Ψάχνετε κάτι;

Τετάρτη 4 Φεβρουαρίου 2009

"Κρίση", η νέα μας συντροφιά!


Μη μου πείτε ότι «είναι χιλιοειπωμένο»!
Μη μου πείτε ότι «απλά θα περάσει»!
Μη μου πείτε ότι «είναι κι αυτό δημοσιογραφικό δημιούργημα»!
Μη μου πείτε ότι «εμένα δε με αφορά»!
Μη μου πείτε ότι «είναι κι αυτό διάδοση κομματικής προέλευσης»!
Μη μου πείτε ότι «έχει άλλο όνομα»!

Δεν τίθεται θέμα σε τίποτα από τα παραπάνω! Πλέον το βιώνουμε όλοι «στο πετσί μας»! Δυστυχώς αυτή τη φορά το κακό έχει ήδη ξεκινήσει και επεκτείνεται με ταχύτατους ρυθμούς σε όλο και περισσότερους τομείς, σε όλο και περισσότερες κοινωνικές τάξεις, σε όλο και μεγαλύτερης κλίμακας γεωγραφικές περιοχές και με όλο και πιο αμετάκλητες συνέπειες.
Δε γνωρίζω πόσο θα καταφέρει να αντέξει ο καθένας ξεχωριστά. Είμαι σε θέση όμως να αντιληφθώ πως σύντομα η μεγαλύτερη μάζα ανθρώπων παγκοσμίως, θα φτάσει να ξεπεράσει επικίνδυνα τα όριά της.

Η πίεση που ασκείτε σε προσωπικό επίπεδο καθημερινά στον καθένα, έχει λάβει διαστάσεις που, ούτε λίγο ούτε πολύ, είναι σε θέση να συνθλίψει πολύ περισσότερες έννοιες του χαρακτήρα του, απ’ όσες ήταν σε θέση, μέχρι και λίγο καιρό πριν, να υπολογίσει και άρα να προετοιμάσει καταλληλότερα τις άμυνές του.
Όλο και πιο πολύ νιώθουμε έρμαια καταστάσεων που επηρεάζουν σε τραγικό βαθμό τη ζωή μας, χωρίς καν να έχουμε την όποια συμμετοχή για την δημιουργία τους, τις περισσότερες τουλάχιστον φορές!
Όλο και συχνότερα βλέπουμε να υλοποιούνται αποφάσεις που τις ακούσαμε κυριολεκτικά «μετά εορτής», χωρίς την όποια έγκρισή μας.
Όλο και πιο έντονα μας βασανίζουν πηγαία ερωτήματα του τύπου «μα πού θα πάει αυτό πια;!» ή «πόσο ακόμα μπορώ να αντέξω;!» ή «τι να κάνω επιτέλους για να ανταπεξέλθω;!» ή «καλά, δεν υπάρχει κανείς ικανός να αλλάξει προς το καλύτερο την κατάσταση;!» και άλλα πολλά παρόμοια.
Το κακό είναι ότι μόνο προσθέτουμε τέτοια ερωτήματα ενώ όσοι αποτολμούν κάποιες απαντήσεις στον εαυτό τους, βρίσκονται αντιμέτωποι με καθόλου ενθαρρυντικές σκέψεις.
Όταν δε, σε αυτά τα ερωτήματα έρχονται να προστεθούν και άλλα του τύπου «θα πληρωθώ άραγε αυτή τη φορά στην ώρα μου;!» ή «άραγε θα έχω τη δουλειά μου αύριο;!» ή «μα γιατί με απέλυσαν αφού τα είχα δώσει όλα;!» ή «γιατί δε πατάει ψυχή πια στο μαγαζί μου;!» ή «θα μπορέσω να βρω κάνα μεροκάματο μέσα στη βδομάδα;!» κ.α. τότε τα πράγματα έχουν γίνει ήδη τραγικά σε προσωπικό επίπεδο.
Το μεγαλύτερο δυστύχημα είναι ότι, όλο και συχνότερα και όλο και κοντύτερά μας, βλέπουμε ανθρώπους με τέτοια ερωτήματα. Μπορεί να μη τους ακούμε να τα εκφράζουν συχνά με λόγο, είναι όμως ξεκάθαρα πια, στα ίδια τους τα μάτια. Μάτια φοβισμένα, μάτια με ζωγραφισμένη την αγωνία, μάτια που ψάχνουν να δουν κάτι για να πιαστούν, μάτια συχνά κατεβασμένα από την απογοήτευση, μάτια σχεδόν φρεσκοκλαμένα, μάτια που μπορεί να είναι και τα δικά σου!

Ειλικρινά δε ξέρω τι θα μπορούσε πια να αλλάξει θετικά την κατάσταση!
Είχαμε μάθει, σε εγκληματικά επικίνδυνο βαθμό, να είμαστε σχεδόν όλοι «βολεμένοι» στις θεσούλες μας, με την οικογενειούλα και τις παρεούλες μας, στο σπιτάκι μας ή στις βολτούλες μας, με τις «γήινες» προοπτικές μας και τώρα πια είναι πάρα πολύ δύσκολο να μπορούμε να ανοίξουμε τα μάτια μας ή καλύτερα να απλώσουμε το βλέμμα μας και σε άλλες λειτουργίες μας. Είναι πολύ δύσκολο πια να κατανοήσουμε μηχανισμούς επιτυχημένης αντιπαράθεσης με το κατεστημένο που μας έχει ήδη ρουφήξει. Είναι σχεδόν ακατόρθωτο να εφαρμόσουμε τακτικές τελείως άγνωστες που κάποιοι «ρομαντικοί» ή «εξτρεμιστές» μπορεί να τις φώναζαν χρόνια τώρα. Είναι άπιαστο όνειρο να βρούμε τις νέες ισορροπίες μας σε μονοπάτια σκοτεινά και άγνωστα.
Κι αυτοί, οι όσοι λίγοι καταφέρνουν να το προσπαθήσουν, ρισκάρουν τα πάντα για μια «ιδέα». Μια ιδέα μάλιστα, που ακόμα είναι μη αποδεκτή από τους πολλούς γιατί φαντάζει απλώς ως «οργή από προβληματικές προσωπικότητες».

Δυστυχώς δεν υπάρχουν εύκολοι δρόμοι για μια τέτοιου μεγέθους αλλαγή. Πρέπει να κάνουμε πρώτα την υπέρβαση μέσα μας και να περάσουμε από την φάση της εικονικής και εμφυτευμένης «εκλογίκευσης», στη φάση της καθαρής συναισθηματικής έκφρασης του νου με πράξεις.

Μήπως σας βάζω δύσκολα;!
Μπορεί!
Όμως δεν είναι για κακό! Μόνο αν είμαστε σε θέση να μεταφράσουμε κάποια σαν τα παραπάνω, έχουμε κάποια ελπίδα στο βάθος του τούνελ!
Θέλει δουλειά και θυσίες η αρετή!


By Cosmos
Αξιολόγηση:
{["Useless", "Boring", "Need more details", "Perfect"]}

2 σχόλια:

  1. shineon:Η αλήθεια είναι ότι μέχρι πρότινος νόμιζα ότι η κρίση είναι απλά τρομοκρατία της τηλεόρασης.Το βλέπεις όμως ότι όλοι κάπου έχουν επηρεαστεί στα μέτρα και στα σταθμά που οι ίδιοι έχουν βάλει για τους εαυτούς τους.Κάποιοι θα το περάσουν κάπως καλύτερα και καποιοι θα απελπιστούν.Επίσης δε ξέρω κατά πόσο αυτό θα επηρεάσει το ψυχισμό του καθενός γιατί μη ξεχνάμε ότι οι δύσκολες καταστάσεις κάθε είδους σου διαμορφώνουν και ότι νιώθεις.Δεν είναι τυχαίο ότι οι παλιότεροι είχανένα συγκεκριμένο τρόπο σκέψης που διαμορφώθηκε από κάποιες τέτοιου τύπου συνθήκες,και ακόμα πιο δύσκολες απ'αυτές.Ποιος ξέρει...ίσως ξαναγυρίσουμε και μεις σε κάποιες αξίες ξεχασμένες....Μερικά πράγματα πρέπει να γίνονται μάλλον με το δύσκολο τρόπο.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. @ shineon:
    Είμαστε το αποτέλεσμα των προσπαθειών των "παλιότερων", όπως άλλωστε και οι νεότεροι από εμάς θα είναι το αποτέλεσμα το δικό μας και των παλιότερών μας. Έτσι πάνε αυτά!

    Το πρόβλημα είναι ότι κάθε γενιά, αν και επιθυμεί το καλύτερο, δεν γνωρίζει το πώς να το κάνει. Βασίζεται σε στοιχεία πρόχειρα επεξεργασμένα από το παρελθόν και ελλιπείς προβληματισμούς από το παρόν.

    Ο μεγαλύτερος κίνδυνος είναι η ανάγκη μας για άμεση απεμπλοκή από καθετί που μας θέτει σε "αγωνιστικές" συνθήκες, με αποτέλεσμα να το εκμεταλλεύονται όσοι είναι σε θέση να κινούν νήματα και να μας δημιουργούν συνθήκες πλασματικής επανάπαυσης ώστε ποτέ να μη φτάσουμε στο σημείο του "αγώνα" για την πραγματική βελτίωση και εξέλιξή μας.

    Δεν θέλουν "άτομα" με προσωπικότητα, θέλουν υποκινούμενες μάζες!
    Ο εφιάλτης είναι ότι το έχουν πετύχει ήδη σε μεγάλο βαθμό!
    Η μόνη ελπίδα είναι, να το δούμε κατάματα και να αντισταθούμε βάσει του πως νιώθουμε και όχι βάσει της "τεχνητής" πια λογικής μας.

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Ε, μη σας κομπλάρω! Μιλήστε ελεύθερα! ;-)