Πείτε με και δεινόσαυρο!

Τυχαίνει και είμαι από τη γενιά που «πρόλαβε» τα πράγματα σε κάπως πιο «άγριες» καταστάσεις τουλάχιστον εδώ, στην Ελλάδα, και είπα να δοκιμάσω να σας αναφέρω μερικές.

Για παράδειγμα:

Πρόλαβα την ασπρόμαυρη τηλεόραση!

Πρακτικά εννοώ την αρχή της διάδοσης γενικότερα της τηλεόρασης στα πρώτα σπίτια που, τότε φυσικά, ήταν αυστηρά μονόχρωμη δηλαδή αυτό που λέμε «ασπρόμαυρη»!

Ουσιαστικά δηλαδή πρόλαβα για λίγο και την εποχή που στα σπίτια δεν υπήρχε καν τηλεόραση και όλη η οικογενειακή, καθημερινή «διασκέδαση» ήταν καθαρά ραδιοφωνική από τα «μεσαία»!

Τότε, όλα κι όλα τα κανάλια της τηλεόρασης ήταν μόνο δύο (2) κι αυτά κρατικά! Το ένα μάλιστα ήταν καθαρά στρατιωτικό. Συγκεκριμένα τα Ε.Ι.Ρ.Τ. (Εθνικό Ίδρυμα Ραδιοφωνίας και Τηλεόρασης) & Υ.ΕΝ.Ε.Δ. (Υπηρεσία Ενημερώσεως Ενόπλων Δυνάμεων).

Τα δε «χιόνια» και τα «είδωλα», στο τότε φτωχό τηλεοπτικό σήμα, πάρα πολλά!

Όσο για τις συσκευές, τους τηλεοπτικούς δέκτες – τηλεοράσεις, δε ξέρω αν μπορεί να γίνει αντιληπτή η ακριβής εικόνα τους στους νεότερους. Η λέξη «μπαούλο» ίσως είναι αρκετά ενδεικτική!

Τεράστιες σε κάθε τους διάσταση και ασήκωτες με μια πολύ μικρότερη, 4/3 οθόνη. Λαμπάτη (CRT) που, από την μεγάλη καμπυλότητα του γυαλιού της μπροστά, εύκολα την παρομοίαζες με «γλόμπο». Η διαύγεια στην εικόνα της, φτώχεια! Το λευκό της θαμπό και το μαύρο της σχεδόν γκρι. Σχεδόν όλα ένα! Αχταρμάς!

Το λεγόμενο «ζάπινγκ» ήταν από κάθε άποψη ανύπαρκτο όπως άλλωστε και το τηλεκοντρόλ. Όλα, αυστηρά πάνω στη συσκευή. Είτε την ένταση της φωνής ήθελε κάποιος να αυξομειώσει είτε στο άλλο κανάλι ήθελε να δει τι είχε, έπρεπε να φτάσει στα κουμπιά, πάνω στην ίδια την τηλεόραση. Και μιλάμε για κουμπιά όχι κουμπάκια. Τα περισσότερα δε, σε περιστροφική χρήση κι όχι πατητή. Ακόμα και τη συχνότητα του καναλιού να ήθελες να βρεις π.χ. αρχικά, έπρεπε να στηνόσουν και να περιέστρεφες, προσεκτικά και για πολύ ώρα, το κουμπί αλλαγής συχνότητας μέχρι να πετύχαινες εικόνα και ήχο στην καλύτερή τους εκδοχή. Ωστόσο, από τότε οι τηλεοράσεις έμπαιναν σε περίοπτη θέση μέσα στο σπίτι π.χ. στο σαλόνι! Μάλιστα μόνο εκεί δεδομένου ότι ένα σπίτι είχε μία μόνο τηλεόραση όλη κι όλη, όσο μεγάλο σπίτι κι αν ήταν.

Για τα τότε προγράμματα των καναλιών δε, καλύτερα να μη σχολιάσω. Το μόνο που θα πω είναι ότι είχαν πολύ περιορισμένο ωράριο καθημερινής λειτουργίας. Ξεκίναγαν κάποια στιγμή το πρωί και κλείνανε κάποια άλλη στιγμή σχετικά νωρίς το βράδυ. Αρχή και τέλος ο εθνικός μας ύμνος βέβαια!

Πρόλαβα τα σπίτια χωρίς τηλέφωνο!

Δηλαδή, όχι απλώς δεν υπήρχε ούτε καν η μακρινή υποψία κινητής τηλεφωνίας και internet αλλά, ακόμα και τα απλά, τα σταθερά τηλέφωνα στα σπίτια ήταν κάπως σαν «πολυτέλεια»!

Ήταν πολύ φυσικό τότε, να πηγαίνει κανείς στο πλησιέστερο περίπτερο ή ψιλικατζίδικο για να πάρει ή και να δεχθεί, με «ραντεβού», τα τηλεφωνήματά του. Πολλές φορές μάλιστα περιμένοντας στη σειρά του, μιας και προηγούνταν αρκετοί άλλοι.

Τα όποια λίγα, οικιακά σταθερά τηλέφωνα υπήρχαν, ήταν και αυτά «συσκευές σαλονιού»! Ήταν αποκλειστικά ενσύρματα (το ακουστικό ενσύρματα συνδεδεμένο με τη συσκευή βάσης του) οπότε άντε να έπαιρνες μαζί σου όλη τη συσκευή μέχρι τον διπλανό καναπέ και αυτό, αν είχες την πρόβλεψη να έχει λίγο μακρύτερο καλώδιο η βάση μέχρι την τηλεφωνική πρίζα στον τοίχο. Οι δε ντούμπλεξ περιπτώσεις (περισσότερες τηλεφωνικές συσκευές ταυτόχρονα σε μία τηλεφωνική γραμμή στο σπίτι) σπάνιζαν ακόμα περισσότερο γιατί θα έπρεπε να είχε ήδη και κατάλληλη πρόβλεψη εσωτερικής διακλάδωσης από σχετικές γραμμές το ίδιο το σπίτι, πράγμα πολύ δύσκολο για τότε ειδικά αν έπρεπε να γίνει μεταγενέστερα της κατασκευής του σπιτιού.

Επίσης, οι συσκευές ήταν με καντράν, όχι κουμπάκια, και μόνο πάνω στην βάση, όχι στο ακουστικό. Έβαζες δάχτυλο στην κατάλληλη τρύπα του καντράν πάνω από τον επιθυμητό αριθμό, το έσυρες περιστροφικά μέχρι να τερματίσει, το άφηνες να γυρίσει μόνο του πίσω και έτσι, κούτσου – κούτσου, έπαιρνες το 6ψήφιο (για Αθήνα τότε) τηλεφωνικό νούμερο. Βάρδα μόνο να μην έκανες λάθος αριθμό προς το τέλος του γιατί άντε πάλι απ' την αρχή. Μετά, περίμενες μέχρι να γίνουν όλες οι απαραίτητες συνδέσεις των αναλογικότατων τηλεφωνικών κέντρων που μεσολαβούσαν από πίσω και, αν πήγαιναν όλα καλά και δεν έβγαινες αλλού γι αλλού, άκουγες τον ποθητό ήχο κλήσης της αντίπερα «όχθης». Συχνά - πυκνά βέβαια, μαζί μ' εσένα, μπορεί ν' ακούγανε και άλλοι, άσχετοι όπως κι εσύ αυτούς άλλωστε αλλά αυτό, άλλες φορές ήταν σπαστικό άλλες όμως είχε και το χαβαλέ του αφού τύχαιναν περιπτώσεις που άκουγες «τα... διάφορα»!

Ιδιαίτερα δε το να κατάφερνες να βγάλεις γραμμή προς άλλη χώρα (υπεραστικό εξωτερικού) αλλά και το να κατάφερνες να καταλάβαινες το τι σου λέγανε από εκεί, είχε περίπου τις ίδιες πιθανότητες σα να ήσουν νικητής ενός τυχερού παιχνιδιού! Πολύ δύσκολα τα πράγματα!

Ένας λόγος πάντως που τόσο πολύς κόσμος αργούσε τόσο στο να βάλει τηλέφωνο στο σπίτι του, ήταν και η απίστευτη καθυστέρηση μεταξύ αίτησης και τελικής εγκατάστασης της τηλεφωνικής γραμμής από τον περίφημο, κρατικού μονοπωλίου μας, Ο.Τ.Ε.!

Χωρίς υπερβολές έφτανε μέχρι και σε αρκετά χρόνια! Φανταστείτε να αιτήστε σήμερα μία και μοναδική, απλή τηλεφωνική γραμμή για το σπίτι και να σας την εγκαταστήσουν στο έτος 2018!

Δε ξέρω αν μπορεί να γίνει αντιληπτό αλλά, η επικοινωνία συχνά - πυκνά, γινόταν μόνο με γράμματα που έστελνε ο ένας στον άλλο. Κανονικά γράμματα όχι emails. Μικρά, χειρόγραφα μπρος - πίσω, διαγραμμισμένα φυλλαράκια χαρτιού που τα έστελνες και τα έπαιρνες μέσα σε φακελάκια ουρανί χρώματος, με γραμματόσημα και ΕΛ.ΤΑ. σφραγίδα. Το ταχυδρομείο τότε μεσουρανούσε! Φυσικά μεσολαβούσαν μέρες μεταξύ αποστολής και παραλαβής. Αρκετές έως πολλές μέρες ανάλογα την φυσική απόσταση που έπρεπε να διανύσει το γράμμα. Δηλαδή, αν ήταν να πάει σε καμιά μακρινή χώρα (Αυστραλία, Αμερική κ.λ.π.), μπορεί να έφτανε και μήνας!

Ωστόσο όσο παράξενο κι αν φανεί, ακόμα και τότε στα κανονικά γράμματα, υπήρχε ευρύτατα η έννοια των «συνημμένων – attachments»! Οι φάκελοι μπορεί να περιείχαν σχεδόν καθετί αρκεί να χώραγε. Από χαρτονομίσματα «οικονομικής ενίσχυσης» του παραλήπτη, μέχρι αποξηραμένα άνθη λουλουδιών ποτισμένα με άρωμα ως ελάχιστη έκφραση της παθιασμένης αγάπης του αποστολέα!

Οι δε ποτισμένες με δάκρυα σελίδες, με τα μουτζουρωμένα γράμματα πάνω τους, ήταν ανεκτίμητα εκφραστικές και αληθινές και, πολλές φορές, η μοναδική συντροφιά του παραλήπτη τους.

Πρόλαβα την «τρέλα» του ΠΡΟ-ΠΟ!

Το γνωστό και σήμερα βέβαια παιχνίδι, μόνο που τώρα πια είναι σχεδόν άγνωστο αφού το έχουν αποδυναμώσει πλήρως με τα υπόλοιπα, πιο σύγχρονα παιχνίδια. Τότε όμως και για πολλά χρόνια μάλιστα, ήταν το μοναδικό επίσημα τζογαδόρικο παιχνίδι του Ο.Π.Α.Π. στην Ελλάδα. Μόνο που σε καμία περίπτωση δεν το έβλεπε τότε κανείς κυριολεκτικά σα τζόγο. Θες επειδή ήταν πιο απλή η σκέψη των ανθρώπων, θες επειδή ήταν πολύ πιο τίμια και ξεκάθαρα τα πράματα γύρω από το ποδόσφαιρο, θες επειδή στο ίδιο το παιχνίδι δεν ήταν και τελείως άφταστο όνειρο να βγάλεις κάνα φράγκο αφού, ακόμα και τελείως στην τύχη να το έπαιζες, οι πιθανότητες ήταν (μαθηματικά αποδεδειγμένα) υπερβολικά πολύ πιο ευνοϊκές για τον παίκτη απ’ ότι στα νεότερα παιχνίδια του είδους;! Δεν ξέρω, ίσως και όλα αυτά μαζί. Το σίγουρο όμως ήταν πως κάθε Κυριακή, από νωρίς το απόγευμα, πάρα πολλά από τα αντρικά αυτιά ήταν σχεδόν κολλημένα στο ραδιάκι και στην αποσπασματική αναμετάδοση, αποκλειστικά ραδιοφωνικά, των Ελληνικών αγώνων του ΠΡΟ-ΠΟ με τις εναλλαγές για μικρά χρονικά διαστήματα ή κατά κρίσιμη φάση από αγώνα σε αγώνα. Οι πιο «έμπειροι» είχαν αποστηθίσει όλα τους τα δελτία αυτής της Κυριακής ενώ οι υπόλοιποι είχαν πρόχειρα απλωμένα τα δελτία με τις εναλλακτικές που είχαν ποντάρει σε αυτά. 1, Χ ή 2 σε πληθώρα από μονές στήλες μία κι έξω η κάθε μία ή συστηματάκια με στάνταρ στα σιγουράκια, διπλές ή και λίγες τριπλές στους πιο αμφιλεγόμενους σε αποτέλεσμα αγώνες. Οι λίγοι ξένοι αγώνες που συμμετείχαν συμπληρωματικά στους 13 συνολικά αγώνες του δελτίου έληγαν συνήθως κάπως αργότερα.

Η «μελέτη» είχε αρχίσει μέσα στη βδομάδα αλλά είχε κορυφωθεί μέχρι το βράδυ του Σαββάτου, ακόμα και λίγο πριν κλείσουν τα πρακτορεία του Ο.Π.Α.Π..

Τα πρακτορεία απ’ την άλλη, καμία σχέση με πολλές από τις σημερινές μαγαζάρες με τους υπολογιστές τις οθόνες και τα συναφή. Μαγαζάκια τότε, χωμένα στις γειτονιές που πολλές φορές έκαναν και άλλες άσχετες δουλειές την υπόλοιπη ημέρα τους όπως κουρεία κ.α. Πήγαινες με τα συμπληρωμένα δελτία σου ή καθόσουν πρόχειρα εκεί και επιτόπου, κοιτώντας και καμιά αθλητική εφημερίδα που όλο και κυκλοφορούσε, ξεκίναγες να «χτίζεις» το συνήθως άφταστο όνειρο των 13ών επιτυχημένων προβλέψεων, αγώνα - αγώνα. Παιδάκια, έφηβοι μαθητές, ενήλικοι εργαζόμενοι με τις παντόφλες τους πια, γέροντες συνταξιούχοι που ανέδυαν μέχρι έξω την τσιγαρίλα του καφενείου που μέχρι πριν λίγο βρίσκονταν, σχεδόν όλοι με τη σειρά τους το βράδυ του Σαββάτου έριχναν μια ελπίδα τους, γραμμένη με σύμβολα «1», «Χ» & «2» σε αυτά τα τριπλότυπα χαρτάκια με τα μαύρα καρμπονιζέ οπισθόφυλλα, τα δελτία του ΠΡΟ-ΠΟ. Και μετά, με μια προσμονή λιγότερο η περισσότερο κρυφή, περίμεναν την άχαρη κατά τ’ άλλα Κυριακή για να πιάσουν έστω ένα 11άρι και να πάρουν δυνάμεις μέχρι το επόμενο Σαββατοκύριακο. Συνήθως τα λεφτά που πόνταραν δεν ήταν πολλά. Σχεδόν κανείς δεν άφηνε τις οικονομικές του υποχρεώσεις πίσω για να τζογάρει και καλά στο ΠΡΟ-ΠΟ. Οι περισσότεροι έπαιζαν σταθερά ένα σχετικά μικρό ποσό σχεδόν κάθε βδομάδα.

Ίσως και ατελείωτες οι ιστορίες για περιπτώσεις που κάποιοι γνωστοί μας είχαν γράψει αλλά δεν έπαιξαν μια στήλη ή ένα δελτίο και εντέλει είδαν ότι θα κέρδιζε και συνήθως μάλιστα πολύ μεγάλα ποσά ή οι ιστορίες για περιπτώσεις που κάποιοι, λιγότερο γνωστοί μας, έπιασαν την καλή στη ζωή τους από ένα καλό 13άρι!

Πρόλαβα τα μπλε Αθηναϊκά λεωφορεία με εισπράκτορα!

Έμπαινες από την πίσω πόρτα τους και είχε μέσα, ακριβώς δίπλα από αυτήν την πόρτα, ειδική, υπερυψωμένη και ελαφρά περιφραγμένη, την αποκλειστική θέση του εισπράκτορα. Αμέτρητα τεντωμένα χέρια με το απαραίτητο αντίτιμο στα στριμωξίδια. Και καλά να ήταν ακριβές το ποσό γιατί αν ήθελες και ρέστα παρατεινόταν το μαρτύριο.

Το πιο ωραίο ήταν το ίδιο το εισιτήριο. Ένα οικολογικότατο χαρτάκι αφού ήταν μια σταλιά και πολύ λεπτούλι. Το έπαιρνες και το έχωνες μαζί με τα ρέστα στην τσέπη μήπως και περάσει ο ελεγκτής γιατί αν το ξέχναγες στο χέρι και ήταν και καλοκαίρι, κινδύνευε να λιώσει από τον ιδρώτα.

Μιας και αναφέρομαι σε μέσα μεταφορών κοινού, να προσθέσω πως πρόλαβα επίσης και τα Αθηναϊκά ΤΑΞΙ σε γκρι χρώμα!

Πρόλαβα τις σχολικές ποδιές!

Προσέξτε, εννοώ στο Δημοτικό Σχολείο αλλά και για τα αγόρια!

Θυμάμαι ακόμα το μπλε τους ύφασμα που ξεθώριαζε ελαφρώς μέσα στον χρόνο από τη χρήση και τα πλυσίματα καθώς και το άσπρο γιακαδάκι τους.

Απαραίτητο ένδυμα οπτικής ομοιογένειας, καλαισθησίας, σοβαρότητας και σχολικού καθωσπρεπισμού. Θα μπορούσα να εικάσω μια υπολανθάνουσα τάση στρατιωτικής προετοιμασίας αλλά κάπου μου χαλάει αφού φόραγαν και τα κορίτσια (που δεν πήγαιναν ποτέ φαντάροι) και μάλιστα για περισσότερα χρόνια, μετά κι από τα αγόρια.

Μπορεί χρωματικά όλοι να δείχναμε σχεδόν το ίδιο από μακριά αλλά από κοντά ήταν άλλη ιστορία. Οι διαφορές υπήρχαν και με την καθολική χρήση της σχολικής ποδιάς. Ποδιά από ποδιά διέφερε ποιοτικά και κατά συνέπεια και οικονομικά αφού αγοράζονταν από την ίδια την οικογένεια στο ελεύθερο κατά τ’ άλλα εμπόριο. Έτσι, όσοι «τα είχαν», φρόντιζαν να αγοράσουν και από την απαραίτητη μάρκα. Και μόνο το πιαστράκι του φερμουάρ τους τα μαρτυρούσε όλα!

Μιας και μιλάω όμως για το Δημοτικό σχολείο, να συμπληρώσω συνοπτικά ότι πρόλαβα και το πολυτονικό στις περισσότερες από τις πρώτες τάξεις μου και τις γραπτές εξαγωγικές εξετάσεις στην έκτη αλλά και στην πέμπτη παρακαλώ τάξη και το σχολείο στα Σάββατα στις πρώτες μου τάξεις και τα απογεματινά τμήματα που πήγαιναν εναλλακτικά με τα πρωινά για όλο το δημοτικό μου. Σχετικά με το τελευταίο να θίξω το «μαρτύριο» που περνάγαμε σα τμήμα, όταν ήμασταν Τετάρτη απόγευμα που σχολάγαμε αφού είχε πια νυχτώσει και μετά Πέμπτη πρωί λόγω της αλλαγής της βάρδιας δηλαδή. Μας αποζημίωνε όμως το ότι την Παρασκευή που ήμασταν πρωινοί σταματάγαμε από το μεσημέρι και πηγαίναμε σχολείο ξανά την Δευτέρα πια πάλι το μεσημέρι αφού τότε θα ήμασταν απογευματινοί!

Θα μπορούσα να αναφερθώ σε πολλά ακόμα που «πρόλαβα» να βιώσω σαν καταστάσεις και που είναι ξεκάθαρο πως πέρασαν ανεπιστρεπτί. Πολλά, ακόμα και σε πιο εξειδικευμένους χώρους όπως π.χ. για τους πρώτους οικιακούς υπολογιστές που σε αυτούς ξεκίνησα να ασχολούμαι και άλλα πολλά.

Έστω και με αυτά που ήδη ανέφερα όμως, πιστεύω ότι έχω δώσει μια καλή εικόνα ή μια «έντονη μυρωδιά», από το πόσα διαφορετικά πράγματα «προλαβαίνει» κανείς να βιώσει φυσιολογικά στη ζωή του.

Όλα περνάνε και τα καλά και τα κακά και όλα αφήνουν το στίγμα τους κάπου μέσα μας είτε το αντιλαμβανόμαστε είτε όχι.

Όλα μαζί, όσο πρωτόγονα κι αν φαίνονται σε μεταγενέστερες αναφορές τους, υπήρξαν αυτά που αποτελούσαν την καθημερινότητα μιας άλλης απλά εποχής. Ήταν τα τότε «στάνταρ» μας όπως τώρα είναι η flat lcd 42άρα tv με τα χιλιάδες πολυποίκιλα ψηφιακά κανάλια της (μαζί με τα δορυφορικά) ή το κινητό τηλέφωνο αφής με τα 500 έξτρα συνοδευτικά κόλπα του (φωτογραφία, βίντεο κ.λ.π.) ή το internet σε σούπερ - ντούπερ σπιτικούς ή και φορητούς υπολογιστές που μπορείς εκεί να ψάξεις και να βρεις για πλάκα, κάτι που παλιότερα έπρεπε να φας τα μάτια σου σε ένα σωρό βιβλία από βιβλιοθήκες όλου του κόσμου ή ακόμα περισσότερο, αύριο – μεθαύριο που όλες αυτές οι τεχνολογίες θα έχουν αναμειχθεί τόσο μεταξύ τους, πρόσθετα με τις τόσες νέες δυνατότητες που ήδη κατακλύζουν δειλά & μεμονωμένα τις σχετικές εξειδικευμένες αγορές και που, τότε πάλι, όλα τα σημερινά θα φαντάζουν τόσο πρωτόγονα.

Είναι η φυσική τάση των πραγμάτων. Αλλάζουν τα πάντα και περνάνε από μια κατάσταση σε μια άλλη. Το ίδιο κι εμείς σαν ανθρώπινο είδος. Συμβάλουμε τόσο καθοριστικά στη δημιουργία όλης αυτής της συνεχόμενης αλλαγής και μετά ακολουθούμε κοιτάζοντας πολλές φορές, λες και ουσιαστικά απέχουμε απ’ όλο αυτό. Λες και απλά δεχόμαστε την όποια εξέλιξη χωρίς να καταλαβαίνουμε το πόσο έχουμε συμμετάσχει τελικά σε αυτήν.

Όχι ότι ο καθένας έχει συμβάλει το ίδιο με κάθε άλλον. Ούτε καν ίδιες ευκαιρίες δεν είχαμε όλοι μας. Υπάρχουν εμφανείς διαφορές από άτομο σε άτομο, από γεωγραφική περιοχή σε περιοχή, από αντίληψη σε αντίληψη, από οικονομική δυνατότητα σε δυνατότητα κ.ο.κ. Ακόμα και σήμερα που διαβάζετε αυτά εδώ, κάποιοι δεν θα μπορούσαν να το κάνουν είτε επειδή δεν έχουν ακόμα internet είτε επειδή δεν έχουν υπολογιστή είτε επειδή δεν έχουν ηλεκτρικό ρεύμα στο σπίτι τους είτε επειδή δεν έχουν καν κάποιο σταθερό, κλειστό χώρο για να ονομάζουν «σπίτι τους» είτε κι επειδή έχουν πολύ πιο άμεσα και σοβαρά ζητήματα να τους απασχολούν όπως η ίδια τους η επιβίωσή μέσα από πραγματικά πολύ αντίξοες συνθήκες βίας, πείνας, εξαθλίωσης.

Ωστόσο ναι, ακόμα και αυτός που φαινομενικά απείχε από την εξέλιξη, ουσιαστικά έχει συμβάλει στην πορεία που αυτή λαμβάνει, ακόμα και μόνο λόγω της συνύπαρξής του στην χρονική αυτή φάση, με τη στάση που αυτός έχει στο κοινό σύστημα.

Άλλωστε τελικά, μέρος της Αλλαγής – Εξέλιξης, σαν έννοια γενικότερα, είναι και η διαδικασία της «αποβολής» των «ακατάλληλων». Όσων δηλαδή δεν μπορούν να ακολουθήσουν τις γενικότερες νέες τάσεις. Μας αρέσει ή όχι, μας αφορά προσωπικά ή όχι οφείλουμε να μην κλείνουμε τα μάτια μας στον τρόπο λειτουργίας ορισμένων διαχρονικών τάσεων. Έχει αποδειχθεί περίτρανα ως τώρα και επιβεβαιώνεται σε κάθε προσπάθεια ιστορικής μελέτης και ερμηνείας. Το να νιώθουμε ότι θιγόμαστε με το να αποδεχόμαστε μια αλήθεια όσο σκληρή και να δείχνει, δεν πρόκειται να βοηθήσει περισσότερο κανέναν ούτε να αλλάξει τον ρου της εξέλιξης.

Κάπως έτσι κι εγώ λοιπόν. Τα θυμάμαι, όπως βλέπετε, πολλά απ’ όλα αυτά.

Δεν είναι όμως ότι τα νοσταλγώ σα να ήθελα να ήταν όλα πάλι έτσι. Όχι, προς Θεού! Επειδή θέλω να είμαι ειλικρινής ακόμα και με τον εαυτό μου, ξέρω και αναγνωρίζω πως, κατά πάσα πιθανότητα, δεν θα το άντεχα να ζούσα ξανά τόσο πίσω σε τόσα πολλά πράγματα. Γιατί, αν καταφέρει να τα βάλει κανείς όλα μα όλα μαζί κάτω, πράγμα όμως πάρα πολύ δύσκολο, θα διαπιστώσει ότι, όλα μαζί, είναι τελικά πάρα μα πάρα πολλά και φυσικά, πάρα πολύ διαφορετικά με τα τωρινά είτε στις λεπτομέρειές τους είτε καθολικά.

Ωστόσο ούτε δυσανασχετώ για τα όσα πέρασαν. Όχι για όλα δηλαδή γιατί σίγουρα κάποια ήταν ξεκάθαρα αρνητικά ανεξαρτήτου εποχής. Όμως τα περισσότερα ήταν «τα αναμενόμενα» για τότε. Ήταν αποτέλεσμα της ως τότε εξέλιξης όπως και για τώρα είναι αυτά που τώρα ζούμε.

Τα θυμάμαι όμως, συχνά πυκνά και πολλές φορές νιώθω ότι, λιγότερο ή περισσότερο φανερά, καθοδηγούν τις σημερινές αποφάσεις μου ακόμα και σε θέματα που ίσως δείχνουν άσχετα με τις αναμνήσεις αυτές καθαυτές.

Ξέρω πως για πολλούς από τους περίπου συνομήλικούς μου όλα αυτά θα δείχνουν γνωστά, κάπως «σκονισμένα» ίσως αλλά οικεία.

Για τους σημαντικά παλιότερους κι από εμένα (ναι, υπάρχουν και μεγαλύτεροί μου!) όλα αυτά ίσως δείχνουν όχι και τόσο παλιά τελικά. Οι ίδιοι θα είχαν να αναφέρουν ένα σωρό άλλα, ακόμα πιο «εντυπωσιακά».

Για τους σημαντικά νεότερούς μου όμως, όλα αυτά μπορεί να τους έχουν κάνει ήδη είτε να βαρεθούν «του θανάτου» είτε και να έχουν «χαζέψει» προσπαθώντας να διακρίνουν τις εικόνες που χτίζονται στη φαντασία τους, αντλώντας το πρωτογενές υλικό αναγκαστικά από τίποτα ρετρό ταινίες κ.λ.π.. Είναι θέμα προσωπικού χαρακτήρα και διαπαιδαγώγισης το που θα γείρει η πλάστιγγα.

Ε λοιπόν ναι, πείτε με και εν ζωή «δεινόσαυρο»! Ελεύθερα!

Σε όσους το κάνουν όμως θα συνιστούσα, κάποια στιγμή όχι πολύ αργότερα, να κάνουν κι έναν κόπο να κοιτάξουν στον ιδεατό καθρέπτη του νου τους.

Να ανοίξουν λοιπόν καλά τα μάτια τους και να παρατηρήσουν εκεί τις κάπως κρυφές ως τώρα λεπτομέρειες πάνω τους. Ίσως, και λέω ίσως, αρχίσουν να διακρίνουν κάποια περίεργα σημάδια. Σημάδια που θα τους θυμίζουν πως είτε και οι ίδιοι είναι ήδη με χαρακτηριστικά έτοιμου δεινόσαυρου είτε ότι έχει αρχίσει η φυσική ροή της εκκόλαψης τους σε δεινόσαυρό. Κανείς δεν γλυτώνει την μεταμόρφωση του σε αυτό το είδος. Απλά ο χρόνος διαφέρει για τον καθένα κι έχει να κάνει με την οργανική του ηλικία.

Το πρόβλημα δεν είναι το αν γίνεσαι κάποια στιγμή «δεινόσαυρος», το πρόβλημα είναι αν εξακολουθείς να νομίζεις ότι ζεις ακόμα στην προϊστορική εποχή!

Αξιολόγηση:

{[['', '']]}

{["Useless", "Boring", "Need more details", "Perfect"]}