To blog or not to blog;!

Το σκεφτόμουν καιρό να γράψω κάτι και για το ίδιο το θέμα των blogs και του blogging γενικότερα αλλά όλο το ανέβαλα. Τώρα, δεν ξέρω γιατί ακριβώς, κάπως μου έκατσε και είπα να γράψω σχετικά.

Τα θέματα που με απασχολούν βέβαια είναι πολλά και, αρκετά από αυτά, έχουν ξεκινήσει από τότε που κι εγώ ξεκίνησα να ασχολούμαι με το «σπορ». Εδώ, σκέφτομαι ωστόσο, να εστιάσω σε ένα, ίσως το σημαντικότερο για εμένα αλλά και που, πάνω κάτω, πιθανά να αφορά όλους μας. Από τους απλούς επισκέπτες έως ακόμα και τους έμπειρους κομπιουτεράδες – bloggers. Κατ’ αρχήν να διαχωρίσω από τώρα τη θέση μου και να πω για την ιστορία ότι προσωπικά εντάσσω το άτομό μου, πολύ περισσότερο στην ομάδα των τελευταίων αν και δεν έχω αφιερώσει τον απίστευτο χρόνο και κόπο για την συντήρηση αυτού εδώ του blog όπως π.χ. έχουν κάνει άλλοι και με το παραπάνω για τα δικά τους.

Το κύριο θέμα λοιπόν για εμένα έχει να κάνει με την ανταπόκριση των επισκεπτών ενός blog.

Πάνω κάτω, σε διάφορα σημεία του blog μου, αναφέρομαι σε προτροπές προς όλους, στο να κάνουν τον στοιχειώδη κόπο και να δηλώσουν το παρόν τους με κάποιο σχετικό σχόλιο ή έστω και προσωρινό μήνυμά τους.

Φυσικά, δεν περιμένω να το κάνουν όλοι όσοι έτυχε απλώς να μπουν κάπου στο blog μου και έφυγαν χωρίς να τους απασχολήσει τίποτα. Αναφέρομαι σε όσους ενώ μπήκαν, έστω και τυχαία πάλι, ένιωσαν κάτι να τους κεντρίζει το ενδιαφέρον και κάθισαν και το έψαξαν λίγο παραπάνω. Ακόμα περισσότερο σε όσους διάβασαν κάποιες αναρτήσεις μου. Πολύ περισσότερο βέβαια σε όσους αποφάσισαν να ξαναμπούν σε κάποιον επόμενο χρόνο τους. Σίγουρα σε όσους λίγους με γνωρίζουν προσωπικά (λιγότερο ή περισσότερο) ή έχουν δηλώσει να ενημερώνονται καταλλήλως, στις φάσεις προσθήκης νέων αναρτήσεών μου.

Θα ήμουν τουλάχιστον παράλογος να περιμένω να δίνουν το έμπρακτο στίγμα τους όλοι μα όλοι οι περαστικοί από εδώ. Ούτε εγώ το κάνω αντίστοιχα. Περιμένω όμως, έστω οι υπόλοιποι που ανέφερα πριν, να καταλαβαίνουν το πόσο καλό – χρήσιμο – ευγενικό – ανθρώπινο είναι, το να δείχνεις έστω και το ελάχιστο από το ενδιαφέρον που τελικά δίνεις, σε κάποιον που κάνει ό,τι κάνει σχετικά, καθαρά από μια σαφώς εσωτερική του ανησυχία αλλά και χωρίς καμία απαίτηση όποιου τύπου «υλιστικής ανταπόδοσης».

Μη κρυβόμαστε!

Blogs σαν και το δικό μου υπάρχουν, καθαρά για να συντηρούν μια ανθρώπινη αλλά ιδιόμορφη επικοινωνία ανθρώπων που, κάπου μέσα τους, βλέπουν ότι έχουν κάτι τόσο κοινό μεταξύ τους αλλά και τόσο «ιδιαίτερο».

Και μην παρεξηγηθώ! Δεν το έχω «καβαλήσει» και καλά με το δικό μου αποκλειστικά blog. Όταν λέω «Blogs σαν και το δικό μου» δεν εννοώ τόσο στο στήσιμο και στα όσα καλούδια τυχόν προσφέρουν. Εννοώ στον τρόπο προσέγγισης κάποιων θεμάτων – εννοιών. Μιλώ για αυτή την ιδιαίτερη αίσθηση που νιώθει κανείς να έχει, όταν βρίσκεται σε κάτι τόσο οικείο με αυτόν.

Αυτομάτως βέβαια ξέρω ότι αυτό, από μόνο του, αποκλείει από το σκεπτικό μου, μια πολύ μεγάλη μερίδα επισκεπτών αφού, ίσως και οι περισσότεροι, συνήθως ψάχνονται για πολύ πιο «συμφεροντολογικού» χαρακτήρα θέματα όπως το να βρουν να κατεβάσουν καμιά ταινιούλα κ.λ.π.. Προς Θεού, δεν τους παρεξηγώ! Κι εγώ κάνω παρόμοια πολύ συχνά μάλιστα.

ΟΚ, θα μπορούσα όμως να ζήσω και μόνο με τους υπόλοιπους! Μου φτάνουν οι λίγοι και «καλοί». Καλοί βέβαια σύμφωνα με τα δικά μου δεδομένα, δε λέω. Αλλά και γι αυτούς, αν εγώ είμαι κάτι σε «καλός», για τα δικά τους δεδομένα θα είμαι.

Με λίγα λόγια και εδώ ισχύει η λογική της «παρεούλας» και χρησιμοποιώ τη λέξη με την καλή της ερμηνεία και όχι όπως έχει συνηθιστεί τελευταία. Τι πιο ωραίο από το να νιώθεις ότι περιστοιχίζεσαι, έστω κι από λίγους αριθμητικά αλλά καλούς συνομιλητές – φίλους. Δεν χρειάζεται απαραίτητα η πλήρης φυσική επαφή. Και μόνο η δια γραπτού λόγου επαφή αρκεί τις περισσότερες φορές.

Δεν νιώθω και τόσο ωραία με το να λέω τα όσα λέω γιατί ξέρω πως, στο μυαλό κάποιων, μπορεί να ερμηνευτούν σαν... «ζητιανιά». Όχι όμως, δεν ζητιανεύω τίποτα από κανέναν. Τουλάχιστον όχι στην παρούσα φάση της ζωής μου και σίγουρα όχι εδώ. Ελπίζω δε, να μη χρειαστεί να το κάνω ποτέ και για τίποτα. Το μόνο που θα μπορούσα να ερμηνεύσω, κατά μία έννοια, ότι κάνω εδώ είναι, να προσπαθώ να «αφυπνίσω» όσους τυχόν «βολεύονται», σχετικά εύκολα, με το να σκέπτονται πως δεν υπάρχει πραγματικά κανένα αληθινό θέμα, κανένα συναίσθημα και πως όλα γίνονται από όλους, απλά και μόνο τελικά για κάποιο ταπεινό προσωπικό συμφέρον τους. Όχι ότι κάτι τέτοιο δεν ισχύει πλέον σε μεγάλο βαθμό και συχνότατα μάλιστα με προσωπεία «αγνών προθέσεων» όμως σίγουρα εδώ, δεν υπάρχει τέτοιο ζήτημα.

Όλη η ιστορία, θα μπορούσα να πω ότι είναι, απλά ένα ενδιαφέρον «εγκεφαλικό ταξίδι» με συνταξιδιώτες όλους εμάς που τυχαίνει να έχουμε βρεθεί μαζί και να νιώθουμε κάπως παρόμοια.

Άρα, μη στερείτε τον εαυτό σας από τη χαρά ενός τέτοιου ταξιδιού, τουλάχιστον όχι όταν σας προκύπτει τελικά. Πάρτε και εσείς το τιμόνι και οδηγήστε, εκεί που και εσείς θέλετε να πάμε, όλοι παρέα!

Αξιολόγηση:

{[['', '']]}

{["Useless", "Boring", "Need more details", "Perfect"]}