Α είναι ωραία στη φάκα μας!

Και, όλες αυτές οι "αντιδράσεις", θα κρατήσουν όσο αρνούμαστε να δούμε "όλη την εικόνα".
Μέσα σε όλη λοιπόν την εικόνα, αν παρατηρήσουμε, θα δούμε πως μόνο ελάχιστοι είναι ικανοποιητικά ώριμοι πνευματικώς ώστε να είναι και σε θέση να συνεργάζονται σωστά σε ομάδες μεγαλύτερες των 3ών ατόμων.

Όσο δε μεγαλώνει το σύνολο που ορίζει την ομάδα, τόσο πιο τραγικές γίνονται οι πιθανότητες να αποδώσει ο "γάμος". Πόσο μάλλον όταν μιλάμε για ομάδες εκατοντάδων ή και χιλιάδων ατόμων ή κι εκατομμυρίων όπως αυτές που απαρτίζουν τους δήμους, ακόμα περισσότερο τις περιφέρειες και υπερβολικά περισσότερο τα κράτη.
Και, φυσικά, δεν το περιορίζω στον δικό μας "μικρόκοσμο", αυτόν της Ελλαδίτσας μας δηλαδή. Παγκοσμίως αυτό το χάλι γίνεται αλλά με τους δικούς τους τρόπους και "κώδικες". Το ζουμί όμως που απορρέει απ’ όλο αυτό είναι το ίδιο, ανεξάρτητα απ' το χρώμα, τη θρησκεία, τη μόρφωση, τον ψευδεπίγραφο προσωπικό πλούτο κοκ.

Αναλωνόμαστε σε αλληλοφαγωμάρες, κόντρες, "το δικό μου είναι μεγαλύτερο απ' το δικό σου", "εγώ είμαι εξυπνότερος από εσένα", "και ποιος νομίζεις ότι είσ' εσύ που θα μου πεις", "κάνε στην άκρη να περάσω", "μου είπε", "του είπε", και δε συμμαζεύετε! Όμως τέλος δεν έχει...
Κάνουμε δηλαδή ακριβώς αυτό που είμαστε "παιδαγωγημένοι" να κάνουμε. Να κοιτάμε συνεχώς το τυρί και όχι τη φάκα. Για την ακρίβεια μάλιστα, ίσως κάποια στιγμή και να βλέπουμε κάτι που είναι η φάκα αλλά έχουμε μάθει να τη "μεταφράζουμε" σε κάτι άλλο, άκακο, σχεδόν φιλικό, έως και ποθητό.
Μας είναι πλέον αδιανόητο το να καταλάβουμε για το πώς και υπάρχει τυρί εκεί που υπάρχει αλλά αυτό μας αρκεί, το ότι το βλέπουμε να υπάρχει. Ανεξάρτητα μάλιστα με το αν έχουμε καταφέρει ποτέ και να φάμε κάτι απ’ αυτό. Ακόμα και κάποιοι να το έχουν γευτεί, έχουν μείνει στο λίγο, στο σχεδόν τίποτα. Ίσα δηλαδή να βρέξουν τις μουσούδες τους με τη μυρωδιά του τυριού. Ξέρετε, αυτή τη μυρωδιά που μένει για καιρό τυπωμένη στα εγκεφαλικά μας κύτταρα και μας κάνει να θεωρούμε ότι είμαστε ακόμα με το τυράκι μας ενώ απλώς το κοιτάμε να φιγουράρει επιδεικτικά και σε "ασφαλή" απόσταση από εμάς!

Ε λοιπόν το ξαναλέω.
Όσο παραμένουμε να είμαστε αυτά τα πλασματάκια που σερνόμαστε μέσα στις ακαθαρσίες μας κατά χιλιάδες και παλεύουμε για το απρόσιτο τυράκι μας και ο καθένας μάλιστα για την παρτάρα του, το περισσότερο που θα καταφέρνουμε ως "αντίδραση", θα είναι απλά να ανεβοκατεβάζουμε τους τόνους σε κάθε λογής παράθυρα, αναρτήσεις, παρεούλες και τέλος πάντων, σε καθετί από αυτά που, εντέχνως, μας έχει δοθεί για να "εκτονώνουμε" την δήθεν "αγανάκτησή" μας για το χάλι μας, αυτό το χάλι που τόσο προσεκτικά φυλάμε κατά τ’ άλλα κάτω από τους καναπέδες μας και τα μαλακά μας μαξιλαράκια.

"There's always free cheese in a mousetrap"
"Υπάρχει πάντα δωρεάν τυρί σε ποντικοπαγίδα"
Από Jack Arthur Gibson (1929 - 2008)
Πετυχημένος Αυστραλός παίκτης & προπονητής αυστραλιανού ράγκμπι

Άντε γεια και προσοχή στα... καλτσόν!

Αξιολόγηση:

{[['', '']]}

{["Useless", "Boring", "Need more details", "Perfect"]}