Σκέψεις...

Τελικά ποιος έχει την ικανότητα να γνωρίζει πραγματικά τι είναι αυτό που βιώνει, αυτό που ποθεί, αυτό που είναι ο ίδιος και οι υπόλοιποι γύρω του; Ποιος θα μπορούσε να γνωρίζει όλη την εικόνα και όχι μόνο αυτή που είναι σε θέση να αντιληφθεί βάσει της δικής του οπτικής γωνίας, βάσει της δικής του εμπειρίας, των δικών του μεταφράσεων; Ποιος έχει την τόλμη και εννοώ τόλμη μετά πλήρους γνώσης και όχι ημιμάθειας, να εκφράσει, έστω και σε έναν μόνο άνθρωπο, τις πραγματικές του απορίες, τις πραγματικές του ανασφάλειες, τα αληθινά του συναισθήματα, τα αληθινά του πρότυπα για το καθετί;



Από παιδιά μαθαίνουμε και μας μαθαίνουν, τη σημασία της αυτοπροστασίας σε όλα τα επίπεδα. Και από τους εξωτερικούς αλλά και από τους εσωτερικούς παράγοντες. Μαθαίνουμε μεθόδους, απλοϊκότερες αρχικά όλο και πιο σύνθετες στην πορεία, να προστατεύουμε καθετί ευαίσθητο από τον όποιο κίνδυνο πιθανά παραμονεύει. Και η αλήθεια είναι ότι παραμονεύουν πολλοί, πάρα πολλοί, με διάφορα πρόσωπα και σε διάφορες καταστάσεις της ζωής μας.
Μαθαίνουμε λοιπόν πολύ καλά ή για ν' ακριβολογώ, μαθαίνουμε και με τον καλό και με τον άσχημο τρόπο, να είναι ως επιτακτικά απαραίτητο στοιχείο της προσωπικότητάς μας η «αυτοπροστασία». Εκεί κάπου είναι που χάνουμε το «παιδί» που αρχικά ήμασταν. Μόλις δώσουμε, ακόμα και μια πρώτη ερμηνεία, στην «πονηριά», στο «κακό», στον «κίνδυνο» και εννοώ ερμηνεία με λογικό ειρμό, με συντεταγμένες προτάσεις κι έννοιες, όχι δηλαδή την έτσι κι αλλιώς έμφυτη τάση που έχουν όλοι οι ζώντες οργανισμοί, μόλις λοιπόν αρχίσουμε να συγκρίνουμε, να ζυγίζουμε, να θεωρούμε ότι μεταφράζουμε το εγώ μας δίνοντάς του κάποια πιο «υλική» υπόσταση στο μυαλό μας, κάπου τότε αρχίζουμε να απομακρυνόμαστε από το φυσικό άτομο που θέλουμε δε θέλουμε είμαστε, αυτό που εγώ λέω «παιδί».

Η απομάκρυνση αυτή συνήθως είναι άτακτη, βιαστική, γίνεται χωρίς να γνωρίζουμε πραγματικά τι αφήνουμε πίσω και κυρίως τι είναι αυτό που συναντάμε στη νέα μας διαδρομή. Δεν είμαστε σε θέση να καταλάβουμε το πόσο σημαντικό είναι να κρατήσουμε ζωντανά στοιχεία από την αρχική μας κατάσταση, ούτε καν από την διαδρομή στα πρώτα της βήματα. Μετά από χρόνια απομάκρυνσης, συνήθως έχουμε ξεχάσει σε απίστευτο βαθμό το τι πραγματικά είμαστε, τι είναι αυτό που μας δίνει ενδιαφέρον, τι πραγματικά μας συγκινεί. Αντιμετωπίζουμε καθετί φυσικό σαν κάτι ξένο που άλλες φορές μας κάνει εντύπωση, άλλες μας φοβίζει, άλλες ίσως έχουμε την αίσθηση ότι κάτι μας θυμίζει, άλλες το κοροϊδεύουμε και άλλες απλά το αγνοούμε, ασυναίσθητα ή μη, ως μη υπαρκτό ή έστω ως δικιά μας παρανόηση. Ουσιαστικά έχουμε χάσει τις βάσεις μας. Έχουμε αφήσει τη λογική να είναι το κυρίαρχο στοιχείο στη ζωή μας. Περισσότερο σημαντικό και από αυτό που νοιώθουμε και από αυτό που κανονικά είμαστε. Και λέγοντας «λογική», φυσικά δεν εννοώ απαραίτητα μια «ορθή» λογική αλλά απλά τη λογική που ο καθένας έχει αποδεχτεί ως σωστή για τον εαυτό του. Την μοναδική και συνήθως απυρόβλητη Λογική Του.

Για να επανέλθω λίγο στα αρχικά μου ερωτήματα, να πω πως σαφώς είναι απλώς ρητορικού χαρακτήρα και δεν περιμένω απάντηση ή έστω, δεν με ενδιαφέρει πραγματικά να απαντηθούν. Με το να ρωτώ «Ποιος», ουσιαστικά προσπαθώ να περάσω τον καθένα μας, έστω και για λίγο, από την «κρησάρα» της εσωτερικότερης αναζήτησης. Να αναρωτηθεί «Εγώ άραγε μπορώ πραγματικά;». Παίζω λίγο με τις αυτόματες αντιδράσεις στην αντίληψη των λέξεων και των εννοιών. Χρησιμοποιώ το «Ποιος» γιατί μόνο έτσι έχω τόσο άμεση πρόσβαση στο βαθύτερο «Εγώ» του κάθε αναγνώστη. Κάθε ερώτηση είναι μια πρόκληση που ξεκινά ασυναίσθητα από το «Εγώ». Αποκτά ενδιαφέρον το να διαβάζεις «ερωτήσεις»! Ξυπνά διαφορετικές λειτουργίες της σκέψης, ίσως πιο δημιουργικές. Πριν προλάβουν να σε κουράσουν, έχουν κατορθώσει να σε αφυπνίσουν έστω και για λίγο. Σωρευτικά κάποια στιγμή ενδεχομένως να ανακαλύψεις μέσα από αυτή τη δημιουργικότητα, κάποια νέα μονοπάτια αντίληψης ή ακόμα περισσότερο, να θυμηθείς κάποια πολύ παλιότερα μονοπάτια που τα είχες διαβεί χωρίς να το γνωρίζεις ή απλά δεν ήξερες τον τρόπο να τα δεις έτσι.

Υπάρχουν άνθρωποι που έχουν την ικανότητα, άλλοι λιγότερο και άλλοι περισσότερο, να αναγνωρίζουν και να χρησιμοποιούν διάφορες οπτικές ενός αντικειμένου, μιας έννοιας, μιας κατάστασης, ενός συναισθήματος. Για μερικούς μάλιστα δεν υφίσταται γνώση αν δεν υπάρχει αντίληψη περισσότερων οπτικών δεδομένου ότι η χρήση μίας μόνο οπτικής μεταφράζεται σε μονοδιάστατη αντίληψη, σε πολωτικά συμπεράσματα, σε εγωιστική σκέψη και εντέλει σε επικίνδυνη ολιγομάθεια. Ποτέ δεν είναι σίγουροι ότι έχουν γνώση όλων των οπτικών κάθε φορά. Συνήθως μάλιστα, ορμώμενοι από αυτό, ερευνούν με τον τρόπο τους, για νέες οπτικές διευρύνοντας το γνωστικό τους πεδίο και κυρίως την ικανότητα της αντίληψής τους. Μερικοί από αυτούς μπορεί να μην γνωρίζουν καν ότι το κάνουν ή να μην το ερμηνεύουν έτσι, να έχει απλά ξεμείνει από την αρχική τους κατάσταση ως φυσικά όντα δηλαδή ως «παιδιά» που τυχαίνει να είναι ακόμα μέσα τους.

Αραδιάζω σκέψεις, άλλους τους φοβίζουν, άλλους τους μπερδεύουν, άλλους τους προβληματίζουν. Μέσα σου είναι η ερμηνεία τους. Ίσως δείχνουν σιγουριά, ίσως ανασφάλεια. Για ‘μένα νομίζω ότι είναι και τα δυο μαζί σε ένα πακέτο, είναι μέρος της ζωής μου, το ένα τροφοδοτεί το άλλο. Φοβάμαι μόνο μήπως κάποια στιγμή ανακαλύψω ότι οι σκέψεις μου δεν ήταν τίποτα άλλο από παρενέργειες μιας επίπλαστης σιγουριάς, μιας λάθος κατεύθυνσης κάπου στην πορεία της ζωής μου. Φοβάμαι μήπως έχουν δίκιο ότι η ζωή είναι τόσο πεζή κι εγώ την έχω πάρει τόσο σοβαρά.


Απλά αραδιάζω σκέψεις έξω από το μυαλό μου...

By Cosmos

Αξιολόγηση:

{[['', '']]}

{["Useless", "Boring", "Need more details", "Perfect"]}