Πάει κι ο παλιός ο χρόνος!

Πάει ο παλιός ο χρόνος,
ας γιορτάσουμε παιδιά
και του χωρισμού ο πόνος
ας κοιμάται στην καρδιά.

Καλή χρονιά,
χρονιά πολλά,
χαρούμενη χρυσή πρωτοχρονιά.

Γέρε χρόνε φύγε τώρα,
πάει η δική σου η σειρά,
ήρθε ο νέος με τα δώρα,
με τραγούδια, με χαρά.

Καλή χρονιά,
χρονιά πολλά,
χαρούμενη χρυσή πρωτοχρονιά.

Μα κι αν φεύγεις μακριά μας,
στην καρδιά μας πάντα ζει,
κάθε λύπη και χαρά μας
που περάσαμε μαζί.

Τι ωραίο και απλό τραγουδάκι!
Πόσο άμεσα και εύστοχα αγγίζει αυτό που έχουμε μάθει να νιώθουμε για την «αλλαγή» του έτους!

1985 και μετά 1986, 2000 και μετά 2001, 2008 και μετά 2009, αργότερα 2010, πολύ αργότερα 2100! «Νούμερα» που αντιπροσωπεύουν κομμάτια της ζωής μας. Της ζωής που προλάβαμε να ζήσουμε ή ακόμα και αυτής που τα αποτελέσματά της κληρονομήσαμε.

Αναμνήσεις και σημάδια από το πέρασμα του χρόνου στο χώρο. Αυτό μένει. Και είναι προσωπικό στον καθένα. Ο χρόνος που πέρασε είναι ιδιωτικές αναμνήσεις και μεταφράσεις. Ο ασυναίσθητος συμβιβασμός ότι μας αντιπροσωπεύει όλους κοινά, γίνεται για να μπορούμε να έχουμε κοινές αναφορές σε διαφορετικές εμπειρίες.

Όλοι μας, άλλοι λιγότερο κι άλλοι περισσότερο, άλλοι συχνότερα κι άλλοι πιο σπάνια, νιώθουμε ότι όλη αυτή η «φιέστα» που υιοθετούμε σε κάθε αλλαγή έτους, γίνεται καθαρά γιατί έχουμε ανάγκη κάποιων «οριοθετήσεων» και κάποιων «νέων αρχών» σε ότι ζούμε.
Λέμε «Τελείωσε το 2008 και ξεκίνησε το 2009!» και πράγματι νιώθουμε ή καλύτερα θέλουμε να νιώθουμε ότι πράγματι κάτι «τελείωσε» και κάτι άλλο «ξεκίνησε»!
Πόσο αλήθεια έχει αυτό όμως; Και αν έχει, σε τι ζητήματα; Πόσο «δικά μας» είναι πράγματι όλα όσα «σταματούν» και «ξεκινούν» κάτω από τίτλους - νούμερα, κάτω ακόμα και από διεθνείς συμφωνίες όπως είναι και η «επίσημη» αλλαγή του έτους;

Αν κοιτάξουμε προσεκτικότερα, αν πράγματι ψάξουμε για την ουσία όλου αυτού, τι θα βρούμε τελικά; Τι από αυτά που έχουμε μάθει να «προσκυνάμε» νιώθουμε ότι πράγματι είναι αντάξια των πεποιθήσεων που τα έχουν στολίσει.
Πράγματι άλλαξε άλλος ένας χρόνος, όπως όμως γίνεται κάθε μέρα που περνά, κάθε ώρα, κάθε λεπτό, κάθε στιγμή αφού κάθε στιγμή θα μπορούσε να οριστεί τελικά ως τέλος μιας χρονιάς ή και αρχή μιας νέας.
Και τι ακριβώς είναι το κάθε έτος, που έχει τόση σημασία να εορτάζεται με τέτοιο «πάθος» και για τόσα χρόνια από τόσο κόσμο, όταν «περνά» ή όταν «ξεκινά»; Μήπως δεν είναι απλά το διάστημα που χρειάστηκε ο πλανήτης μας, η Γη, να κάνει μια πλήρη περιστροφή γύρω από το αστέρι της, τον Ήλιο; Όσο και να θέλουμε να αποδώσουμε κάποια πολύ ιδιαίτερη σημασία σε όλο αυτό, τελικά είναι απλά αυτό! Ένα απολύτως φυσικό δηλαδή φαινόμενο που συμβαίνει εδώ και εκατομμύρια χρόνια τώρα, με ή και χωρίς εμάς και μάλλον θα εξακολουθεί να συμβαίνει για άλλα πόσα εκατομμύρια χρόνια, πάλι με ή χωρίς εμάς! Είναι αυτό δηλαδή που συμβαίνει και σε κάθε άλλο πλανήτη κάθε ηλιακού συστήματος στο σύμπαν, έχει δεν έχει κάποιο είδος ζωής πάνω του.
Αλλά ακόμα κι αν θέλουμε να το δούμε σαν «πολύ κρίσιμο γεγονός», με ποια φυσική αρχή έχουμε θέσει ή έχουμε αποδεχθεί τη στιγμή που όλο αυτό έχει σημείο έναρξης και τέλους; Γιατί δηλαδή τόσο συγκεκριμένα ως προς το πότε ακριβώς; Ποια είναι η αρχή και το τέλος σε έναν κύκλο, σε μια κλειστή διαδρομή μιας τροχιάς; Μήπως ξέρουμε το πότε ακριβώς όλο αυτό ξεκίνησε στον πλανήτη μας; Προφανώς όχι! Γιατί λοιπόν όλοι «υποκλινόμαστε» μπροστά στην κάθε πρωτοχρονιά με τόσο «εορταστικό ύφος», με τόσες ελπίδες για κάτι νέο και μάλιστα για κάτι καλύτερο;

Αν μη τι άλλο, από την απλή ανασκόπηση κάθε γνωστής μας πρωτοχρονιάς, σχεδόν πάντα το ίδιο κάναμε! Νιώθαμε ότι έφυγε κάτι και πήρε μαζί του όλα τα όποια «κακά» ενώ κάτι άλλο θα ερχόταν μαζί με όλες τις ελπίδες μας για μια «καλύτερη ζωή»!
Πόσο οξύμωρο όμως είναι αυτό;! Πώς γίνεται να δικαιολογείται, αυτό που πέρυσι αντιπροσώπευε όλες μας τις προσδοκίες, φέτος να αντιπροσωπεύει όλες μας τις αντιξοότητες; Και πως γίνεται όταν αυτό επαναλαμβάνεται πια για κάποια χρόνια, να μην απομυθοποιείται ώστε να στρέψουμε επιτέλους την προσοχή μας στην αξία της κάθε στιγμής;! Στην αξία του «τώρα» που ζούμε παρά το αφήνουμε να περνά με τη «φαντασίωση» ενός «αόριστου μετά»! Αν το κάθε «τώρα» μας δεν έχει μέσα μας την αξία που του αναλογεί, πώς περιμένουμε να έχει το κάθε «μετά» μας, αφού όταν θα φτάσει η ώρα του απλά θα περάσει απαρατήρητο σαν άλλο ένα «ασήμαντο τώρα» μας;

Δε προτείνω το κλασικό πια «Ζήσε την κάθε στιγμή σου σα να ‘ναι η τελευταία σου!» για πρακτικούς κυρίως λόγους. Δε πιστεύω ότι μπορεί να υλοποιηθεί πραγματικά κάτι τέτοιο άρα γιατί να το προτείνω και εγώ; Γιατί να προσθέσω κι εγώ την αίσθηση του ανεκπλήρωτου σε οποιονδήποτε, με μια εξ’ αρχής ανέφικτη προτροπή μου;
Αν ήταν να ξέρει κανείς ποια θα ήταν η «τελευταία του στιγμή», δε νομίζω να μπορούσε να τη ζήσει με ευτυχισμένο τρόπο δεδομένου ότι θα ήξερε πως την αμέσως επόμενη θα έπαυε να ζει. Αυτή η γνώση θα ήταν τόσο καταλυτική που δε θα μπορούσε να αφήσει περιθώρια για οποιοδήποτε είδος χαράς. Κατ’ επέκταση δεν θα ήταν καλό να νιώθει έτσι κανείς την κάθε του στιγμή.
Αν απ’ την άλλη, με το να μην γνωρίζει το αν τον περιμένει και επόμενη στιγμή, τα δώσει όλα για την τρέχουσα στιγμή του και τελικά υπάρξει και επόμενη, που άλλωστε είναι και το σύνηθες, τι θα έχει να δώσει σε αυτή την επόμενη; Τι αξιόλογο θα του έχει μείνει; Αλλά ακόμα κι αν κάτι έχει περισσέψει και το δώσει στην επόμενη, τι θα έχει πια σε μια νεότερη και την κάθε μεθεπόμενή της;
Το θέμα πράγματι είναι το «τώρα» μας αλλά προσοχή, όχι με τρόπο καταλυτικό για το «μετά» μας. Το «μετά» μας πρέπει να υπάρχει μέσα μας και μάλιστα με ισχυρή παρουσία αλλά ποτέ με τρόπο που να καταπατά τελικά το «τώρα» μας.

Δε χρειάζεσαι τις όποιες «γιορτές» και την προσμονή τους, για να ζήσεις κάτι με ευτυχισμένο τρόπο.
Ζήσε το «τώρα» σου αληθινά! Μη το αφήνεις να περνά απαρατήρητο!
Το ικανότερο εργαλείο που θα βοηθήσει να το κάνεις αυτό είναι η αγάπη! Μόνο έτσι μπορείς να χαρείς το κάθε «τώρα» σου πραγματικά! Μόνο κάτω από τη σκεπή της αγάπης μπορεί κανείς να κοιτάξει κατάματα και με αληθινή αισιοδοξία, μέσα από το «τώρα» του, το κάθε «μετά» του.

Καλή... συνέχεια!

By Cosmos

Αξιολόγηση:

{[['', '']]}

{["Useless", "Boring", "Need more details", "Perfect"]}