43!

Δε ξέρω πώς να ξεκινήσω…

Για την ακρίβεια δεν ξέρω ποια αρχή να διαλέξω.

Από το πρωί έχουν περάσει διάφορες σκέψεις στο μυαλό μου για αρχή και καμία δεν μπορεί να μείνει για πάνω από 5 λεπτά.

Είναι από τις φάσεις που νιώθω αναποφάσιστος κι έτσι είπα να μην διαλέξω καμία τους. Είπα απλώς να ξεκινήσω να γράφω κι όπως μου βγει. Αυτό που κάνω τώρα δηλαδή. Ίσως κι αυτό να είναι μια αρχή μόνο που δεν έχει σενάριο, δεν έχει πρόγραμμα, απλώς γράφω. Φοβάμαι μάλιστα ότι πριν προλάβω να τελειώσω μπορεί να το μετανιώσω πάλι και να μην το συνεχίσω καν. Τι να πω;! Θα δείξει μάλλον.

Το θέμα μου είναι το… «43»!

Θα μπορούσε να είναι η σημερινή ημερομηνία. Θα μπορούσε να μην είναι καν θέμα τίποτα από τα παραπάνω. Ίσως και να μην είναι τελικά. Ίσως και να είναι αλλά μόνο προσωρινά. Ίσως μόνο για σήμερα.

Το «43» είναι το νούμερο που εκφράζει για εμένα και για πολύ λίγους ακόμα, στενούς συγγενείς μου κυρίως, ένα συγκεκριμένο σύνολο χρόνων. Τα χρόνια που έχουν περάσει με εμένα πάνω στη Γη. Με απλά λόγια, την ηλικία μου.

Το ότι εστιάζω σήμερα σε αυτό, οφείλεται στο ότι σήμερα κλείνει ακριβώς ο κύκλος των 43ων μου χρόνων. Σήμερα είναι σα να λέμε, τα γενέθλιά μου.

Ναι, κι έγινε περίπου σα τώρα που ανεβάζω αυτή μου την ανάρτηση, γύρω στις 10:30` το πρωί. Μόνο που τότε ήταν Πέμπτη.

Είμαι σίγουρος πως είναι κουραστικές όλες αυτές οι λεπτομέρειες όμως εγώ ένιωσα την ανάγκη να αναφερθώ για λίγο σε αυτές, λόγω της ημέρας αν θέλετε!

Πολλοί από εσάς, οι περισσότεροι μάλιστα, θα χωρίζεστε χοντρικά, σε δύο μεγάλες κατηγορίες. Σε αυτούς που είναι μεγαλύτεροι από 43 και σε αυτούς είναι μικρότεροι. Μπορεί βέβαια να υπάρξει και κάποιος που είναι όσο κι εγώ! Εννοώ τώρα, γιατί αυτοί της 2ης κατηγορίας έτσι κι αλλιώς θα γίνουν κάποια στιγμή όσο είμαι κι εγώ τώρα. Εντάξει, αν σταθούν στοιχειωδώς τυχεροί βέβαια!

Ωστόσο ακόμα και όσοι είσαστε στις παραπάνω κατηγορίες, μπορεί να είσαστε απλώς στα όρια της κατηγορίας σας. Δηλαδή πολύ λίγα μόλις χρόνια πάνω ή κάτω από τα 43. Όπως και να ‘χει, για εσάς όλους, αυτές οι κατηγορίες δεν παίζουν κανέναν ρόλο. Είναι καθαρά δικά μου δημιουργήματα και μάλιστα πολύ πρόσφατα. Μόλις σημερινά! Για να μη πω τωρινά!

Εσείς, ενδεχομένως να έχετε ή να δημιουργήσετε κάποια στιγμή, τις δικές σας σχετικές κατηγορίες, βάσει της δικής σας δηλαδή ηλικίας. Ωστόσο και πάλι όλα αυτά δεν θα έχουν καμία σημασία για όλους τους άλλους.

Γενικότερα, το ταξίδι της ζωής είναι, κατ’ ουσία, ένα μοναχικό «σπορ»! Δηλαδή όλοι μας αγωνιζόμαστε παράλληλα σε αυτό αλλά ο καθένας μας μόνος του. Κατά καιρούς βέβαια, συνεργαζόμαστε με άλλους συναγωνιστές μας ή και παλεύουμε με ανταγωνιστές μας αλλά πάντα είμαστε μόνοι μας τελικά στον ίδιο τον αγώνα μας.

Τι;! Σας κούρασα με τους «αγώνες»; Εντάξει, δεν το συνεχίζω.

Και γιατί παρακαλώ να σας χωρίζω σε κατηγορίες;! Θα αλλάξει κάτι έστω για εμένα με αυτό;! Σάμπως σας ξέρω;!

Βασικά ψυλλιάζομαι ότι το κάνω, έστω κι έτσι με τόσο αφηρημένο τρόπο, απλά για να νιώθω ότι τοποθετούμε ανάμεσά σας κάπως. Να λέω δηλαδή ότι κάποιοι από εσάς θα σκέφτεστε «Καλά μωρέ, αυτός είναι μικρός ακόμα, απλά τον έχει πιάσει φαίνεται η κρίση των 40+!» και κάποιοι άλλοι «Πω, πωωω! 43 ε;! Πάλι καλά που είμαι ακόμα 18 (22, 26, 33 κ.ο.κ.)! Πακέτο ρε φίλε!».

Το άσχημο για εμένα βέβαια είναι, ότι υποψιάζομαι πως θα είσαστε περισσότεροι πια, αυτοί που θα λέτε το 2ο!

Όπως και να ‘χει όμως κάτι θα λέτε! Μπορεί απλά να το σκέφτεστε ασυναίσθητα, μπορεί κάποιοι να μπείτε στον κόπο και να μου το γράψετε εδώ. Όμως κάτι θα λέτε! Για έναν περίεργο, ακόμα και για εμένα λόγο, αυτό δείχνει σα να μου φτάνει προς το παρόν. Μπορεί και να κάνω λάθος τελικά!

Είμαι σίγουρος ότι και πάλι δεν θα έχετε καταλάβει, το γιατί για εσάς να παίζει ρόλο το δικό μου θέμα. Το ότι είμαι δηλαδή πια και επίσημα 43ών ετών. Ακόμα και σε ληξιαρχείο να εργάζεστε, «σκασίλα σας μεγάλη και δέκα παπαγάλοι» που λένε.

Δεν θα έχετε καταλάβει, γιατί πολύ απλά δεν σας αφορά! Διαβάζετε κάτι που αφορά αποκλειστικά εμένα! Χάρη μου κάνετε δηλαδή! Κάτι σα δωράκι για τα γενέθλια μου!

Τι λέω ο άνθρωπος;!

Τι με έχει πιάσει και σας τα γράφω αυτά;!

Παίζει και να μην με ξαναδιαβάσετε μετά από αυτό!

Οι πιο ψύχραιμοι από εσάς, το πολύ πολύ να πείτε, «άλλη μια χαμένη ανάρτηση» και να πάτε στο επόμενο blog.

Ok, αναμενόμενο κι αυτό. Όχι ευχάριστο για εμένα αλλά αναμενόμενο.

Τίποτα ρε παιδιά, απλά ήθελα να μιλήσω λίγο και σας πρήζω!

Είμαι αρκετά ώριμος για να ξέρω πως ουσιαστικά όλα αυτά περί τόσο συγκεκριμενοποίησης σε νούμερα και ηλικίες είναι ματαιοδοξίες και ανούσιοι προβληματισμοί. Ξέρω πως αύριο κιόλας, για να μη πω ακόμα και σήμερα αργότερα, θα νιώθω όπως ένιωθα και χτες και προχθές και κάθε άλλη μέρα που πέρασε, με τα καλά της και τα άσχημα της, με τα πάνω μου και τα κάτω μου, με τα τρεξίματα μου και τα αραλίκια μου, με την καθημερινότητα μου όπως όλοι σας άλλωστε.

Εντάξει τα ξέρω αυτά! Άλλωστε κάπως έτσι νιώθω εδώ και πολλά πια γενέθλιά μου. Δεν είναι κάτι νέο!

Κάποια στιγμή όμως, όσο και να το κάνεις, σε παίρνει η μπάλα και αφήνεσαι σε σκέψεις του τύπου «Ρε π…η μου, μεγάλωσα να πάρει» ή «Καλά πώς γίνεται να πέρασε τόσο καιρός;! Εγώ νιώθω λες και δεν πέρασε μήνας!» ή «Εντάξει, δε νιώθω τόσο ρε παιδί μου αλλά κι αυτές οι άσπρες τρίχες, τι τις έχει πιάσει κι αυξάνονται;!» ή «Παιδιά, έχει πολύ φασαρία το μαγαζί ή εγώ μεγάλωσα πολύ;!» και άλλα παρόμοια.

Οκ, μπορεί να είναι όλα «φυσικά», μπορεί όλα να εξηγούνται απόλυτα, μπορεί να έχουν χιλιοειπωθεί. Και τι μ’ αυτό όμως;! Αλλάζει το πώς τα νιώθεις όταν σου έρχονται;! Αλλάζει πραγματικά κάτι με το να ξέρεις π.χ. πως ο πόνος που νιώθεις είναι φυσικό επόμενο από το χτύπημα που έχεις; Μήπως παύει έτσι να πονάς έστω και λίγο;!

Τι να πω; Δεν ξέρω αν ο χρόνος υπάρχει. Ξέρω όμως πως η ζωή περνά κάθε στιγμή. Ξέρω πια πως κάθε στιγμή μας είναι ανεκτίμητα πολύτιμη. Ξέρω πως πρέπει να ζούμε την κάθε στιγμή μας όχι σα να είναι η τελευταία μας αλλά σα να είναι η πρώτη μιας καινούριας ζωής! Όπως λέει και το τραγουδάκι: «It's the first day of the rest of your life»

Και μιας και ήρθατε και αντέξατε ως εδώ, ε ας σας κεράσω κάτι!

Αξιολόγηση:

{[['', '']]}

{["Useless", "Boring", "Need more details", "Perfect"]}