Πού πάμε;!

Πού πάμε ρε παιδιά;
Πόσο ακόμα πρέπει να κατέβουμε σε κάθε επίπεδο;
Κάτι ακούω για «τον πάτο» αλλά μάλλον δεν έχει πάτο αυτή η κατρακύλα! Μόνο κατρακύλα έχει! Όλο και πιο κάτω, όλο και χειρότερα!

Μας κορόιδεψαν, μας ξανακορόιδεψαν, μας ματαξανακορόιδεψαν, συνέχεια μας κοροϊδεύουν κι εμείς εκεί, μυαλό δε βάζουμε με τίποτα! Συνεχώς με μια απόλυτα αδικαιολόγητη ελπίδα ότι και καλά, με έναν μαγικό τρόπο, κάτι θα αλλάξει προς το καλύτερο κάποια στιγμή! Έστω και μόνο για εμάς! Έστω και μόνο για τον μικρόκοσμό μας! Διατηρούμε, σχεδόν με το ζόρι, αυτή την ανάμνηση της ψευδεπίγραφης μεν αλλά και τόσο δελεαστικής δε ευημερίας που είχαμε μέχρι και λίγα χρόνια πριν. Κλείνουμε τα μάτια στα προφανή και κινούμαστε σαν υπνοβάτες στον ονειρικό μας κόσμο. Και αυτοί με τη σειρά τους εκεί, συνεχίζουν να ρουφάνε από το αίμα μας! Κάποτε τουλάχιστον χρησιμοποιούσαν και αναισθητικό. Αργότερα περιορίστηκαν απλώς στα παυσίπονα. Τώρα πια όμως στεγνά! Ούτε καν τα στοιχειώδη! Απροκάλυπτα ρουφάνε από το όλο και λιγότερο αίμα μας και το κάνουν, όχι μόνο από κάποια λίγα σημεία πρόσβασης που οι ίδιοι πάλι είχαν δημιουργήσει προς αυτό αλλά απ’ όπου βρουν ελεύθερο δέρμα. Ορμάνε και σχίσουν, τρυπάνε, κάνουν οτιδήποτε θα μπορούσε να προκαλέσει την αιμορραγία μας ώστε να καλύψουν έτσι την ακόρεστη και αρρωστημένη δίψα τους. Κι εμείς εκεί! Με την ανάμνηση μόνο, της γλυκιάς αίσθησης του αναισθητικού! Έχουμε γίνει μετρ της αυθυποβολής!

Επιτέλους, ας βγούμε από την ψευδαίσθησή μας! Ας ανοίξουμε τα μάτια όσο τρομακτικό κι αν είναι αυτό! Ας το κάνουμε, όσο έχουμε λίγη ζωή ακόμα μέσα μας!

Ναι, το καταλαβαίνω ότι αυτό που θα αντικρύσουμε, θα δείχνει σα να είναι ο χειρότερος εφιάλτης μας. Όμως, όσο και να μη μας αρέσει, δυστυχώς αυτή είναι η πραγματικότητά μας. Τουλάχιστον έτσι, ενδέχεται να έχουμε κάποιες, έστω και λίγες, ελπίδες να επιβιώσουμε τελικά. Όχι χωρίς απώλειες. Όχι με τις καλύτερες προδιαγραφές, έτσι κι αλλιώς πια! Τουλάχιστον όμως να καταφέρουμε να επιζήσουμε κάπως, ξέροντας με τι έχουμε να κάνουμε! Ίσως έτσι, να λειτουργήσει πάλι ο ναρκωμένος μηχανισμός αυτοάμυνάς μας και να μας δώσει τη δύναμη να παλέψουμε με τα αιμοδιψή όρνεα.
Δυστυχώς δε μπορώ να σας πω τον ακριβή τρόπο που θα μπορούσε να γίνει αυτό. Πιθανότατα δεν υπάρχει τέτοιος, όχι σε μορφή πρόβλεψης τουλάχιστον. Μπορώ όμως να γνωρίζω πως, ο άνθρωπος σαν είδος, έχει αποδείξει μέσα στους αιώνες πως είναι σε θέση να ανταπεξέλθει ακόμα και στις πιο δύσκολες των συνθηκών αρκεί να έχει συνείδηση της κατάστασής του. Αρκεί να μην κοιμάται τη στιγμή που θα έπρεπε να αγωνίζεται.

Όσο απίστευτο κι αν φαίνεται σε πολλούς αυτό που θα πω, το πιο δύσκολο σε αυτή την υπόθεση δεν είναι το μετά, δεν είναι η ίδια η «μάχη με τα τέρατα». Το πιο δύσκολο είναι η αρχή. Η συνείδηση δηλαδή της κατάστασής μας. Το να αντιληφτούμε το ότι βρισκόμαστε σε έναν λήθαργο και μάλιστα, να το καταφέρουμε αυτό, μέσα από τον ίδιο τον λήθαργό μας.
Ξαφνικά, ίσως σας δείχνει απίθανο - τραβηγμένο - παράλογο όλο αυτό. Είναι φυσικό, Έχει να κάνει με την συνήθη τάση απόρριψης που ενεργοποιείται αυτόματα για να μας προστατέψει(;) από το ξεβόλεμά μας. Αυτό όμως ακριβώς είναι και το σημείο - πέρασμα, από τη μια κατάσταση στην άλλη. Το να δαμάσουμε τη λογική μας, να δεχθεί αυτό που η ίδια έχει βολευτεί να θεωρεί ως απίθανο. Να δει ότι τελικά είναι παραπάνω από πιθανό. Να πειστεί ότι αυτό ακριβώς είναι το μόνο πιθανό. Πρακτικά δηλαδή, το ότι αυτό είναι το πραγματικό και όχι το άλλο που μας τραβά με όλη του τη δύναμη, μια δύναμη ισχυρότατη δε λέω, κάθε συνήθεια άλλωστε έχει τρομερή δύναμη, πόσο μάλλον αυτή!
Χωρίς αυτό, το πρώτο και τόσο σημαντικό βήμα, δεν υπάρχει καμία ελπίδα. Όσο παραμένουμε κουρνιασμένοι πίσω από τα τόσο σαθρά προκαλύμματά μας, μέσα στα χάρτινα καβούκια μας, είμαστε σα τα πρόβατα που κάθονται υπομονετικά στο μαντρί τους και αναμασάνε «ευτυχισμένα» το χόρτο τους ενώ λίγο δίπλα, το σφαγείο δε σταματά να τα αποδεκατίζει.

Όσοι επιτρέψατε στον εαυτό σας, να φτάσετε μέχρι αυτό το σημείο και νιώσατε κάτι απροσδιόριστο να σας ενοχλεί, κάτι σα το πετραδάκι στο παπούτσι σας, να ξέρετε ότι είσαστε σε καλό σημείο. Σημαίνει ότι έχετε ακόμα ενεργά αισθητήρια. Σημαίνει ότι έχετε την ελπίδα να καταλάβετε τη διαφορά μεταξύ του εικονικού και του πραγματικού αρκεί να το δουλέψετε περισσότερο ώστε να μη μείνετε απλά σε αυτό. Αρχίστε να κοιτάτε τα διάφορα γύρω σας περισσότερες φορές. Δοκιμάστε να τα ξαναδείτε αφαιρώντας φίλτρα από τα μάτια της αντίληψής σας. Τέτοια φίλτρα συνήθως είναι η παραπληροφόρηση που έχει βαφτιστεί περίτεχνα ως επίσημη πληροφόρηση. Προσπαθήστε να βγάλετε από τη μέση όλες αυτές τις κουραστικές και ανούσιες πληροφορίες που μας μοιράζουν διαρκώς όλα τα κλασικά μέσα ενημέρωσης και δείτε τι πραγματικά συμβαίνει γύρω σας. Μη νομίζετε ότι είναι απλό. Έχουμε εθιστεί σε αυτού του τύπου την πληροφόρηση. Δεν είναι απλό να την εγκαταλείψουμε σα να μην υπάρχει. Θέλει να κάνουμε την υπέρβασή μας σε αυτό το θέμα. Οι περισσότεροι τουλάχιστον. Μη παραμυθιάζεστε ότι και καλά έτσι αδιαφορείτε για τα κοινά. Καμία σχέση. Ίσα - ίσα που έτσι έχετε ελπίδα να προχωρήσετε στο επόμενο βήμα που μόνο σκοπό έχει τα κοινά με την έννοια του κοινού καλού.

Ακόμα κι αν το καταφέρετε αυτό το βήμα, δεν αρκεί να επαναπαυτείτε σε αυτό.
Χρειάζεται εσωτερικής μορφής διάδοση για όλο αυτό που συμβαίνει. Πρέπει ο καθένας μας, με τη σειρά του, να προσπαθεί με τον απλό του λόγο, να μεταφέρει όλες αυτές τις ιδέες στον διπλανό του. Είναι απόλυτης σημαντικότητας βήμα αυτό. Χωρίς αυτό, μετά από λίγο, θα χαθεί το ενδιαφέρον και θα κυλίσουμε ξανά στην ίδια κατάσταση. Μπορεί να νομίζουμε ότι αντιστεκόμαστε γιατί πια γνωρίζουμε, όμως ποτέ κάτι τέτοιο δεν ευδοκίμησε πραγματικά από μόνο του. Ποτέ ένας μόνος του δεν αρκεί για να αλλάξει κάτι τόσο μεγάλο. Το πολύ - πολύ να καταφέρει να γίνει μάρτυρας σε κάτι που δεν θα έχει γενικότερη αξία. Είναι περίπου αυτό που λένε ότι «ένας κούκος δεν φέρνει την άνοιξη». Χρειάζεται να έχουμε, όσο το δυνατόν περισσότεροι, κοινή συνείδηση της αληθινής και όχι της εικονικής πραγματικότητάς μας. Και εδώ δυστυχώς, δεν υπάρχει κανένα μαγικό χαπάκι τύπου Matrix να το μοιράζουμε και να ξυπνάμε. Θέλει αγώνα, ιδιαίτερο αγώνα όχι μέσα από δρόμους βίας αλλά μέσα από πίστη προς το σκοπό μας και εξάσκηση της λογικής μας. Όλα ξεκινούν από την αντίληψή μας αλλά πρέπει να συνεχιστούν με το να βοηθηθεί ο κάθε άλλος, στο να μπορέσει να φτάσει στο δικό μας τουλάχιστον σημείο αν όχι και να το ξεπεράσει. Τότε μόνο θα μπορέσουμε να σταθούμε με ουσιαστικές αξίες απέναντι σε όλο αυτό το οργανωμένο εις βάρος μας σύστημα φθοράς.

Θα μπορούσα να αναφερθώ σε πολύ περισσότερα αλλά κατανοώ ότι θα γινόμουν πολύ κουραστικός για μια πρώτη επαφή με το θέμα. Θα κλείσω λοιπόν εδώ προς το παρόν, ελπίζοντας πως έχω αφυπνίσει έστω και ελάχιστους, έστω και ελάχιστα παραπάνω. Δικαιούμαι να ελπίζω, μόνο μέσα από εσάς...

Αξιολόγηση:

{[['', '']]}

{["Useless", "Boring", "Need more details", "Perfect"]}