Επιδημία πτωμάτων

Έπεσε, λένε οι σοφοί, μια νέα επιδημία.

Τα πτώματα παίρνουνε ζωή, μετά απ’ την κηδεία.

Σηκώνονται, λέει, σαν ζωντανοί, σε τάφου ησυχία.

«Μα πώς μπορεί τούτο να συμβεί;!», ρωτάει ο καθένας,

«Πώς να γυρίσει η ζωή, νεκρός πώς θε να ζήσει;!

Μυστήριοι πια ειν’ οι καιροί, αλλόκοτα συμβαίνουν,

ζωντάνεψαν και οι νεκροί, πόσα μας περιμένουν;!»

Μα αλήθεια να ‘ναι τρομερή, νομίζω τελευταία,

πως ζωντανεύουν οι νεκροί και ζουν ανάμεσά μας.

Όσο προσέχω γύρω μου, θαρρώ το αναγνωρίζω,

στα πρόσωπα που με κοιτούν, στα βλέμματα που φεύγουν,

στα μάτια τ' άδεια από ψυχή, στα άχρωμα τα μάτια,

που ‘ναι στη θέση τους μπορεί, μα μένουν στεγνωμένα,

χωρίς υγρά για δάκρυα μα μήτε και για γέλια.

Κι όλο κοιτάω για να βρω ποιος ζει και πώς να δείχνει

κι όλο νεκρούς θαρρώ κοιτώ σε σώματα κουφάρια.

Κι όλο κοιτώ μα δεν θωρώ ψυχής σημάδια φίλια,

μόνο ζωές που προχωρούν μαζί με τη δική μου.

Έπεσε, λένε οι σοφοί, μεγάλη επιδημία.

Κι είναι ολόγυρα νεκροί με πτώματα που ζούνε.

By Cosmos

Αξιολόγηση:

{[['', '']]}

{["Useless", "Boring", "Need more details", "Perfect"]}