Ο γιος του φεγγαριού

Εγώ, ο γιος του φεγγαριού

σαν έλθει το σκοτάδι

γίνομαι φως, γίνομαι αϊτός,

με το αγέρι συντροφιά,

με τη φωτιά σημάδι.

Σαν το νερό που από πηγή

προβάλει μες στον βράχο,

οι σκέψεις μου, τα όνειρα,

μέσα στη νύχτα ξεπηδούν

από μετάξι μαύρο.

Πόσες στιγμές, πόσες ζωές,

πόσες οι αναμνήσεις,

πόσα τα δάκρυα, οι φωνές,

με την ψυχή να ξεψυχά

σε λάθος εξηγήσεις.

Πόση αλήθεια έχει η ζωή,

πόση ζωή το ψέμα

σαν γίνει γη ο ουρανός

στης λήθης τον απόηχο

στης μοναξιάς το βλέμμα.

Κι αν είμαι γιος του φεγγαριού

κι αν έχω τα σημάδια,

με το σπαθί του φόβου μου

λευκό αγρίμι μοναχό γυρνώ

σε πέτρινα λιβάδια.

Εγώ, ο γιος του φεγγαριού,

σαν έλθει το σκοτάδι,

γίνομαι φως, γίνομαι αϊτός

μα μόλις φτάνει η χαραυγή

πλαγιάζω σ’ ένα χάδι.

By Cosmos

Αξιολόγηση:

{[['', '']]}

{["Useless", "Boring", "Need more details", "Perfect"]}