Η κατάρα της Ίρμα Βεπ

Κάπως αναπάντεχα, μας προέκυψε να ξαναπάμε σύντομα θέατρο!

Διαλέξαμε το συγκεκριμένο έργο για διάφορους λόγους και ένας από αυτούς ήταν η περιέργεια μας στο να δούμε κι εμείς από κοντά, το πώς καταφέρνουν δύο μόνο ηθοποιοί, να αποδίδουν τόσο πολλούς και διαφορετικούς ρόλους, σχεδόν ταυτόχρονα!

Χτες λοιπόν, Παρασκευή μέσω διαδικτύου, έβγαλα τα εισιτήρια σε καλές θέσεις στη 2η σειρά από τη σκηνή, βρήκα το ακριβές της τοποθεσίας του θεάτρου κάπου στο Γκάζι και, γυρνώντας από τη δουλειά, ξεκινήσαμε με το αμάξι κάπως νωρίτερα για μια καλύτερη ελπίδα στο παρκάρισμα. Ευτυχώς, βρήκαμε αμέσως να παρκάρουμε σε διπλανό στενό κι έτσι μας προέκυψε ελεύθερος χρόνος για ένα καφεδάκι σε παρακείμενο μαγαζί.

Το θέατρο...

Το θέατρο, απ’ έξω, θύμιζε περισσότερο κάτι σε... μαγαζί για καφέ.

Το μικρό εκδοτήριο εισιτηρίων του, έβλεπε στο δρόμο έτσι ο κόσμος περίμενε στο στενό πεζοδρόμιο τη σειρά του.
Σε διπλανό χώρο, ήταν η είσοδος κατευθείαν στο φουαγιέ του, ένα φουαγιέ σε πολύ λιτές γραμμές με τάσεις μοντέρνου, άχρωμο και κάπως μικρό. Προσέφερε διάφορα στο μπαρ του σε πολύ χαμηλές τιμές ενώ είχε και κάποια τραπεζάκια.

Η είσοδος στην αίθουσα του θεάτρου ήταν ευρύχωρη και σε έβγαζε ακριβώς μπροστά στη μετρίου μεγέθους σκηνή.

Η σκηνή είχε μόνο μια πολυθρόνα και μια καρέκλα ενώ το πίσω μέρος της είχε μια απομίμηση μιας τεράστιας αλλά άχρωμης βιβλιοθήκης.

Η αίθουσα απλή, σε μαύρο χρώμα και χωρίς έντονο φωτισμό, ψηλοτάβανη αλλά όχι ιδιαίτερα μεγάλη και με πολύ αμφιθεατρική διάταξη στις σειρές των καθισμάτων της, με καθίσματα τύπου σκηνοθέτη κολλητά μεταξύ τους.

Ο χώρος της αίθουσας είχε δύο αλλά αισθητά αρνητικά. Το πρώτο, ο σχεδόν ανύπαρκτος ελεύθερος χώρος μεταξύ των σειρών των καθισμάτων με αποτέλεσμα να μην έχεις τρόπο να απλώσεις έστω και λίγο τα πόδια εκτός βέβαια κι αν ήσουν στην 1η σειρά. Οι ψηλοί άνθρωποι δε, είναι σίγουρο ότι θα ενοχλούν, με τα γόνατά τους, τον μπροστινό τους. Το δεύτερο, η παντελής έλλειψη θέρμανσης που, σε συνδυασμό με τον κρύο καιρό των ημερών, σε ανάγκαζε να παραμένεις να φοράς ό,τι φόραγες κατά την είσοδο για να αντιμετωπίσεις κάπως καλύτερα το κρύο.

Η παράσταση ξεκίνησε με τους δύο ηθοποιούς μαζί επί σκηνής.

Η υπόθεση...

Το έργο θα μπορούσε να χαρακτηρισθεί ως μαύρη κωμωδία με αρκετό αυτοσαρκασμό ακόμα και των ίδιων των ρόλων του. Είχε σε διάφορα σημεία του, έντονα στοιχεία επιθεώρησης και αλληλεπίδρασης με το κοινό, με αυτοσχέδιες πετυχημένες παρεμβάσεις από τους ηθοποιούς του που κορυφώνονται ιδιαίτερα στο τελευταίο δεκαπεντάλεπτο του έργου.

Σχετικά με το σενάριο, να πω κι εγώ το χιλιοειπωμένο αλλά και αρκετά εύστοχο: «Τι κοινό έχουν ο δράκουλας, ο λυκάνθρωπος, η Τζέην Έιρ, μια μούμια που νεκρανασταίνεται στην Αίγυπτο και η Ρεβέκκα; Μα την κατάρα φυσικά! Την κατάρα της Ίρμα Βεπ!»

Να αναφέρω επίσης κι εγώ πως το έργο ήταν το πιο πολυπαιγμένο στις ΗΠΑ του 1991, γραμμένο από τον επιτυχημένο Charles Ludlam. Είχε πρωτοπαιχτεί στη Ελλάδα το 1999 έως το 2000, στο θέατρο Ήβη με ηθοποιούς αντίστοιχα τους Άκη Σακελλαρίου και Αντώνη Καφετζόπουλο.

Στην παράστασή μας, αυτό που επικρατούσε στους θεατές ήταν το αβίαστο γέλιο! Μέσα στις δύο ώρες του, δεν υπήρχε πεντάλεπτο που να μην προκαλεί έστω και το χαμόγελο.

Φυσικά, το τοπ του έργου είναι η απίστευτη ταχύτητα που άλλαζαν οι ηθοποιοί ρόλους (μαζί με τα κουστούμια τους) στη σκηνή! Και όταν μιλάμε για αλλαγές ρόλων μιλάμε για πολλές αλλαγές και σε αρκετούς ρόλους και μέσα σε ελάχιστα δευτερόλεπτα οι περισσότερες! Φανταστείτε ότι οι ηθοποιοί αλλάζουν ρόλο επί 57 φορές, σε 8 διακριτούς ρόλους! Είναι πραγματικά εντυπωσιακό κατόρθωμα και ειδικά με τον τόσο «άνετο» τρόπο που υλοποιείται στα μάτια των θεατών! Γίνεται λες και είναι απόλυτα φυσικό και σύνηθες ενώ, αν ξεχαστείς, νομίζεις ότι μπαίνουν άλλοι ηθοποιοί κάθε φορά επί σκηνής.

Προς το τέλος της παράστασης, άνοιξε το πίσω μέρος του σκηνικού και μας αποκάλυψε τον αγώνα που γινόταν στα παρασκήνια για την υλοποίηση των τόσο γρήγορων αλλαγών ρόλων στις τελευταίες τους πια αλλαγές.

Κατά την έξοδό, οι ηθοποιοί βρίσκονταν στο διάδρομο και χαιρετούσαν εγκάρδια όλους τους θεατές.

Συμπεράσματα...

Η αίσθηση που αποκομίσαμε όταν τελείωσε η παράσταση ήταν πολύ άνω του μετρίου. Νιώσαμε ότι είδαμε κάτι το πετυχημένο στο είδος του. Περάσαμε καλά, εντυπωσιαστήκαμε από τον «άθλο» των ηθοποιών, χαρήκαμε από την επιλογή μας και μάλιστα χωρίς να καταξοδευτούμε.

Σίγουρα είναι μία από τις προτάσεις μας προς τον καθένα.

Τεχνικά στοιχεία...

Αν και τα περισσότερα αναφέρονται, καιρό τώρα, σε διάφορους άλλους ιστότοπους, τιμής ένεκεν (κατ’ ελάχιστο) στους έξοχους συντελεστές, τα παραθέτω συγκεντρωμένα με τον τρόπο μου και εδώ.

Άρα, έχουμε και λέμε...

Του Charles Ludlam
Μετάφραση:
      Λάκης Λαζόπουλος
      Άκης Σακελλαρίου
      Κωνσταντίνος Αρβανιτάκης
      Μαριλένα Παναγιωτοπούλου
Σκηνοθεσία: Κωνσταντίνος Αρβανιτάκης
Βοηθός Σκηνοθέτη: Γιώργος Τσάμης
Κοστούμια: Clare Bracewell
Μακιγιάζ: Άγγελος Μέντης
Περούκες: Χρόνης Τζίμας
Σκηνικά: Λίλη Πεζανού
Μουσική επιμέλεια: Κώστας Σουρβάνος
Παραγωγή: Άκης Σακελλαρίου
Υπεύθυνος Δημοσίων Σχέσεων: Αντώνης Κοκολάκης
Παίζουν:
      Γεράσιμος Γεννατάς
      Αντώνης Λουδάρος
Θέατρο: Ροές
Διεύθυνση: Ιάκχου 16, Γκάζι
Τηλέφωνο: 2103474312
Παραστάσεις:
      Απογευματινές: Κυριακές στις 19:30'
      Βραδυνές: Παρασκευές & Σάββατα στις 21:00'
Τιμές:
      Εισητήρια νεανικά (κάτω των 25 ετών): 15€
      Εισητήρια κανονικά: 19€
      Πρόγραμμα: 4€
Διάρκεια: 120' (με διάλειμα)

Αξιολόγηση:

{[['', '']]}

{["Useless", "Boring", "Need more details", "Perfect"]}