Όταν ο παράξενος συνάντησε τον φυσιολογικό

- Έλα...
- Ορίστε;;;!!!
- Πώς πάει;
- ...!!!;;;
- Λέω, πώς πάει;
- Πώς να πάει; Καλά. Σε γενικές γραμμές δηλαδή... Εεε ξέρεις, συγνώμη κιόλα αλλά να, δεν θυμάμαι να γνωριζόμαστε. Μπορείς να μου θυμίσεις κάπως;...
- Όχι.
- Τι όχι;!
- Τι να μπορώ; Φυσικά και δεν μπορώ.
- Τι εννοείς;
- Ότι δεν μπορώ. Να σου θυμίσω λέω, που μου ζητάς... Ε, δεν μπορώ σου λέω.
- Μάλιστα!... Τέλος πάντων. Τα λέμε...
- Το ξέρω.
- Το ποιο;!
- Μα το ότι τα λέμε! Τόση ώρα τι να νόμιζα ότι κάνουμε;! Τα λέγαμε, δεν τα λέγαμε;!
- Ναι... εννοώ «τα λέμε μια άλλη φορά». Οκ;
- Ααα, δεν ξέρω!
- Τι δεν ξέρεις τώρα;!
- Για το τι θα κάνουμε «μια άλλη φορά».
- Μα, ΤΙ λες;!
- Άλλο κι αυτό! Τι δεν καταλαβαίνεις δηλαδή;
- Τι λες λέω!
- Εγώ το άκουσα το «τι λες», εσύ μάλλον δεν καταλαβαίνεις το τι λέω εγώ. Και εγώ πάλι δεν καταλαβαίνω γιατί ΕΣΥ δεν καταλαβαίνεις. Συγνώμη αλλά μήπως είσαι κομμάτι... «χαζούλης»; Λέω, μήπως δηλαδή, αργούν κάπως να γυρίσουν τα «γρανάζια» σου;
- Ααα, καααλά... ΑΑΑΝΤΕ γεια!!!...
- Γεια σου κι εσένα και να προσέχεις!
- Τι εννοείς;! Τι να προσέχω;! Δεν κατάλαβα;!
- Πλέον δεν μου κάνει και εντύπωση!
- Το ποιο;!
- Το ότι δεν κατάλαβες. Είπαμε! Μάλλον το ‘χεις το «θεματάκι» σου με την αντίληψη ε;!
- Άντε πάλι!... Παιδί μου, τι εννοούσες πριν που μου είπες «να προσέχω»; Δηλαδή, εννοούσες και κάτι ή έτσι να ‘χαμε - να λέγαμε;!
- Έχεις στοιχεία γι αυτό;!
- Για ποιο;! Για ποιο απ’ όλα;!
- Για το ότι είμαι παιδί σου!
- Καααλά - καλά!... Δεν φταίει άλλος, εγώ που κάθομαι κι ασχολούμαι!...
- Πράγματι, σε αυτό μάλλον έχεις δίκιο!
- Σώωωπα! Ευχαριστώ βρε! Και σε τι δηλαδή βρίσκεις ότι έχω... «δίκιο»;
- Μα στο ότι δεν φταίει άλλος παρά εσύ που κάθεσαι κι ασχολείσαι... Θεέ μου, πόσο «καθυστερημένος» πια;!
- Ααα, για άκου να σου πω! Σαν πολλά δεν μας τα λες;! Άντε γιατί παραπάει το αστείο. Κάνε στην άκρη...
- Ποια είναι η άκρη;!
- Ρε κάνε στην άκρη σου λέω, πολύ μας τα ζάλισες...
- Ποια;!
- Τι «ποια» και «ποια»;! Στην άκρη σου λέω! Μία είναι η άκρη! Άντε, κουνήσου μη σε «κουνήσω» εγώ...
- Βασικά, για το «ποια σας ζάλισα» ρώτησα τελευταία αλλά και αυτό που μου απάντησες, αφορά σε προηγούμενή μου ερώτηση, χωρίς όμως και πάλι να με καλύπτει ως ικανοποιητική απάντησή της.
- Δεν με ενδιαφέρει τι σε καλύπτει και τι όχι ΡΕ, ούτε το τι άλλο λες είτε τώρα είτε όποτε! Κατάλαβες;! Γι αυτό σου λέω, κάνε στην άκρη και γρήγορα...
- Και τότε, τι ασχολείσαι;!
- Ποιος «ασχολείται» ρε άνθρωπε;! Προσπαθώ να πάω στη δουλειά μου τόση ώρα, το κατάλαβες; Και, αντί αυτού, κάθομαι εδώ στα καλά του καθουμένου και προσπαθώ να «ξεφύγω» από το παραλήρημα ενός παλαβού!
- Άρα, ασχολείσαι...
- Καλά, ΔΕΝ παλεύεσαι όμως ε;!
- Δεν έχω παλέψει να ξέρω. Τώρα βέβαια που τα λέμε, ίσως όταν ήμουν μπόμπιρας ακόμα, ξέρεις, σε τίποτα δημοτικό σχολείο κι έτσι...
- Παναγία μου και Χριστέ μου!!! Τι λες χριστιανέ μου;! Άσε μας να φύγουμε, να πάμε στο καλό... Άντε κάνε στην άκρη σου λέω...
- Έχεις πάντως μια εμμονή με τις «άκρες» ε;! Ή μήπως με την συγκεκριμένη μόνο;!
- ΝΑΙ! Έχω μόνο με την συγκεκριμένη! Ικανοποιήθηκες τώρα;! Άντε στην άκρη λοιπόν.
- Παράξενο πράμα πάντως! Πολύ θα ήθελα να ήξερα γιατί με την συγκεκριμένη;!
- Γιατί είναι μια ωραία και ήσυχη «άκρη»! Βολεύει δε για κάτι τύπους σαν κι εσένα! Ειδικά όταν συναντούν τύπους σαν εμένα!
- Λες ε;! Δεν το είχα παρατηρήσει μέχρι πριν! Σ’ ευχαριστώ για την τόσο χρήσιμη πληροφορία σου!
- Δεν κάνει τίποτα... άντε τώρα... άκρη...
- Έχεις την καλοσύνη να μου την δείξεις κιόλα;
- Ποια να σου δείξω μωρέ;!
- Μα τι σου λέω εδώ και τόση ώρα; Την «άκρη» που μου λες! Ε, να μου την δείξεις να καταλάβω για το ποια εννοείς. Δεν είμαι και πολύ σίγουρος αν έχουμε την ίδια εικόνα στο άκουσμα αυτής της λέξης, πόσο μάλλον όταν χρησιμοποιείται και ως προτροπή για μια, άμεσης ανταπόκρισης, δική μου ενέργεια.
- Ααα, το 'χεις τελείως τζαζεμένο ε;!
- «Τελείως» λες;!
- Ναι ρε, ΤΕΛΕΙΩΣ!
- Και, αυτό, μου ακούγεται για κακό, ε; Επειδή δηλαδή μιλάμε για «τελείως»! Μιλάμε για ολοκληρωτικά! Χωρίς κανένα περιθώριο για μια άλλη εκδοχή, μια άλλη εξέλιξη...
- Πωωω ρε που μπλέξαμε;! Ρε φιλαράκι, τι σου έχω κάνει;! Κάνε στην άκρη επιτέλους να πάει ο καθένας μας όπου θέλει, όπου ήταν να πάει τέλος πάντων.
- Μα, εγώ, εδώ είμαι!
- Πού «εδώ»;!
- Τι «πού»;! Εδώ, δεν με βλέπεις;!
- Αυτό είναι το πρόβλημα, το ότι σε βλέπω και μάλιστα ακόμα...
- Φαντάζομαι θα μπορούσες να κλείσεις τα μάτια σου αν είχες τόσο μεγάλο πρόβλημα με αυτό, ε;
- Συγνώμη, μήπως είσαι βαλτός από κάποιον να μου κάνεις πλάκα;! Μήπως υπάρχει καμιά κρυφή κάμερα εδώ τριγύρω; Δεν εξηγείται αλλιώς αυτό που τραβάω...
- Μπααα, δε νομίζω να είναι στημένο όλο αυτό! Απ’ την άλλη όμως, ποτέ δεν ξέρεις στις μέρες μας, ε;!...
- Άνθρωπέ μου, πήγαινε στη δουλειά σου! Δεν είχες τίποτε καλύτερο να κάνεις σήμερα;!
- Μα αυτό δεν σου είπα και πριν;! Εδώ είμαι! Εκεί που είχα να πάω ή, σωστότερα, εκεί που «ήταν» να πάω!
- Άντε πάλι με τα παλαβά σου! ΠΟΥ «ήταν» δηλαδή να πας;;;!!! Εδώ, στο συγκεκριμένο σημείο;! Μήπως συγκεκριμένα σε εμένα τον δυστυχή που κοντεύεις να με τρελάνεις με τις ανισορροπίες σου;! Πού ακριβώς «ΗΤΑΝ» να πας και κυρίως δηλαδή ΓΙΑΤΙ και ΑΠΟ ΠΟΙΟΝ να «ήταν»;! Τι μας λες τώρα;!
- Μα δεν το καταλαβαίνεις; Προφανώς, για να είμαστε εδώ που είμαστε, εμείς που είμαστε, όπως είμαστε, προφανώς και ΗΤΑΝ να είμαστε! Τι πιο ξεκάθαρο;! Πώς θα μπορούσε να ήταν αλλιώς αφού τελικά είναι έτσι;! Για την δικιά μας πραγματικότητα μιλώ ε; Μην μπερδεύεσαι με τίποτα «παράλληλα σύμπαντα» και τα συναφή...
- Έτσι, από περιέργεια... τι ληγμένα παίρνεις;! Πρέπει να είναι από τα πολύ καλά ξέρεις!
- Μην γίνεσαι τόοοσο «τετριμμένος» πια...
- ...
- Μα, είναι δυνατόν να μην μπορείς να το καταλάβεις αυτό που σου είπα;! Είναι σε επίπεδο «για αρχάριους» δηλαδή!
- Ρε φιλαράκι, ειλικρινά, δεν ξέρω τι έχεις πάθει και σου έχει «ξεφύγει» όσο σου έχει ξεφύγει. Φαντάζομαι πως, ό,τι και να ήταν αυτό, θα πρέπει να ήταν σημαντικό για εσένα, τουλάχιστον για τότε που το έπαθες. Τώρα όμως, προσπάθησε λίγο να καταλάβεις τι κάνεις! Μ’ έχεις σταματήσει, εμένα, στο τελείως ξεκάρφωτο, έναν τελείως άγνωστό σου δηλαδή απ’ όσο μπορώ να καταλάβω ως τώρα και μ' έχεις ταράξει στις «εξυπνάδες» και στα «παιχνίδια λέξεων»! Πώς το κόβεις εσύ αυτό, για νορμάλ;!
- Απάντηση θες τώρα ή απλά να δικαιολογήσεις στον εαυτό σου την «ανησυχία» σου;
- Για ποια «ανησυχία μου» μιλάς τώρα;!
- Για την ανησυχία αυτή που σου μπερδεύει τις εικόνες που βλέπεις, όσο προσπαθείς δήθεν με νύχια και με δόντια, να με αφήσεις στην «άκρη», στην δική σου άκρη...
- Δεν βλέπω «μπερδεμένες εικόνες»! Πώς σου ήρθε πάλι αυτό;!
- Σοβαρά;! Και αφού όλα, σου είναι τόσο ξεκάθαρα στο νοητικό σου πεδίο, τι «μέρος του λόγου» του, λες πως είμαι εγώ;!
- Είχες - δεν είχες, με μπέρδεψες πάλι...
- Είδες που στα λέω! Και μόνος σου το είπες τώρα! Εγώ, αυτό, το λέω «πρόοδο», όσο οξύμωρο κι αν δείχνει αρχικά!
- Ε δεν με «μπέρδεψες» και τόσο! Μην κάνεις όνειρα!
- Ό,τι και να μου πεις εσύ, τα όνειρα, μόνα τους έρχονται και μόνα τους φεύγουν άρα μάταιο...
- Δεν μου λες; Αυτό, το να παίρνεις και καλά αυτολεξεί τις φράσεις που ακούς, είναι φυσικό σου «χάρισμα», κάτι σαν «κληρονομικό» ένα πράμα ή το έχεις εξασκήσει τα ατελείωτα βράδια σου, αυτά δηλαδή που δεν ήξερες τι να κάνεις με την μοναξιά σου; Γιατί, για κάτι σε «σπουδές» τύπου, δεν το έχει πάρει το αυτί μου!
- Μπααα, μάλλον αποτέλεσμα αυτού που λες ως «εξάσκηση» πρέπει να είναι αλλά, μη νομίζεις, όχι εσκεμμένα. Ξέρεις, πρέπει να έγινε λόγω αυξημένης τριβής με ανθρώπους σαν εσένα...
- Μάλιστα! Ξέρεις πάντως να... «τουμπάρεις» την «κουβέντα». Οφείλω να το ομολογήσω αυτό!
- Αν ενδιαφέρει, με τον ίδιο τρόπο μάλλον μου έχει προκύψει και αυτό...
- Εντάξειειει... καλά τα ‘παμε λοιπόν ως τώρα, πέρασε κάπως και η ώρα, καιρός λέω εγώ να σε χαιρετήσω και να σου ευχηθώ να πετύχεις και κανέναν άλλον άτυχο να τυραννήσεις, ε;...
- Πραγματικά δηλαδή τώρα πιστεύεις πως απλά θα χαιρετηθούμε και τέλος;! Αυτό και τέρμα;!
- Όχι ε;! Μα πόσο «βλάκας» είμαι;! Είναι δυνατόν να με αφήσεις τώρα που με βρήκες;! Και μάλιστα έτσι απλά, μ’ ένα «γεια σας»;!
- Δεν το λέω έτσι και είμαι σίγουρος ότι το ξέρεις παρότι συνεχίζεις να προσπαθείς και καλά να κοροϊδέψεις το ενσυνείδητό σου!
- Και πώς αλλιώς μπορεί να το λέει κάποιος σαν εσένα δηλαδή;!
- Αν και μάλλον δεν θα έπρεπε να σου απαντήσω γιατί, έτσι, είναι σα να συμμετέχω στο «θεατράκι σου», θα το κάνω μήπως και βρίσκεσαι στο στάδιο που ακόμα δεν το έχεις πάρει χαμπάρι ούτε καν εσύ ο ίδιος.
Λοιπόν, φίλε μου, δεν μπορώ ούτε εγώ, ούτε κανείς νομίζω, να σου «υποσχεθεί» το ποιον θα δεις ή δεν θα δεις, το πότε θα τον δεις, το τι θα είναι αυτός για εσένα, το πόσο θα κρατήσει, το τι ενδεχομένως αυτό θα σου επιφέρει μετά. Τίποτα από αυτά και από πάααρα πολλά άλλα, ΔΕΝ είναι δυνατόν ένας ταπεινός θνητός να στα πει και μάλιστα έτσι, απλά επειδή εσύ ΛΕΣ ότι θα ήθελες να τα μάθεις.
Γενικότερα, η γνώση που δεν έχεις ήδη ή, ακόμα χειρότερα, αυτή που ήδη έχεις αλλά την σκεπάζεις με τον μανδύα των βολικών συνηθειών σου, αυτή η γνώση προφανώς δικαιωματικά, ΔΕΝ σου «ανήκει» και άρα, ΔΕΝ θα πρέπει και ούτε πρόκειται ποτέ να την αποκτήσεις από κανέναν. Ακόμα όμως κι όταν, με κάποιον «μαγικό» τρόπο, την έχεις ήδη αλλά «θες» να την αγνοείς, ουσιαστικά παύει να έχει το χάρισμα της γνώσης και, επειδή κρυφά την νιώθεις να σε βασανίζει σα βάρος που το κουβαλάς, περισσότερο φλερτάρει σαν ερμηνεία με την έννοια των τύψεων ή των ενοχών. Η γνώση που έχεις και εσκεμμένα διαρκώς αγνοείς, είναι συνήθως αυτή που σε τερματίζει όταν χρειαστεί.
Ουσιαστικά, δεν πρόκειται ποτέ να μάθεις τίποτα πραγματικά καινούριο για εσένα. Ό,τι νομίζεις ότι μαθαίνεις, πρακτικά το ξέρεις ήδη και απλώς βρήκες τον τρόπο να το κατανοήσεις, να το περάσεις δηλαδή με επιτυχία προς τα έξω, στο ανώτερο ενσυνείδητό σου. Όλη η δική σου γνώση, είναι ήδη συσσωρευμένη στην ίδια την ύπαρξή σου. Όσο εσύ υπάρχεις, υπάρχει και αυτή εκεί συγκεντρωμένη. Όχι απλώς μαζί σου, είναι ένα με εσένα, είναι εσύ...
Είναι πολύ βολικό αυτό που λέμε όλοι «Ρώτα για να μάθεις»! Πάρα πολύ βολικό έτσι όπως έχει δομηθεί ο κόσμος μας στην ενσυνείδητη μορφή του. Το λες κάπου και ξεμπλέκεις!
Μα δεν είναι τόσο «λογικό» και «ξεκάθαρο»;! Δεν ξέρεις, ρωτάς και μπορεί έτσι να μάθεις. Κατ’ επέκταση μάλιστα, «Αν δεν ρωτήσεις, πώς να μάθεις;» ή ακόμα χειρότερα «Δεν ρωτάς, δεν μαθαίνεις».
Πόσο γλυκά παραπλανητικά είναι όλα αυτά;! Λες και, η γνώση, είναι θέμα κάποιου είδους ποταπής ανθρώπινης «διαπραγμάτευσης», πάρε - δώσε ένα πράμα!
Η γνώση φίλε μου υπάρχει παντού, μέσα μας, γύρω μας, παντού. Είναι όπως η ενέργεια. Είμαστε μέσα στην ενέργεια, είμαστε γεμάτοι από ενέργεια, είμαστε ενέργεια.
Το ίδιο όμως ισχύει και με την γνώση. Μια απλή αντικατάσταση λέξεων αρκεί για να προκύψει το αντίστοιχο νόημα. «Ενέργεια» - «Γνώση»!
Αυτό που μας λείπει συνήθως, είναι η κατανόηση και η διαχείριση, της έτσι κι αλλιώς υφιστάμενης γνώσης. Όπως άλλωστε και πάλι ισχύει με την έννοια της ενέργειας.
Με λίγα λόγια, όσο βέβαια μπορεί αυτό πραγματικά να ισχύει, θεωρώ πως, π.χ. το ότι βρεθήκαμε, ήταν απλά αποτέλεσμα των όσων ΗΤΑΝ να συμβούν. Δική μας «ευθύνη» τώρα είναι, το να «ανακαλύψουμε» ή, σωστότερα, να ερμηνεύσουμε και το γιατί ΗΤΑΝ να βρεθούμε και, μάλιστα, μόνο αν πραγματικά πιστεύουμε ότι παίζει κάποιον ιδιαίτερο για εμάς ρόλο.
Προσωπικά πάντως, ειλικρινά, δεν με ενδιαφέρει και πολύ το «γιατί». Όχι και τόσο για την παρούσα φάση μου δηλαδή. Περισσότερο με ενδιαφέρει το τι συμβαίνει κατά την ίδια την συνάντησή μας και δευτερό-τριτα το «γιατί» προέκυψε η συνάντησή μας. Δεν λέω πως αυτό είναι και το «σωστό» γενικότερα. Για εμένα όμως και στην παρούσα φάση, τυχαίνει να είναι έτσι. Προφανώς και αυτό, κάποιον λόγο θα έχει, δε νομίζεις;!...
- ... Εεε;;;!!!...
- Οκ, δεν πειράζει! Ίσως καταφέρεις να απαντήσεις σε μια επόμενη «συνάντηση» γενικότερα. Λοιπόν, σε αφήνω για τώρα μια και τόσο πολύ το επιθυμούσες άλλωστε και τα λέμε κάποια στιγμή στις... σκέψεις σου!

By Cosmos

Αξιολόγηση:

{[['', '']]}

{["Useless", "Boring", "Need more details", "Perfect"]}