Πίσω στη λύπη

Φωνές, φωτιές, το αίμα του χθες.
         Μου λες πως θέλεις να φύγεις.
Ιδρώτας, αγώνας, παντού ενοχές.
         Κι αν μείνεις, μη κλαις.

Αν αντέχεις

Αν νιώθεις μόνος μέσα σε κόσμο που προσπερνάει
αν νιώθεις πόνο χωρίς μια ορατή πληγή
αν νιώθεις την αγάπη να σε οδηγάει
τότε είσαι φίλος μου
τότε είσαι μέσα μου
τότε αντέχεις!

Ο μικρός πρίγκιπας (στον βασιλιά)

Μόλις πρόσφατα είχα την τύχη (ευχαριστώ Λένα), ν' αποκτήσω αυτό το μικρό πλην υπέροχο βιβλιαράκι! Ο μικρός πρίγκιπας (Le Petit Prince) του Γάλλου Αντουάν ντε Σαιντ-Εξυπερύ (Antoine de Saint-Exupéry).

Μιλάμε για μια έκδοση που πρωτοκυκλοφόρησε στα Γαλλικά το 1943 παρακαλώ και ήταν το 7ο στη σειρά βιβλίο του συγγραφέα! Από τότε, η αναγνώρισή του, ήταν πολύ μεγάλη και διεθνής βέβαια.

Αν και πρωτολανσαρίστηκε κυρίως ως "παιδικό" διήγημα, σύντομα διαφάνηκε ο διαφορετικός χαρακτήρας του που, εμφανώς θα έλεγα, απευθυνόταν περισσότερο σε μεγαλύτερες ηλικίες τελικά. Ο "παιδικός" τρόπος γραφής του όμως, ομολογουμένως, παραπέμπει αρχικά αλλού τον αναγνώστη.

Το δελφινάκι

Μες στα γαλάζια τα νερά
ξέρω πως παίζεις.
Κάτω απ’ τον ήλιο το λαμπρό
σχίζεις της θάλασσας αφρό
και, πριν προλάβω, με μαγεύεις.

Ο γλάρος Ιωνάθαν Λίβινγκστον

Εδώ, σας παραθέτω ένα μικρό απόσπασμα από το περίφημο διήγημα του Ρίτσαρντ Μπαχ (Richard Bach), "Ο γλάρος Ιωνάθαν Λίβινγκστον" ("Jonathan Livingston seagull, a story") που πρωτοεκδόθηκε σε βιβλίο, περιπετειωδώς θα έλεγα, στις ΗΠΑ του 1970. Μέχρι και σήμερα όμως, κατορθώνει να έχει ένθερμους φίλους. Ένας από αυτούς θα τολμούσα να πω ότι έγινα πρόσφατα και εγώ!

Βαθύ σημάδι

Απ’ το πρωί σε κυνηγώ

κι ας είσαι δίπλα μου.

Από τα χτες σε νοσταλγώ

κι ας με κοιτάς ξανά.

Μέσα στις σκέψεις μου μεθώ,

τις αναμνήσεις μου έχω μάθει να μισώ

κι ας είσαι μέρος τους

κι ας είσαι ζωντανή

κι ας είσαι μέσα μου.

Δάκρυ κι αγάπη

Υπάρχω, ζω, μπορώ κι ανασαίνω, ακόμα.

Δεν απλώνω πανιά, δε ριζώνω στο χώμα.

Πονάω, γελώ, απορώ κι απαντώ, ακόμα.

Χάδια φωτιά, χείλη γλυκά, ταξίδια στο χρώμα.

Φόβος μικρός, αγάπης φως

Ψυχή μου μη πληγώνεσαι,

μη κλαις μες στο σκοτάδι.

Τρέμουν οι καημοί σου σα παιδιά,

μπρος στης αγάπης μου το φως,

σ’ ένα μου μόνο χάδι.

Λογική - Παράνοια = 0 - 0

Πόσο απέχει η, τόσο «αυτονόητη» κατά τ’ άλλα, λογική μας από την, τόσο «ξένη» αντίστοιχα, παράνοια;

Πόσο πολύ χρειάζεται, για έναν άνθρωπο, το να κάνει αυτήν την «μεταπήδηση», από τη μια κατάσταση στην άλλη;

Πόσο ξεχωριστές καταστάσεις του νου, μπορούν να θεωρηθούν αυτές οι δυο μεταξύ τους;

Αλήθεια, πόσο συχνά έχουμε νιώσει το φόβο, μήπως τελικά λειτουργήσαμε, σε κάποια συγκεκριμένη κατάστασή μας, με τρόπο που, μόνο ως παρανοϊκός θα μπορούσε να ερμηνευτεί απ’ όποιον τυχόν πρόσεξε τις κινήσεις μας;

Πειρατεία και άλλα φαιδρά!

Ας είμαστε και λίγο... επίκαιροι.

Πειρατεία! Τι όρος κι αυτός ε;!

Έχει ρίζες καθαρά Ελληνικές! Το ξέρατε; Από εμάς ξεκίνησε να υφίσταται σαν όρος διεθνώς!

Δεν υπονοώ κάτι βέβαια με αυτό, απλή ενημέρωση κάνω!

Πού πάμε;!

Πού πάμε ρε παιδιά;
Πόσο ακόμα πρέπει να κατέβουμε σε κάθε επίπεδο;
Κάτι ακούω για «τον πάτο» αλλά μάλλον δεν έχει πάτο αυτή η κατρακύλα! Μόνο κατρακύλα έχει! Όλο και πιο κάτω, όλο και χειρότερα!

Πώς είστε;

Γεια σας!

Πώς είστε;

Η σιγουριά του τίποτα

Καλά, και ποιος νομίζεις ότι είσαι;!

Ποιος;

Αλήθεια, νομίζεις ότι ξέρεις το ποιος είσαι ή ξέρεις ότι νομίζεις το ποιος είσαι;

Γιατί άλλο να νομίζεις ότι ξέρεις και άλλο να ξέρεις ότι νομίζεις.

Τι ώρα είναι;

Επιδημία πτωμάτων

Έπεσε, λένε οι σοφοί, μια νέα επιδημία.

Τα πτώματα παίρνουνε ζωή, μετά απ’ την κηδεία.

Σηκώνονται, λέει, σαν ζωντανοί, σε τάφου ησυχία.

43!

Δε ξέρω πώς να ξεκινήσω…

Για την ακρίβεια δεν ξέρω ποια αρχή να διαλέξω.

Από το πρωί έχουν περάσει διάφορες σκέψεις στο μυαλό μου για αρχή και καμία δεν μπορεί να μείνει για πάνω από 5 λεπτά.

Προς τον «Καθένα»

Γεια σας!

Από καιρό ήθελα να σας γράψω αυτό το γράμμα αλλά απ’ τη μια δεν ήμουν σίγουρος για το αν τελικά έπρεπε, απ’ την άλλη δεν ήξερα αν θα είχατε το χρόνο να το διαβάσετε.

Πήρα όμως το θάρρος να σας το γράψω τελικά, βλέποντας ότι σε γενικές γραμμές διαβάζετε επιστολές που σας αφορούν.

Ζωή από άρωμα

Πρόλογος

Είπα να το τολμήσω!

Ναι, είπα να ξεκινήσω να ανεβάζω σιγά σιγά, κάτι που είχα ξεκινήσει να γράφω, πριν αρκετό πια καιρό, ένα διήγημά μου δηλαδή, με τίτλο "Ζωή από άρωμα".

Λέω για "τόλμημα" γιατί με προβληματίζουν διάφορα σχετικά με το πώς ακριβώς θα σύμφερε να το κάνω για καλύτερα. Ας προσπαθήσω να εξηγήσω τι εννοώ:

Η αγάπη αν σε πονά

Όταν η αγάπη σε πονά,
μάθε γιατί.
Δεν είναι πάντα η χαρά
φίλη καλή.

ΣτιχοQuiz!

Είπα...

"Βρε δε φτιάχνω μια ανάρτηση, κάτι σα... quiz, που να μπορεί να παραμένει όμως ζωντανή σε βάθος χρόνου και να έχει να κάνει με κάτι ευχάριστο;!"

Και το έκανα εδώ!
Πώς λέμε "Το είπε και το έκανε!" ένα πράγμα;! Ε, κάτι τέτοιο!