Ψάχνετε κάτι;

Πέμπτη 2 Ιουλίου 2015

Ομελέτα Ευρωπαϊκών αναγκών


Η υπέρμετρη τάση για μέριμνα κάλυψης βραχυπρόθεσμων ατομικών συμφερόντων οδηγεί σχεδόν πάντα σε κακές αποφάσεις για τη τύχη μακροπρόθεσμων πλην ουσιαστικών γενικών συμφερόντων.

Πότε κάνουμε λάθη;
Οι συνήθεις απαντήσεις είναι ουσιαστικά λίγες:
  • Όταν δε γνωρίζουμε όσο θα 'πρεπε, αυτό για το οποίο δρούμε και αποφασίζουμε. Όταν έχουμε δηλαδή σημαντικά ελλιπή εικόνα του αντικειμένου του.
  • Όταν έχουμε πλανηθεί, εσκεμμένα ή μη, και θεωρούμε ως βάσεις της γνώσης μας λάθος δεδομένα.
  • Όταν νιώθουμε αδύναμοι μπροστά στο βάρος των υπολογιζόμενων αποτελεσμάτων. Αυτών δηλαδή που θα μπορούν να προκύψουν, με σημαντική συμμετοχή μελλοντικά υλοποιημένων αποφάσεών μας.
  • Όταν βιαζόμαστε περισσότερο από την ευχέρεια αντίδρασης μας, στο να αναλύουμε ικανοποιητικά τις απαραίτητες για τις αποφάσεις μας συνθήκες.
  • Όταν πλέον είμαστε τυραννισμένοι, πεινασμένοι, κατατρεγμένοι, εξαντλημένοι ή ό,τι άλλο μας κάνει να θέλουμε να τελειώσει όπως - όπως πια, αυτή η άθλια κατάστασή μας.
  • Όταν έχουμε σημαντικό έλλειμμα παιδείας. Αν π.χ. δεν κατέχουμε, έστω και στοιχειωδώς αλλά ξεκάθαρα, την ιστορία των συστημάτων των οποίων θα αφορούν οι αποφάσεις μας.

Όταν έστω κι ένα απ' τα παραπάνω συμβαίνει, τότε όλο το «λογικό μας στερέωμα» όσο έντεχνα και να έχει δημιουργηθεί, είναι εκτρωματικό και βλαβερό είτε για εμάς είτε και για όσους άλλους τυχόν επηρεάζει.

Και ρωτώ: Για πόσα απ' τα όσα τυχόν σας προβληματίζουν ή ακόμα κι απ' αυτά που τα θεωρείτε ήδη δεδομένα και δε σας προβληματίζουν άλλο, πόσα λοιπόν απ’ όλα αυτά είστε σίγουροι ότι δεν έχουν κάνει «τη βόλτα τους» σε έστω κι έναν από τους παραπάνω παράγοντες - συνθήκες;;; Πόσα και ποια;;;

Δε χρειάζεται ν' απαντήσετε άμεσα. Μη σας πω ότι δε θα ήταν και σωστό να δοκιμάσετε να απαντήσετε άμεσα καθώς είναι σίγουρο ότι θα απαντήσετε επηρεασμένοι από τα συναισθήματα (θετικά ή αρνητικά) που σας προκάλεσε η ανάγνωση των παραπάνω. Και το θέμα εδώ, πάν’ απ’ όλα και αν θέλετε βέβαια ν’ απαντήσετε, είναι ν' απαντήσετε αφού πρώτα προβληματιστείτε βαθύτατα, πράμα όμως όχι εύκολο καθώς οι εσωτερικές μας τάσεις για άμεσες απαντήσεις -μη τυχόν κι αφήσουμε κενά αντίληψης- είναι τόσο ακαταμάχητες που θέλουν πολύ δουλειά για να είναι και ελεγχόμενες (ως τάσεις) άρα και σωστά αποτελεσματικές.

Κι ας υποθέσουμε όμως ότι κάποια στιγμή απαντάτε και έχετε συλλέξει τίμια κάποια στατιστικά αποτελέσματα του τύπου: «Στα Χ, Υ ζητήματα έκανα λάθος (μικρό ή μεγάλο, δικαιολογημένο ή μη)».
Κι ας υποθέσουμε ότι καταφέρνετε, έστω και αρκετά μεταχρονολογημένα, να πετύχετε μια ικανοποιητική αυτοκριτική σε σχέση με τη συμμετοχή σας σε όσα ήδη πέρασαν.
Πού θα χρησίμευε αυτό παραγωγικά είτε στη τωρινή μας κουβέντα είτε και σε μελλοντικές σας αποφάσεις;
Ένα που μπορώ να φανταστώ, επιφυλασσόμενος για ενδεχόμενο λάθους εκτίμησής μου, είναι το να έχετε μια καλύτερη πιθανότητα στο να καταλάβετε, νωρίτερα αυτή τη φορά, το πόσο εύκολο είναι να συμβεί ένα λάθος ακόμα και πολύ σημαντικό. Επίσης όμως και το πόσο πιθανό είναι να «προωθείστε» με διάφορους τρόπους, στο να φτάσετε να κάνετε το λάθος, ακόμα και χωρίς καν να το καταλάβετε.
Τα καθοδηγούμενης επίτευξης λάθη όμως, ουσιαστικά δε θεωρούνται καν λάθη. Καθιστούν δε εγκληματική ενέργεια εκ μέρους του καθοδηγητή τους. Όχι μια απλή πρόθεση αλλά μια κανονικά εσκεμμένη πράξη.
Έχει γίνει πάρα πολλές φορές στο παρελθόν, έχει πιάσει το «κόλπο» και όλο και βελτιώνονται οι μέθοδοι.
Το μόνο που θα μπορούσε να τους ταράξει τα σχέδια, είναι αρχικά η γνώση ύπαρξης όλου αυτού του συστήματος και μάλιστα όσο αυτό βρίσκεται ακόμα στα επίπεδα της πρόθεσης και του σχεδιασμού του για το νέο «λάθος». Αν προλάβει και υλοποιηθεί τότε το μόνο που μας μένει πάλι, είναι κάποιος απλός απολογισμός όπως αυτός που πιθανά κάνατε πριν...

Για να κλείσω κάπου εδώ, επιστρέφω στην αρχική μου φράση. Ο σκοπός τώρα όμως είναι να την «απλώσω» λίγο ακόμα, μέσω πια κάποιων μου... «προτάσεων»:
  • Μην αφήνεστε έρμαια στα πάθη και τις όποιες τάσεις δείχνουν ως αμιγώς δικές σας. Μη το κάνετε προτού να είστε σε θέση να συμπεράνετε ότι ήταν πράγματι δικής σας προέλευσης κι επιθυμίας.
  • Μη δράτε ορμώμενοι μόνο από το στενά προσωπικό σας συμφέρον. Δεν έχει νόημα καθώς, έτσι κι αλλιώς, δεν είστε μόνοι σας μέσα στη κοινωνία που θα το κάνετε. Σε καμία κοινωνία δε γίνεται να είστε μόνοι σας εντός της, ακόμα και να το θέλατε.
  • Κάθε κίνησή σας, είναι πιθανό να επηρεάζει δραστικά το χώρο ύπαρξης άλλων συνανθρώπων σας είτε θετικά είτε αρνητικά. Φροντίστε τουλάχιστον να βεβαιώνεστε ότι θα επηρεάσει θετικά. Όσο περισσότεροι είναι οι πραγματικά ικανοποιημένοι μέσα σε μια κοινωνία, τόσο καλύτερη κοινωνία γίνεται για το κάθε μέλος της και άρα, μόνο έτσι ξεκινάει αυτομάτως κι ο μηχανισμός αλυσίδας προς την επίτευξη όλο και θετικότερων αποτελεσμάτων.
  • Μην επαναπαύεστε μόνο με το άμεσο και το προσωρινό. Χρειάζονται κι αυτά μεν αλλά όχι μόνο αυτά καθώς, πολλές φορές, η προεργασία για κάτι καλύτερο απαιτεί θυσίες του εφήμερου. Ομελέτα χωρίς σπάσιμο αυγών δε γίνεται και, όταν έχετε κάποια αυγά, το να τα κρατάτε μόνιμα απλώς ακέραια ενώ θα πεινάτε όλο και περισσότερο μέχρι να σέρνεστε πια απ’ την πείνα, δεν έχει νόημα. Άρα σπάμε μόνο όσα αυγά χρειαζόμαστε και το κάνουμε μόνο κάθε φορά που αρχίζουμε να νιώθουμε ενοχλητική την πείνα μας κι εφόσον βέβαια δεν έχουμε πρόχειρο κάποιο εναλλακτικό φαΐ.
  • Και προσοχή! Ξεκινάμε την ομελέτα μας, πριν φτάσουμε να πεινάσουμε για τα καλά, πριν λιμάξουμε της πείνας...
Αξιολόγηση:
{["Useless", "Boring", "Need more details", "Perfect"]}

1 σχόλιο:

Ε, μη σας κομπλάρω! Μιλήστε ελεύθερα! ;-)