Ατύχημα!

Μια αληθινή ιστορία αυτή τη φορά!

Κι όχι απλά αληθινή αλλά και... προσωπική μου!

Είναι πολύ πρόσφατη και γι αυτό την έχω πολύ έντονη ακόμα στη μνήμη μου.

Αυτός είναι κι ένας από τους λόγους που αποφάσισα να σας την αναφέρω, με αρκετά αφηγηματικό τρόπο και μάλιστα σε 1ο πρόσωπο σε πολλά σημεία της.

Πέμπτη, 22-10-2009

Πέρασε η ώρα και σήμερα! Πήγε κιόλας τέσσερις το απόγευμα!

Πρέπει να ετοιμαστώ να φύγω και μάλιστα σχετικά γρήγορα, όσο δηλαδή τυχαίνει και δεν προκύπτει κάτι νεότερο, «τελευταίας στιγμής» στη δουλειά, να με κρατήσει για άλλη μια φορά παραπάνω από το ωράριο μου.

Δεν πρόλαβα να το σκεφτώ και χτυπά το τηλέφωνο! Επαγγελματική κλήση, το βλέπω στη συσκευή από την αναγνώριση! Τι να κάνω, σηκώνω τ' ακουστικό και περιμένω ν' ακούσω αν το θέμα θα είναι σοβαρό ή απλό.

Με κράτησε μόνο για ένα δεκάλεπτο επιπλέον! Εντάξει, δεν ήταν «σοβαρό»!

Τώρα όμως πρέπει να φύγω! Έχω να πάω και σε μια υποχρέωση πριν φτάσω σπίτι και καλό είναι να μην αργήσω άλλο.

Τα μαζεύω, τακτοποιώ το χώρο μου, παίρνω τσάντα και μπουφάν και ξεκινώ από το γραφείο για το πάρκινγκ. Ακόμα κι αυτό θέλει τον χρόνο του εδώ! Είναι αρκετή η απόσταση!

Ξεκινώ με το αμάξι και παίρνω έναν πιο σύντομο δρόμο που ανακάλυψα τελευταία, για να βγω από τον εδώ χώρο, κατευθείαν στην Κρυονερίου και ν' αποφύγω το πήξιμο του παράδρομου της Εθνικής Οδού. Βλέπετε τελευταία, από τότε δηλαδή που ενεργοποίησαν στις Αφίδνες τα διόδια της Εθνικής Οδού και από την είσοδο προς Αθήνα, πάρα πολλοί επιλέγουν τη λύση του παράδρομου, για να γλυτώσουν έτσι το κόστος των διοδίων, με αποτέλεσμα, εδώ στον Άγιο Στέφανο, να γίνεται πια «της κακομοίρας» μέχρι τα φανάρια της Κρυονερίου από κίνηση. Απόσταση δηλαδή αρκετά μικρότερη από χιλιόμετρο μπορεί να την κάνει κανείς, πάνω από είκοσι λεπτά της ώρας! Χρόνοι πολύ σημαντικοί για 'μένα που, μετά, έχω να διανύσω, άλλα 25+ περίπου χιλιόμετρα μέχρι το σπίτι μου, κάπου στην Αγία Βαρβάρα (κοντά στο Αιγάλεω)! Και φυσικά δεν είναι τόσο η ίδια η απόσταση καθαρά χιλιομετρικά, όσο η κίνηση που σχεδόν πάντα έχει σε μεγάλο της κομμάτι. Θεωρούμαι τυχερός, αν αυτά τα 25 χιλιόμετρα τα καταφέρω σε μία μόνο ώρα!

Όμως τώρα εντάξει, βγήκα στην Κρυονερίου με κατεύθυνση την Εθνική Οδό!

Μετά από λίγο, πεντάλεπτο ίσως, περνώ κάτω από τη γέφυρα της Εθνικής Οδού ώστε να κάνω αμέσως μετά αριστερά και να βγω πια στην Εθνική Οδό, με κατεύθυνση προς Αθήνα φυσικά.

Έτσι κι έγινε!

Ήρθε η ώρα να «εκμεταλλευτώ» κάπως, τα πρώτα λίγα από τα χιλιόμετρα της επιστροφής μου, αυξάνοντας, όσο γίνεται, την ταχύτητά μου αφού, στη συγκεκριμένη περιοχή, η Εθνική Οδός έχει μια πολύ μεγάλη ευθεία σχετικά κατηφορική, με απόλυτη ορατότητα προς κάθε κατεύθυνση και το σημαντικότερο, ακόμα χωρίς σοβαρή κίνηση! Ελάχιστα αμάξια που όλοι, ερχόμενοι πριν τον Άγιο Στέφανο, έχουν ήδη αρκετά αυξημένη ταχύτητα.

Το αμάξι μου, Citroen C4 Picasso 1.800ων κυβικών εκατοστών (για όσους γνωρίζουν), καλοστρωμένο και ηλικίας μόλις 17 μηνών, ομολογουμένως μπορεί να με βοηθήσει αρκετά εύκολα, σε αυτή μου την επιθυμία αυξάνοντας σύντομα την ταχύτητα.

Όσο αυξάνω, βγάζω αριστερό φλάς αλλάζοντας λωρίδα, με σκοπό να καταλήξω σύντομα στην αριστερότερη, δίπλα στην τσιμέντινη νησίδα.

Κάνω την τελευταία αλλαγή λωρίδας και πιάνω την αριστερή πια, βλέποντας πάντα από τους καθρέπτες του αμαξιού ότι έχω άνετα το περιθώριο να το κάνω.

Μη νομίζετε, είναι αρκετά συνηθισμένη διαδικασία για 'μένα, αφού την κάνω πια, εδώ και 8 περίπου μήνες σχεδόν ίδια.

Έχω πιάσει αριστερή λωρίδα, με ταχύτητα που πρέπει να έχει φτάσει πια, τα 120 περίπου χιλιόμετρα ανά ώρα (χ./ω.) με «ανοδικές» τάσεις!

Μπροστά μου κινείται, με παρόμοια ταχύτητα, ένα άλλο αμάξι σε ικανοποιητική απόσταση από εμένα.

Από εδώ ξεκινά το... «θρίλερ»!

Προτού προλάβω να ερμηνεύσω ακριβώς την εικόνα που σχηματίστηκε ξαφνικά μπροστά στα μάτια μου συνειδητοποιώ, σχεδόν ασυναίσθητα, ότι κάτι σα «καλώδια» σηκώνονται από το οδόστρωμα, τελείως από το πουθενά, κι αρχίζουν να ταλαντεύονται παράλληλα με την άσφαλτο, στο ύψος των αμαξιών!

Είναι «καλώδια» που, εκείνη τη στιγμή, έδειχναν να ξεκινούν από την νησίδα ακριβώς αριστερά μου και να διανύουν όλο το «τεράστιο» πλάτος του οδικού ρεύματος που βρισκόμουν!

Ταλαντεύονταν γρήγορα και με ασύγχρονο τρόπο μεταξύ τους, τη μία με το να χτυπούν το οδόστρωμα και την άλλη με το να εκτοξεύονται λίγο πάνω από το ύψος ενός αμαξιού!

Εκείνη τη στιγμή, μου φάνηκε τελείως αδικαιολόγητο αυτό που συνέβαινε ακριβώς μπροστά μου! Ήταν τελείως παρανοϊκό να υπάρχουν «καλώδια» που τεντώνονταν μπροστά μου ενώ κινιόμουν σε μια τέτοια ευθεία στην Εθνική Οδό με αυξανόμενη ταχύτητα έχοντας ήδη φτάσει στα 120 χ./ω.!

Η αυτόματη άμυνά μου με έκανε, χωρίς άλλη σκέψη, να τερματίσω προς τα κάτω το πεντάλ του φρένου ώστε να κόψω όσο περισσότερη ταχύτητα γίνεται πριν τα βρω. «Ποντάροντας» ότι με το ABS δεν θα ολισθοδρομήσει το αμάξι, κράτησα μέχρι «τέλους» έτσι πατημένο το πεντάλ του φρένου. Ταυτόχρονα, κράταγα σταθερό το τιμόνι στην ευθεία, μιας και δεν είχα κι άλλη επιλογή κατεύθυνσης, αφού τα «καλώδια» έκλειναν όλο το πλάτος του οδικού ρεύματος που κινιόμουν!

Το μπροστινό μου αμάξι, τυχαίνει και περνά από τα «καλώδια» όσο αυτά ήταν ακόμα «ξαπλωμένα» στο δρόμο. Συγκεκριμένα μάλιστα, με το που κοντεύει να τα προσπεράσει, αυτά ξεκινούν την πορεία ταλάντωσής τους, με αποτέλεσμα να του χτυπήσουν το αμάξι, από κάτω και προς τα πίσω. Αυτό τουλάχιστον πρόλαβα να συνειδητοποιήσω εκείνη τη στιγμή.

Βλέπω πλέον να εξελίσσεται το περιστατικό, με τρόπο που δεν μου αφήνει, κανένα περιθώριο μη εμπλοκής μου.

Μια απίστευτα αισιόδοξη ελπίδα μου εκείνη τη στιγμή ήταν, μήπως και κατάφερνα, καθαρά από τύχη, να πέρναγα στο μέσο της κάθετης ταλάντωσής των «καλωδίων» είτε από πάνω είτε από κάτω είτε κι ενδιάμεσα, με τις μικρότερες υλικές ζημιές στο αμάξι.

Φυσικά, αποδείχτηκε τελείως φρούδα μια τέτοια ελπίδα!

Μια ακόμα ελπίδα μου, ήταν μήπως με τον συνδυασμό «όγκος συν ταχύτητα» αμαξιού, κατάφερνα να «κόψω», σχεδόν «ανώδυνα», όσα «καλώδια» εύρισκαν τελικά πάνω στο αμάξι μου.

Είναι καιρός όμως εδώ, να κάνω μια «διορθωτική βάφτιση», σε μια λέξη που χρησιμοποίησα ως τώρα. Την χρησιμοποίησα έτσι, ακριβώς επειδή σε πραγματικό χρόνο νόμιζα ότι έτσι ήταν!

Η λέξη «καλώδια» πρέπει να αντικατασταθεί στην ιστορία, με κάτι πιο σύνθετο:

«καλώδια» = «Ηλεκτροφόρα συρματόσχοινα διαμέτρου περίπου 2 εκατοστών»!

Γι αυτό κι ως τώρα, την λέξη «καλώδια» την έβαζα μέσα σε εισαγωγικά, γιατί δεν ήταν απλώς «καλώδια» αλλά κάτι πολύ πιο ανθεκτικό κι επικίνδυνο! Χοντρά ηλεκτροφόρα συρματόσχοινα που, μέχρι αρκετά προχωρημένο στάδιο της εξέλιξης του περιστατικού που αφηγούμαι, ήταν και με πλήρες ηλεκτρικό φορτίο υψηλής τάσης, δεδομένου ότι ακόμα δεν είχαν κοπεί!

Όπως καταλαβαίνετε πια, και η τελευταία μου ελπίδα αποδείχτηκε τελείως φρούδα!

Υπολογίζω ότι βάσει της τόσο κοντινής απόστασης που είχα από την εμφάνιση των συρματόσχοινων και της ταχύτητας που είχα εκείνη τη στιγμή, δεν πρέπει να πρόλαβα να κατέβω κάτω από τα 100 χ./ω. με το φρενάρισμά μου, κατά την έναρξη της «επαφής».

Απ’ ότι θυμάμαι, τα συρματόσχοινα ήταν τουλάχιστον τρία.

Αυτό που βρισκόταν ψηλότερα εκείνη τη στιγμή, βρίσκει κατευθείαν πάνω στο παρμπρίζ μου και μου το σπάει σε αρκετά σημεία και σε μεγάλο βαθμό. Αμέσως μετά χτυπά σε διάφορα σημεία πάνω στον ουρανό του αμαξιού και τέλος χτυπά και το πίσω μέρος του, δηλαδή πίσω τζάμι, πορτμπαγκάζ, μέχρι και πίσω προφυλακτήρα.

Το μεσαίο σε ύψος ταλάντωσης συρματόσχοινο, σκαλώνει στο φινίρισμα της κάτω γωνίας του σήματος της μάρκας του αμαξιού (το ένα από τα δύο V), που καθορίζει την έναρξη του καπό μπροστά, σηκώνει καπό κι αριστερό μπρος φανάρι και τα ξηλώνει άγρια, πετώντας τα κι αυτό με απίστευτη δύναμη, αρχικά πάνω στο παρμπρίζ, μετά στον ουρανό του αμαξιού και μετά στον αέρα! Σχεδόν παράλληλα, το δεύτερο συρματόσχοινο, ακολουθεί την πορεία του πρώτου. Παρμπρίζ, ουρανό, πορτμπαγκάζ κ.λ.π.

Το τελευταίο συρματόσχοινο που ήταν χαμηλότερα, σκαλώνει μπροστά, στο ύψος μεταξύ προφυλακτήρα και μάσκας του αμαξιού και κόβει άμεσα όλα τα εκεί πλαστικά μέρη σα «τυρί», προχωρώντας πια προς τα μέσα στο αμάξι. Ευτυχώς, στην πορεία του αυτή, βρήκε πάρα πολύ σύντομα, τον πραγματικό μπροστινό προφυλακτήρα δηλαδή μια χοντρή οριζόντια μεταλλική δοκό πίσω από τον πλαστικό προφυλακτήρα κι έτσι σταμάτησε να διεισδύει παραμέσα σε αυτό το σημείο. Ωστόσο, το ότι σκάλωσε πια στο αμάξι το ένα συρματόσχοινο, είχε σαν αποτέλεσμα το να αρχίσει πολύ γρήγορα να τεντώνεται το συρματόσχοινο!

Να πω εδώ, διορθωτικά πάλι, πως απ’ ότι διαπίστωσα ακριβώς μετά τη λήξη του ατυχήματος, τα συρματόσχοινα είχαν πιάσει κυριολεκτικά όλο μα όλο το πλάτος του οδοστρώματος και των δύο οδικών ρευμάτων αλλά και των δύο παράδρομων της Εθνικής Οδού!

Ακριβώς πριν από εμένα, που ήμουν στο πρώτο αμάξι που βρήκε τα συρματόσχοινα από το δικό μου οδικό ρεύμα, τα είχαν βρει ήδη, από το αντίθετο οδικό ρεύμα, κάποιες νταλίκες που φυσικά ούτε αυτές είχαν προλάβει να σταματήσουν έγκαιρα κι έτσι ξεκίνησαν ένα γενικότερο απότομο τέντωμα στα πεσμένα συρματόσχοινα με αποτέλεσμα την αρχική ταλάντωση που περιέγραφα νωρίτερα!

Αυτό είχε σαν αποτέλεσμα να ασκείται στο συρματόσχοινο που είχε μπλέξει μπροστά στον προφυλακτήρα μου, μια αρκετά περίεργης κατεύθυνσης μηχανική τάση ενώ παράλληλα το τέντωμα έγινε με πολύ πιο γρήγορους ρυθμούς.

Να θυμίσω εδώ πως, ακριβώς δίπλα μου αριστερά, βρισκόταν η νησίδα της Εθνικής Οδού. Λέγοντας «νησίδα» εννοούμε έναν αρκετά φαρδύ όγκο γεμισμένο με χώμα που στις κάθετες πλευρές του έχει, σε όλο το ύψος τους, πολύ χοντρές τσιμεντένιες πλάκες με μια μικρή εξωτερική κλήση στο κάτω μέρος τους. Θέλω να πιστεύω πως όλοι σας καταλαβαίνεται για τι νησίδες μιλώ μιας και όλοι σας τις έχετε συναντήσει σε Εθνικές Οδούς, αφού είναι συνηθισμένες εδώ και χρόνια.

Πάνω στη νησίδα δε, υπάρχουν, σε τακτά διαστήματα, ψηλές μεταλλικές κολώνες με λάμπες στην κορυφή τους για τον φωτισμού της Εθνικής Οδού.

Δεν έχω πάρει ακριβείς διαστάσεις σε όσα θα πω εδώ αλλά απ’ όσο υπολογίζω, το ύψος της νησίδας πρέπει να φτάνει τους 80 πόντους δηλαδή αρκετά ψηλό για κλασικού ύψους αμάξια, ενώ το διάκενο μεταξύ των κολώνων φωτισμού της νησίδας πρέπει να είναι γύρω στα 20 μέτρα δηλαδή αρκετά μικρό για μεγάλες ταχύτητες.

Με το που έφτασε στο όριο τεντώματος το συρματόσχοινο που με είχε μαγκώσει κι επειδή κατέβαινε με μεγάλη κλήση από το ύψος της νησίδας δίπλα μου, μέχρι το ύψος του προφυλαχτήρα μου αφού το αμάξι ήταν και μπρουμουτισμένο από το δυνατό φρενάρισμα, δίνει το συρματόσχοινο μια απότομη διαγώνια ώθηση στο μπροστινό μέρος του αμαξιού, αριστερά και προς τα πάνω. Αποτέλεσμα ήταν, να κατευθυνθεί η μούρη του αμαξιού προς το πάνω μέρος της νησίδας αριστερά μου. Αμέσως βρίσκει η αριστερή μπροστινή ρόδα σχετικά ψηλά στη νησίδα και από την δύναμη γαντζώνει πάνω της και ανεβάζει αστραπιαία ολόκληρο το αμάξι πάνω στη νησίδα χτυπώντας φυσικά όλο το κάτω μέρος του, πάνω στη γωνία του κράσπεδού της. Η ορμή του αμαξιού έχει παραμείνει, παρόλο το σκαρφάλωμα, με κατεύθυνση προς τα μπροστά με αποτέλεσμα, ενώ το αμάξι βρίσκεται πια, σχεδόν ολόκληρο, διαγώνια πάνω στη νησίδα, με τη πίσω δεξιά μόνο ρόδα να μένει να κρέμεται έξω από την νησίδα, αυτό να σέρνεται πια πάνω στη νησίδα για άλλα 6 – 7 περίπου μέτρα, μέχρι που κάποια στιγμή σταμάτησε εκεί. Λίγο πριν περάσει τελείως δηλαδή, πάνω από την νησίδα, και βγει (όπως θα 'βγαινε) καθαρά στην αριστερή λωρίδα του αντίθετου οδικού ρεύματος που φυσικά είχε αμάξια που κινούνταν αντίθετα με εμένα με αρκετή βέβαια ταχύτητα. Υποθέτω δε, ότι το ίδιο το συρματόσχοινο, από ένα σημείο και μετά, με το τέντωμα στα όριά του, βοήθησε στο να σταματήσει σχετικά έγκαιρα την τρελή πορεία του αμαξιού, στο σημείο αυτό.

Υπάρχει και μια παραλλαγή στο τελευταίο κομμάτι της ιστορίας, αυτό που έχει να κάνει με το πώς βρέθηκα πάνω στην νησίδα και που έχει προκύψει από τα λεγόμενα της εγγείου οδηγού του αμαξιού που βρισκόταν πίσω μου αλλά και του οδηγού του πούλμαν που βρισκόταν λίγο πίσω και δεξιά μου. Αυτή η παραλλαγή, με λίγα λόγια, λέει ότι το αμάξι κυριολεκτικά απογειώθηκε με τα συρματόσχοινα! Πάνω που πήγαινε να προσγειωθεί με τη μούρη στο οδόστρωμα, ξαν-απογειώθηκε και προσγειώθηκε πια, σχεδόν ολόκληρο, πάνω στη νησίδα χτυπώντας μόνο η μπροστινή δεξιά ρόδα του, έξω από το κράσπεδο της νησίδας, λίγο πριν ανέβει κι αυτή. Και οι δύο "μάρτυρες"  - παθόντες (ο ένας μάλιστα είναι επαγγελματίας οδηγός εδώ και πολλά χρόνια) μου λένε και μου ξαναλένε πως κάτι τέτοιο δεν το έχουν ξαναδεί ούτε σε ταινία και πως δεν μπορούν να καταλάβουν το πώς έγινε έτσι αλλά και πώς μετά από αυτό εγώ βγήκα από εκεί "ατσαλάκωτος"!

Είμαι καθισμένος μέσα στο αμάξι φορώντας ακόμα, κανονικά τα γυαλιά ηλίου μου, ακούγοντας ακόμα το ραδιοφωνικό σταθμό που έπαιζε! Ωστόσο, ολόκληρο το αμάξι βρίσκεται «παρκαρισμένο», σε μια άβολη στάση, πάνω στην σχεδόν ενός μέτρου ύψους νησίδα της Εθνικής Οδού!

Προσπαθώ να συνειδητοποιήσω τι είναι αυτό που έζησα τα αμέσως προηγούμενα ελάχιστα δευτερόλεπτα και δεν τα καταφέρνω!

Κοιτώ γύρω μου και πέρα απ' τ' ότι δε μπορώ να δω και πολλά έξω απ' τ' αμάξι από μπροστά, λόγω του ότι το παρμπρίζ είναι πια τσακισμένο σε αρκετά μικρά κομματάκια, όλα τα υπόλοιπα δείχνουν ανεξήγητα καλά! Λες και μέσα στην καμπίνα δεν συνέβη απολύτως τίποτα, ποτέ!

Δεν νιώθω να πονώ απολύτως πουθενά αλλά σκέφτομαι πως ίσως είναι απλώς, επειδή είναι ακόμα υπερβολικά φρέσκο το συμβάν!

Δεν βλέπω πουθενά ούτε μια στάλα αίμα αλλά ίσως να μην το έχω προσέξει ακόμα!

Κλείνω το ράδιο, γυρνώ το κλειδί στον διακόπτη και το βγάζω. Βγάζω τα γυαλιά ηλίου και βάζω της οράσεως. Ξανακοιτώ γύρω μου και πάνω μου κι εξακολουθώ να μην διακρίνω τίποτα κακό!

Σκέφτομαι πως πιθανότατα θα ήταν καλό να βγω από το αμάξι αν μπορώ. Για καμία κίνησή μου δεν ήμουν σίγουρος αν θα έπρεπε ή όχι να την κάνω εκείνη τη στιγμή αλλά ένιωθα ότι έπρεπε να κάνω κάτι τελικά.

Δοκιμάζω να ανοίξω την πόρτα μου κι εκείνη ανοίγει σχεδόν κανονικά! Κοιτώντας έξω και προς τα κάτω, βλέπω τα αγριόχορτα της νησίδας που θα έπρεπε να πατήσω για να βγω έξω από το αμάξι. Αυτό κι έκανα! Βγάζω ένα ένα τα πόδια μου πατώντας σταδιακά κάτω.

Εξακολουθώ να μην πονώ πουθενά!

Βγαίνω από τ' αμάξι και κλείνω την πόρτα κοιτώντας το παλαβό σκηνικό, απ’ έξω πια, για πρώτη φορά!

Δεν μπορεί να το βιώνω πραγματικά αυτό!

Είμαι πάνω στη νησίδα και κοιτώ όλο το χάος που έχει προκύψει σε ολόκληρο το πλάτος της Εθνικής Οδού, από τα συρματόσχοινα πάνω σε διάφορα διερχόμενα οχήματα! Έχει σταματήσει ολόκληρη η Εθνική Οδός κι από τα δύο της οδικά ρεύματα, αυξάνοντας σύντομα το μποτιλιάρισμα κι εγώ δεν ξέρω μέχρι που!

Δεν ξέρω τι ακριβώς πρέπει να κάνω στην παρούσα φάση!

Σκέφτομαι πως καλό θα ήταν να απομακρυνθώ κάπως από το σημείο αυτό παίρνοντας όμως πριν, την τσάντα μου από το πορτμπαγκάζ. Πάω προς το πίσω μέρος και βλέπω να κρέμεται το αμάξι, διαγώνια έξω από τη νησίδα (η πίσω δεξιά του ρόδα)! Καθώς προχωρούσα πάνω στη νησίδα, έπρεπε να προσέχω να περνώ πάνω από τα συρματόσχοινα που μόλις εκείνη τη στιγμή πρωτοκατάλαβα το ότι ήταν τελικά συρματόσχοινα ρεύματος και πως ενδεχομένως να είχαν ακόμα κι εκείνη τη στιγμή ρεύμα! Λίγο μετά όμως είδα, ότι είχε σπάσει, από το ατύχημα, το πάνω μέρος μιας ξύλινης κολώνας της Δ.Ε.Η. μαζί με τη χοντρή μεταλλική ράβδο που πάνω της έδεναν τα ηλεκτροφόρα συρματόσχοινα και όλος αυτός ο όγκος κείτονταν πια πάνω στο οδόστρωμα του δικού μου οδικού ρεύματος, αφού πρώτα βέβαια είχε βρει κατά την πτώση του, διάφορα διερχόμενα αμάξια πίσω μου. Άρα υπέθεσα ότι τα συρματόσχοινα δεν θα έπρεπε να είχαν ακόμα ρεύμα χωρίς όμως και πάλι να είμαι σίγουρος στη δεδομένη στιγμή.

Κατεβαίνω κάποια στιγμή στο δρόμο και έρχομαι σε επαφή με τους πρώτους συμπάσχοντες που κι αυτοί μόλις είχαν βγει από τα δικά τους αμάξια, όλοι σαστισμένοι! Αργότερα έμαθα πως μόνο από το δικό μου οδικό ρεύμα είχαμε εμπλακεί έξι ή επτά οχήματα! Εγώ, ένα πούλμαν κι άλλα τέσσερα με πέντε Ι.Χ.

Αρχίζω να δοκιμάζω να επικοινωνήσω μέσω του κινητού μου, με κάποιους δικούς μου ανθρώπους, συγγενείς κ.λ.π. Αμέσως μετά, επιχειρώ να καλέσω την οδική μου βοήθεια ώστε να μεσολαβήσει για το αμάξι, μιας και, στην κατάσταση που βρισκόταν, δεν υπήρχε τρόπος να μετακινηθεί από μόνο του. Αυτά ήταν όμως και τα μόνα που μπορούσα να σκεφτώ να κάνω εκείνη τη στιγμή. Μετά απλώς προσπαθούσα να συγκεντρώσω τη σκέψη μου, σε κάποια λογικά συμπεράσματα πάνω στο τι ήταν όλο αυτό που έζησα λίγα λεπτά πριν!

Σύντομα έφτασε και η Τροχαία Εθνικών Οδών που προσπαθούσε να διευθετήσει κάπως το «αλαλούμ».

Τελικά, πριν φτάσει ο γερανός της οδικής βοήθειας μου, ένας άλλος περαστικός γερανός που «επιτάχτηκε» από την τροχαία, σήκωσε το αμάξι από το αντίθετο οδικό ρεύμα και το μετάφερε πίσω, κάπου στην έξοδο του Αγίου Στεφάνου. Εκεί έφτασαν, μετά από ώρα, κάποιοι δικοί μου άνθρωποι καθώς κι ο γερανός της οδικής μου βοήθειας που πήρε το αμάξι μέχρι το πάρκινγκ του, κλειστού εκείνη πια την ώρα, συνεργείου της αντιπροσωπίας που σκόπευα και να το αναλάβει για τα όποια περεταίρω.

Την άλλη πια μέρα, ξεκίνησε ο «Γολγοθάς» μου αρχικά με το συνεργείο και την ασφαλιστική μου κι αμέσως μετά στο να βρω κάποια περεταίρω στοιχεία για το ατύχημα αυτό γενικότερα. Έπρεπε να βρω τι τελικά συνέβη και προκλήθηκε αρχικά το κακό. Πήγα ξανά λοιπόν στο σημείο του ατυχήματος καθώς και στο αστυνομικό τμήμα του Αγίου Στεφάνου αλλά και στην τροχαία Εθνικής Οδού ακριβώς μετά τα διόδια στις Αφίδνες.

Ποιά ήταν λοιπόν η αρχή του κακού;!

Δίπλα από τον παράδρομο του αντίθετου από εμένα οδικού ρεύματος, υπήρχε ένα μαντρωμένο οικόπεδο στο οποίο γίνονταν εργασίες ανοίγματος θεμελίων για κάποιο νέο κτίριο. Είχε έρθει η στιγμή να ρίξουν και την μάντρα που είχε παραμείνει, από το παλιό κτίριο εκείνου του χώρου. Έξω από τη μάντρα είχε κατηφορικό χωμάτινο έδαφος μέχρι τον παράδρομο για 3 – 4 μέτρα και μία μεγάλη ξύλινη κολώνα της Δ.Ε.Η. που είχε τα συρματόσχοινα που πέρναγαν στην απέναντι πλευρά της Εθνικής Οδού, σε μια άλλη ξύλινη κολώνα του εκεί παράδρομου.

Η γωνία της μάντρας έπεσε προς τα έξω, σε πολύ μεγάλο ενιαίο κομμάτι της, με αποτέλεσμα να πέσει με φόρα πάνω στις αντηρίδες στήριξης της ξύλινης κολώνας και να τις λυγίσει υπερβολικά. Μαζί τους γύρισαν και την ξύλινη κολώνα σε σημείο που αυτή έσπασε σαν «αγγούρι» και φυσικά έπεσε κάτω παίρνοντας μαζί της και τα «ζωντανά» ηλεκτροφόρα συρματόσχοινα.

Από εκεί και μετά η ιστορία είναι γνωστή πια…

Οι πληροφορίες, όσο αφορά το ποιος έκανε τι, έχουν προκύψει από προφορικές εξιστορήσεις κάποιων αστυνομικών του αστυνομικού τμήματος του Αγίου Στεφάνου, σε συνδυασμό με τα λίγα που γράφει μια αυτεπάγγελτη μήνυση προς το συνεργείο χωματουργικών εργασιών, καθώς και από ανθρώπους ενός συνεργείου που, την επόμενη μέρα το πρωί, άλλαζαν την κολώνα στο σημείο αυτό. Επιφυλάσσομαι προς το παρόν, ως προς το πώς ακριβώς μπορεί να έχει ολόκληρη η αλήθεια, μιας και το συνεργείο για τις εργασίες της ΔΕΗ, απ' ότι έχω μάθει, βρισκόταν ήδη εκεί την ώρα του ατυχήματος κάνοντας "δουλειές" σχετικές με τα συρματόσχοινα και τις κολώνες, πράγμα που μου κάνει πολύ μα πάρα πολύ περίεργο το να μην έχει καμία συμμετοχή και το ίδιο στο συμβάν!

Παραθέτω εδώ, μερικές φωτογραφίες που κατάφερα να συλλέξω και που δείχνουν μέρος μόνο του κακού.

Να διευκρινίσω πως στις φωτογραφίες δεν γίνεται να διακριθούν σε λεπτομέρεια, όλες οι ζημιές του αμαξώματος. Να πω συμπληρωματικά, πως δεν υπήρχε σημείο εξωτερικά στο αμάξι (γύρω γύρω) που να μην απέκτησε σημάδι από το ατύχημα.

Ωστόσο η μηχανή και η καμπίνα παρέμειναν άθικτες όπως κι εγώ άλλωστε!

Την αποκατάσταση της ζημιάς την αναλαμβάνει το σέρβις της επίσημης αντιπροσωπίας που αγόρασα το αμάξι, με έξοδα της ασφαλιστικής μου, δεδομένου ότι τα σκάω κάθε εξάμηνο για μεικτή ασφάλιση. Το δε ύψος της ζημιάς καλύτερα να μη το αναφέρω εδώ, γιατί διαβάζουν και άνθρωποι με καρδιολογικά προβλήματα.

Όμως δεν θα συνεχίσω άλλο την εξιστόρηση αφού ουσιαστικά σας έχω ήδη αναφέρει τα περισσότερο σημαντικά συστατικά της ιστορίας μου.

Να αναφέρω μόνο δύο Ελληνικά φόρουμ που αναφέρθηκαν στο γεγονός. Γράφτηκα κι εγώ σα μέλος τους για να σχολιάσω με κάποιες διευκρινήσεις.

ΒikeΝet

DPGR

Δείτε τώρα και τις εικόνες, με μια μικρή περιγραφή για την κάθε μία. Να θυμίσω πως με κλικ πάνω τους δείχνουν στο κανονικό τους μέγεθος.

Οι επόμενες δυο είναι από το φόρουμ DPGR.

Από πίσω, λίγο πιο μακριά. Προσέξτε το ότι απλώς έτυχε να μην πέσω σε μία από τις κολώνες φωτισμού της νησίδας!

Εδώ, πίσω από το αμάξι, διακρίνεται η ροδιά σκαρφαλώματος του αμαξιού πάνω στη νησίδα καθώς και το στραπατσαρισμένο καπό που απλώς έχω μαζέψει λίγο πριν, από τη μέση του οδοστρώματος!

Αυτή είναι από έναν άλλο περαστικό νεαρό αστυνόμο από το αντίθετο οδικό ρεύμα και μου την έδωσε την επόμενη μέρα από το κινητό του.

Προσέξτε το για πόσο λίγο δεν πέρασα στην αριστερή λωρίδα του αντίθετου οδικού ρεύματος!

Οι υπόλοιπες είναι από το κινητό μου.

Τι να σχολιάσω εδώ;!

Το κομμάτι της ξύλινης κολώνας που έσπασε από την πλευρά μου, όσο βρίσκεται ακόμα στο οδόστρωμα!

Το ίδιο κομμάτι αφού το ανέβασαν πια στη νησίδα για να ξεμπλοκάρουν κάπως την Εθνική Οδό!

Την επόμενη πια μέρα...

Η ξύλινη κολώνα της Δ.Ε.Η. στο απέναντι οδικό ρεύμα, που από την πτώση της προκλήθηκε το κακό, όπως κατέληξε μετά το συμβάν!

Αξιολόγηση:

{[['', '']]}

{["Useless", "Boring", "Need more details", "Perfect"]}