Ψάχνετε κάτι;

Παρασκευή 18 Ιουλίου 2008

Το αντίτιμο


Στη ζωή μου πληρώνω το αντίτιμο της διαδρομής που έχω επιλέξει.

Οι διαδρομές της ζωής έχουν ένα αντίτιμο. Ένα για κάθε προορισμό.
Δεν ξέρω ποιος το ορίζει αυτό το αντίτιμο, ούτε με τι κριτήρια ή ανάγκες, ούτε πόση αξία έχει για τις δυνατότητες του καθενός, ούτε καν κάθε πότε μπορεί να μεταβάλλεται και κατά πόσο.

Πρακτικά, το κόστος του αντιτίμου γίνεται γνωστό την ώρα που είσαι ήδη στο ταμείο. Και συνήθως δεν έχει παρακαμπτήρια οδό αλλά ούτε έξοδο επιστροφής. Ακόμα κι αν έχει δεν μπορείς να τη δεις. Όχι εκείνη τη στιγμή. Όχι πια. Άμα φτάσεις πρέπει να πληρώσεις ακόμα κι αν έφτασες κατά λάθος. Και όσο σου πουν. Κανείς για παράπονα! Κανείς για να σου δώσει μια άλλη λύση. Κανείς για να σου χαρίσει το κόστος ούτε καν να σε δανείσει αν δεν έχεις. Ούτε να χρωστάς μπορείς όσο τίμιος κι αν είσαι. Κανείς δεν το ξέρει και ούτε τον ενδιαφέρει να το μάθει στην πράξη. Μόνο το αντίτιμο.
Ούτε να περιμένεις και πολύ για διαπραγματεύσεις. Υπάρχει κίνηση από πίσω. Δεν βιάζονται από μόνοι τους. Τους πιέζει η διαδρομή που διάλεξαν. Ακόμα δεν ξέρουν το αντίτιμο. Δεν έχουν δει καν το ταμείο που είναι σχεδόν μπροστά τους. Βλέπουν απλά ότι κάποιος τους εμποδίζει να συνεχίσουν και χωρίς να ξέρουν το γιατί. Είναι τόσο κοντά αλλά και τόσο μακριά.
Ακόμα κι αν έχεις να το πληρώσεις, ακόμα κι αν σου φανεί μηδαμινή η αξία του, ακόμα κι αν δεν σε απασχολεί το γιατί θα πρέπει, δεν παύει να δίνεις. Και αυτό που δίνεις είναι μέρος από την ψυχή σου. Είναι από το όποιο απόθεμα τυχαίνει να έχεις μαζέψει από τις υπόλοιπες διαδρομές σου. Αν οι περισσότερες διαδρομές από αυτές που είχες διαλέξει σου άφησαν περισσότερα από το αντίτιμό τους, τότε έχεις απόθεμα και μπορείς να πληρώσεις. Αν όμως συμβαίνει το αντίθετο, τότε ακόμα και ελάχιστο να είναι το αντίτιμο της τωρινής σου επιλεγμένης διαδρομής είναι αξεπέραστο πρόβλημα. Δεν είναι απαραίτητα το «τώρα» που σε ενοχλεί αλλά το «έως τώρα» που τώρα το βλέπεις μαζεμένο. Τώρα απλώς καλείσαι να πληρώσεις κάτι που μπορεί και να αδυνατείς. Πρέπει δε, να πληρώσεις προκαταβολικά χωρίς να ξέρεις καν αν πραγματικά θα αξίζει.
Η διαδρομή είναι επιλεγμένη από εσένα αλλά σχεδόν πάντα, σου είναι άγνωστη. Ακόμα κι αν παλιότερα την είχες ξαναεπιλέξει, είναι σχεδόν σίγουρο ότι τώρα θα έχει αλλάξει. Πολλές φορές μάλιστα τόσο που θα είναι σαν να την περνάς πάλι για πρώτη σου φορά. Ακόμα και οι νέες επιλογές για επόμενες διαδρομές μέσα από αυτήν μπορεί να είναι άλλες. Το μόνο σίγουρο είναι το ότι θα έχουν αντίτιμο. Ξανά και ξανά. Όχι απαραίτητα το ίδιο αλλά θα έχουν.
Γύρω σου πολλοί, κάποιες φορές τους νιώθεις, κάποιες σε νιώθουν, ποτέ όμως δεν είναι σίγουρος κανείς. Τους βλέπεις φευγαλέα και μπορεί να σε βλέπουν. Ποτέ δεν ξέρεις γιατί είναι μαζί σου σε αυτήν σου την διαδρομή, ποτέ δεν ξέρουν για σένα. Ποτέ δεν θα μάθεις, ποτέ δε θα μάθουν. Δεν προλαβαίνει κανείς. Δεν είναι μέρος της διαδρομής κανείς, απλά άγνωστοι και προσωρινοί συνταξιδιώτες.
Πολλές φορές είσαι απλά μόνος. Τελείως μόνος. Καταλαβαίνεις ότι τελικά πάντα είσαι μόνος. Βιώνεις τη μοναξιά της διαδρομής μέχρι το κόκαλο. Την κάνεις σύμμαχό σου, συνταξιδιώτη σου, βασανιστή σου, της αλλάζεις πρόσωπο, την κάνεις παρέα, τη σιχαίνεσαι, σε αποδυναμώνει, σου λέει για την επόμενη διαδρομή σου, την κοροϊδεύεις και σ’ αγκαλιάζει. Όμως είναι πάντα εκεί, σφηνωμένη μέσα στο μυαλό σου σε κάθε διαδρομή. Είναι όμως η δική σου μοναξιά. Είναι ουσιαστικά το μόνο δικό σου μαζί βέβαια με την ψυχή σου που σε βοηθά να πληρώνεις το αντίτιμο για την κάθε νέα σου διαδρομή.
Κάποια στιγμή δεν ξέρεις ποιός είναι τι. Ποιός είσαι εσύ που τολμάς να διαχωριστείς στην σκέψη σου από την ψυχή σου και την μοναξιά σου; Γιατί πάντα βλέπεις τα «άλλα» σαν άλλα αφού τελικά είστε ένα. Ποιός σου είπε ότι είναι «δικά σου». Ποιός σου είπε ότι είναι ανεξάρτητα κομμάτια; Πώς βολεύεσαι να το νιώθεις αυτό; Πάλι σε παίζει η μοναξιά σου; Σου δημιουργεί πλασματικά ανεξάρτητα τμήματα του «εγώ» σου ώστε να μπορεί να έχει και η ίδια μια υπόσταση μέσα σε αυτό το κλειστό κουτί της σκέψης σου. Ποιός είναι ο «μόνος» τελικά; Τι σημασία έχει; Όλο το παιχνίδι είναι η διαδρομή; Είναι η επιλογή; Είναι το πριν; Το μετά; Το τώρα που ποτέ δεν το νιώθεις; Τι σημασία έχει;

Είμαι πια στο ταμείο και ψάχνω για το αντίτιμο αλλά φοβάμαι ότι δεν...


By Cosmos
Αξιολόγηση:
{["Useless", "Boring", "Need more details", "Perfect"]}

14 σχόλια:

  1. Για ότι γίνεται, υπάρχει,κινείται και έχει οποιασδήποτε μορφής υπόσταση, υπάρχει αντίτιμο. Και αυτό δεν είναι απαραίτητο να είναι πάντα αρνητικό. Στο ταμείο δεν πληρώνεις μόνο αλλά κάποιες φορές εισπράτεις κιόλας ή παίρνεις και αμοιβή γι αυτό που ήσουν μέχρι να φτάσεις εκεί ή γιατί κάποιοι που σε έχουν ψηλά τοποθετημένο σ έχουν προτείνει ως ιδιαίτερα σημαντικό κομμάτι στη ζωή τους, άρα ιδιαίτερα πολύτιμο. Salva

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Άραγε μόλις πληρώσεις θα έχεις ξεκαθαρίσει τις όποιες οφειλές έχεις;ή θα νιώθεις ότι πάντα κάτι χρωστάς;Και τελικά σε ποιον τα χρωστάς όλα αυτά;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. @ Salva...

    Salva μου, σ' αυτή τη ζωή, μόνο οι πρώτες σου διαδρομές ήταν δωρεάν. Και ήταν και οι μόνες που είχαν αφθονία αγαθών στην πορεία τους.
    Τότε απλώς, άπλωνες το χέρι σου και άρπαζες πληθώρα ψυχικών εφοδίων. Γέμιζες την ψυχή σου, τα όνειρα σου, τη φαντασία σου με όλο αυτό το πολύτιμο υλικό που σε αποτελεί ως τώρα.

    Από κάποιες σου διαδρομές και μετά όμως, για να μπεις στην κάθε νέα επιλεγμένη σου διαδρομή ζωής, χρειάστηκε να πληρώνεις κάτι. Ένα "αντίτιμο" από τον πλούτο της ψυχής σου.
    Σιγά σιγά έτσι, άρχιζε να αποκτά μεγαλύτερη σημασία το τί θα έπρεπε να επιλέγεις. Έπρεπε πια, να μπορείς να δίνεις τα λιγότερα και να βρίσκεις να παίρνεις τα περισσότερα.

    Δυστυχώς, σχεδόν πάντα, κανείς δεν υπάρχει να σου πει στα σίγουρα τί είναι τι, ποιά θα είναι η καλύτερη επιλογή σου για τη νέα σου διαδρομή. Ακόμα κι αν βρεθεί κάποιος, κάπου, κάποτε, όσο καλοπροαίρετος και να είναι απέναντί σου, το μόνο που θα μπορέσει να σου μεταφέρει, είναι η προτίμησή του σε σχέση με τις δικές του διαδρομές πράγμα που δεν θα έχει καμία ωφέλιμη ισχύ πια σε εσένα. Αυτά ήταν έτσι στον δικό του χωροχρόνο, στις δικές του διαδρομές, στην δική του ζωή. Εσύ θα είσαι πάντα κάτι άλλο, κάτι μοναδικό με τις προσωπικές σου εμπειρίες να χτίζουν τις όποιες σου νέες επιλογές διαδρομών. Όπως άλλωστε ήταν και αυτός που θεώρησε ότι θα καταφέρει να σε βοηθήσει με τις συμβουλές του.

    Σε αυτά τα ταμεία salva μου, ποτέ δεν σου δίνουν, ποτέ δε παίρνουν υπ' όψιν τους τις υπέρ σου προτάσεις απ' οπουδήποτε. Η δουλειά τους είναι μόνο να ζητούν το νέο αντίτιμο κάθε φορά. Η υποχρέωσή σου είναι να έχεις και να το δίνεις.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. @ ανώνυμος...

    Φίλε/η μου, ουσιαστικά ποτέ δεν έχεις οφειλές από πριν. Ποτέ δεν χρωστάς. Δεν σου δίνεται η ευκαιρία να μην πληρώσεις αν στο ζητήσουν. Κάθε φορά καλείσαι να πληρώσεις κάτι νέο και ποτέ δεν μπορείς να το αφήσεις για μετά. Είσαι εκεί και πρέπει να μπορείς να το πληρώσεις επιτόπου και εξ' ολοκλήρου. Μόνο έτσι θα μπορέσεις να πας παραπέρα και να δεις στην πορεία πια, τί θα μπορέσεις να βρεις ώστε να προσπαθήσεις και να το πάρεις για να έχεις για μετά.

    Αυτός που συγκεντρώνει όλα αυτά τα αντίτιμα από όλους εμάς τους ταξιδιώτες, ίσως να είναι Ο Ίδιος που φροντίζει τις διαδρομές μας. Που φροντίζει να υπάρχουν και να αποτελούν την ίδια μας τη ζωή. Που δημιουργεί από αυτά, τα αγαθά εκείνα των διαδρομών που αν μπορούμε να τα παίρνουμε, θα καταφέρνουμε να έχουμε διαθέσιμα τα νέα αντίτιμα που θα μας ζητηθούν μετά.

    Παίρνω, έχω, δίνω, διαλέγω και προχωρώ!
    Κύκλος ή έστω επαναλαμβανόμενες διαδικασίες με νέα κάθε φορά περιεχόμενα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Noμίζω ότι ο μόνος που του χρωστάς πραγματικά κάτι είναι ο εαυτός σου ή αν θες η συνείδησή σου.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. @ ανώνυμος/η...

    Νομίζω ότι τα περί "χρέους" τα εξήγησα παραπάνω και δεν θέλω να κουράσω με επαναλήψεις.

    Ωστόσο και αυτό που λες, πιθανά να ισχύει (για τον καθέναν μας φυσικά) αλλά από μια άλλη οπτική των πραγμάτων.
    θα χαιρόμουν πολύ πάντως να έβλεπα, την ακριβή ερμηνεία αυτής της οπτικής και από την παράθεση των δικών σου σκέψεων!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Σε χαιρετώ μπλογκοσυνοδοιπόρε!
    Μόλις ανακάλυψα το blog σου...από πρώτη ματιά, μου φαίνεται πολύ ενδιαφέρον..
    Από αυτό το ποστάκι κρατώ:
    "αυτό που δίνεις είναι μέρος από την ψυχή σου"
    και σχολιάζω:
    "Καταλαβαίνεις ότι τελικά πάντα είσαι μόνος." - Δεν είσαι μόνος, είμαστε κι εμείς εδώ.

    Σε προσκαλώ στο SPIRITUAL TREASURES

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. @ christina:

    christina μου, σε χαιρετώ κι εγώ από το ίδιο "πέρασμα" που με συνάντησες, έστω και κάπως καθυστερημένα!

    Σ' ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια και κυρίως για την προσοχή που έδειξες στα όσα γράφω. Με τιμά ιδιαίτερα!

    Ελπίζω να έχεις δίκιο τελικά και να είμαστε... "μαζί"!
    Θα προσπαθήσω να το ανακαλύψω με την περιήγησή μου στο blog σου πράγμα που ήδη έχω ξεκινήσει και ομολογουμένως με έχει συναρπάσει!

    Keep filling...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. Σε ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια για το χώρο των θησαυρών μου..όπως λέει και το όνομα του ιστολογίου SPIRITUAL TREASURES (ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΙ ΘΗΣΑΥΡΟΙ)οι παραθέσεις μου είναι ένα ανθολόγιο πνευματικών θησαυρών...μπορεί να είναι επιλογές μου από βιβλία που "ανάγνωσα" και αναγνώρισα την αλήθεια μέσα σε αυτά, και άλλες φορές είναι και δικές μου σκέψεις και εσωτερικός διάλογος..

    τώρα γι αυτό που ανάφερες για την συνείδηση και την συναίσθηση, ότι δεν είναι ανεξάρτητες από εξωτερικούς παράγοντες...
    πιστεύω ότι αλήθεια είναι ακριβώς το ανάποδο απ' αυτό. Οι εξωτερικοί παράγοντες είναι η αντανάκλαση του εσωτερικού μας κόσμου, οπότε αν αλλάξει η οπτική μας και αντιληφθούμε ότι έχουμε πρόσβαση σε απεριόριστη Αγάπη και Δύναμη, τότε και εξωτερικοί παράγοντες αλλάζουν.
    Τι σημαίνει αυτό;
    Είμαστε οι μοναδικοί δεσμοφύλακες που υπάρχουν στη ζωή μας, και όποια στιγμή συνειδητοποιήσουμε ότιέχουμε τη δύναμη να είμαστε ελεύθεροι, η ελευθερία ακολουθεί..

    Ξέχασα να σου πω πως εγκρίνω απόλυτα το γούστο σου στη μουσική, αν κρίνω από το τραγου΄δι που ακούω τώρα..

    Τα ξαναλέμε

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. @ christina:

    Χριστίνα μου και πάλι σε ευχαριστώ για την συνέχιση της ανταπόκρισής σου στο blog μου!

    Ωστόσο, για να αποφύγουμε την όποια "σύγχυση" σε τυχόν άλλους αναγνώστες από τα όσα γράφουμε εδώ, να διευκρινίσω προς όλους πως:
    Η Χριστίνα αναφέρθηκε εδώ, πάνω σε κάτι που σχολίασα σε ανάρτηση του δικού της blog.
    Το δημοσίευσα εδώ επειδή, μεταξύ των άλλων, αναφέρθηκε και στα του δικού μου blog.


    Γι αυτό Χριστίνα μου, θα σε παρακαλούσα να προσπαθήσουμε να διατηρήσουμε μια λογική συνέχεια των όσων συζητάμε, εκεί που τα πρωτοθίγουμε!
    Στο λέω καθαρά για "τεχνικούς" όπως καταλαβαίνεις λόγους.
    Κάτω από αυτό το πνεύμα, θα σε παρακαλούσα επίσης να αναδημοσιεύσεις και στο δικό σου blog, το κομμάτι του εδώ σχολιασμού σου, που αφορά το σχολιασμό μου στην εκεί ανάρτησή σου.
    Όταν και αν αυτό γίνει, θα πάρω εκεί θέση σχετικά.
    Άρα, δε θα το συνεχίσω από εδώ για να μη χαθεί τελείως ο έλεγχος στους υπόλοιπους.

    Όσο αφορά την επιλογή μου στο μουσικό μου χαλί, είναι (όπως ήδη αναφέρω περίπου), ένα από τα τραγούδια που μου αρέσει πραγματικά πάρα πολύ και από ένα συγκρότημα που έχει αφήσει τα σημάδια του μέσα στην ψυχή μου, από τότε που ένιωσα τη σχέση της "μουσικής" με την "ψυχή" δηλαδή από πολύ μικρός!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. OK, Sorry, δεν είμαι καλή στα τεχνικά...
    Παίρνω το κομμάτι που δεν αφορά το blog σου και το αναδημοσιεύω στο δικό μου....

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  12. @ christina:

    Οκ! Μικρή η "ζημιά" λοιπόν! ;-)
    Πάντως ακόμα δεν είδα αναδημοσιευμένο κάτι, στο σχετικό θέμα του blog σου. :-(

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  13. Έχεις δίκιο!!!! Το δημοσίευσα, όμως...όπως σου είπα στα τεχνικά δεν είμαι καλή..μπορεί να το δημοσίευσα σε άλλη ανάρτηση...ξανά sorry..το παίρνω αυτή τη στιγμή και το δημοσιεύω ελπίζω στο σωστό σημείο αυτή τη φορά..

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Ε, μη σας κομπλάρω! Μιλήστε ελεύθερα! ;-)