Ψάχνετε κάτι;

Πέμπτη 17 Μαΐου 2012

Μετεκλογικές σκέψεις προεκλογικής κατεύθυνσης


Για άλλη μια φορά «οι φίλοι μας» συναντήθηκαν και τα λένε. Μόνο που τώρα, ψάχνονται για το αν βρίσκονται σε μετεκλογική ή προεκλογική περίοδο!
... Ψέματα...
Απλά ψάχνονται. Είναι στη φύση τους ένα πράμα.

Το κακό για εσάς που διαβάζετε τώρα είναι ότι, για να παρακολουθήσετε το ψάξιμό τους, θα πρέπει να αφιερώσετε, γι άλλη μια φορά, λίγο παραπάνω από τον πολύτιμο χρόνο σας. Δυστυχώς, κατέληξε να αποτυπώνεται σε αρκετά μεγάλο κείμενο όλη η κουβέντα τους.
Πήρα το ρίσκο, να μην παρέμβω με λογοκρισία στα όσα είπαν. Έτσι, αφήνοντας ακέραιο όλον τους το διάλογο, δε θα μπορούσε να ήταν μικρότερος.
Ελπίζω να μην έκανα λάθος τελικά με αυτή μου την απόφαση. Δε θα ήθελα με τίποτα να σας κουράσω σε βαθμό που μετά να μου κρατήσετε... μούτρα! Άλλωστε, δεν είχα κακό σκοπό. Αυτοί είναι πολυλογάδες! ;-)
Να θυμίσω προς αποφυγή πιθανών παρεξηγήσεων πως, ό,τι θα διαβάσετε εδώ, είναι μη πραγματικό σε κάθε του σημείο. Είναι τελείως φανταστικό. Θα μπορούσα δηλαδή να το χαρακτήριζα έως και Sci-Fi αλλά δε θα το κάνω γιατί μετά θα μου έβαζαν χέρι οι επίσης φανταστικοί φίλοι του ακόλουθου διαλόγου.
Καλό μας ταξίδι λοιπόν γι άλλη μια φορά!


... Μεταξύ των άλλων...

-  Τι γίνεται; Πώς πάει;
-  Πώς να πάει μωρέ;! Εδώ! Τα ίδια! Προσπαθούμε να την παλέψουμε αλλά δεν παλεύεται μάλλον!
-  Τι;! Συνέβη κάτι ιδιαίτερο σα να λέμε ή τα γνωστά;
-  Όχι! Ευτυχώς, τίποτα το προσωπικό άρα και τίποτα το πολύ ιδιαίτερο. Όμως δε σου κρύβω πως όλα αυτά που βλέπω και ακούω αυτή τη περίοδο και τόσο καιρό πια τώρα, με έχουν χαλάσει πάρα πολύ! Εννοώ ψυχολογικά ένα πράμα. Μου έχει ρίξει την ψυχολογία μου, πώς να το πω;!
-  Μα δεν είσαι ούτε ο μόνος ούτε καν από τους λίγους! Ελπίζω να είσαι σε θέση να το αναγνωρίζεις αυτό! Λίγο - πολύ, όλοι μας έτσι δεν είμαστε;! Αφού βλέπεις πως πάει. Δε βλέπεις;! Εγώ π.χ., νομίζεις, είμαι καλύτερα δηλαδή;!
-  Όχι βρε παιδί μου! Το ξέρω! Αυτό έλειπε! Αλλά να, ακριβώς αυτό όλο που λέμε, είναι αυτό που εννοώ! Νιώθω να μας έχει πιάσει, όλους τριγύρω, κάτι σαν ένα είδος μιας «μαζικής λανθάνουσας κατάθλιψης» κι όσο το διαπιστώνω, τόσο με επιβαρύνει ξέρεις!
-  Πώς δε ξέρω;! Το είπες με την καλύτερη παρομοίωση! Δε το συζητώ!... Όμως γιατί;! Δε χάρηκες από την τελευταία εξέλιξη;!
-  Τι εννοείς;!
-  Λέω ότι, κανονικά, θα έπρεπε να είσαι πιο χαρούμενος τώρα! Εννοώ, τώρα που δε τα βρήκανε μεταξύ τους και το ξαναπήγαν για εκλογές. Αυτό δεν ήθελες;
-  Ορίστε;!!! Τι είν’ αυτά που λες τώρα;!!! Πάς καλά μωρέ;! Πλάκα μου κάνεις;! Από πού σου προέκυψε αυτή η καταπληκτική άποψη για το τι με ευχαριστεί;!
-  Μα, από αυτά που λέγαμε την τελευταία φορά! Θυμάσαι;... Δεν έλεγες κάτι για αποτυχία του εκλογικού συστήματος και για αλλαγή της αξίας των αυτοδύναμων κυβερνήσεων στην σημερινή Ελλάδα; Ε, ορίστε! Εγένετω η επιθυμία σου! Ούτε αυτοδυναμία σχηματίστηκε, ούτε συμφωνία μεταξύ των επικρατέστερων κομμάτων, ούτε καν κάποιου είδους κυβέρνηση! Τώρα, δεν είναι καλύτερα για εσένα;!
-  Καλά, αυτό κατάλαβες από την τελευταία μας κουβέντα;! Τι να πω;! Μάλλον τσάμπα μιλάμε μεταξύ μας!... Λοιπόν κοίτα, κλείνω γιατί έχω και δουλειές!
-  Έλα ‘δω ρε ‘συ! Τι κλείνεις και αηδίες; Εκεί που μιλάμε με παρατάς έτσι στο ξεκάρφωτο;! Ωραίος φίλος είσαι ρε!
-  Προτιμώ να παρεξηγηθείς από κάτι τέτοιο παρά να αρχίσω να ρίχνω τίποτα καντήλια και να πάει αλλού το πράμα!
-  Γιατί ρε; Τι σου είπα πια;! Εγώ φταίω;! Εσύ δε μου τα έλεγες τις προάλλες;!
-  Καλά ρε ‘συ! Σοβαρολογείς τώρα;! Επιμένεις κιόλα ότι και καλά σου έλεγα τέτοιες μπαρούφες που μου τσαμπουρνάς;!
-  Δηλαδή λάθος κατάλαβα;!
-  Κοίτα, δε ξέρω τι κατάλαβες γιατί μπορεί και να με δουλεύεις τελικά αλλά καλύτερα κόφτο εδώ γιατί με κούρασες ήδη.
-  Κάτσε ρε φίλε. Δεδομένου ότι σε ενοχλεί η αυτοδυναμία σε καταστάσεις σαν αυτή που επικρατεί στη χώρα μας πια, δεμένου επίσης ότι θεωρείς σκάρτο το εκλογικό μας σύστημα, αυτό που παρήγαγε τα συγκεκριμένα αποτελέσματα, δεδομένου ακόμα ότι, από παλιότερες κουβέντες μας, κανένα κόμμα δεν το θεωρείς ικανό να ανταπεξέλθει στο ύψος των περιστάσεων, ε τι μένει; Το χάος δε μένει; Αυτό δεν παίζει και τώρα; Ορίστε, ούτε κυβέρνηση μπορεί να γίνει ούτε προκοπή μπορούμε να κάνουμε!
-  Πωωω - πωωω!!! Αυτός τα πιστεύει ρε! Θα τρελαθώ τελείως!... Τι είναι αυτά που λες παιδάκι μου;! Είσαι σοβαρός;! Είπα εγώ όλα αυτά που λες;! «Τρεις λαλούν και δυο χορεύουν» δηλαδή ε;!
-  Ε, τι είπες;! Μπορεί δηλαδή να μη τα είπες και ακριβώς έτσι αλλά, αυτά δεν είναι τα συμπεράσματα απ’ όσα είπες; Στις λέξεις θα κολλήσουμε τώρα μεταξύ μας;
-  Θα το πω για μια και μόνη φορά και, αν μπορείς, κατάλαβέ με. Αν πάλι δε μπορείς, έλα να πούμε τίποτα για τον Ολυμπιακό και τον Παναθηναϊκό!
-  Μμμ!... Δεν μου φαίνεται και κακή ιδέα τώρα που το σκέφτομαι!
-  Εμ, έπρεπε να το περίμενα!
-  Έλα, σε πειράζω! Κάνε μου μια... «ανακεφαλαίωση»!
-  Έχε χάρη που, κατά τ’ άλλα, είσαι καλό παιδί!...
-  Να φωνάξω και τη γυναίκα μου να το επαναλάβεις;! Περιμένεις;!!!
-  Δε χρειάζεται ρε! Το ξέρει ήδη! Γι αυτό σε έχει πάρει! Τι, για την ομορφιά σου;!
-  Τώρα μου το χάλασες πάλι!...
-  Τέσπα. Τις προάλλες, σαφώς και ΔΕΝ σου είπα ότι η αυτοδυναμία με ενοχλεί αυτή καθ’ αυτή αλλά ότι, με τα δεδομένα κόμματα που την διεκδικούν ΚΑΙ σήμερα, το πιθανότερο θα ήταν, αν την είχαν, να οδηγούσαν σε ακόμα βαθύτερη κρίση τη χώρα. Όπως έκαναν μέχρι τώρα δηλαδή με τις αυτοδυναμίες τους.
-  Ε πόσο βαθύτερη δηλαδή;! Δε φτάσαμε στον πάτο πια;!
-  Δυστυχώς ή ευτυχώς όχι! Δε φτάσαμε ακόμα στον πάτο. Δηλαδή ευτυχώς γιατί, ο πάτος, είναι πραγματικά ένας τελείως εφιαλτικός τόπος που, ειλικρινά, εύχομαι να μην τον προσεγγίσουμε ούτε καν σε απόσταση ορατότητας! Καλύτερα να μη μπω σε περιγραφές σεναρίων μιας υποθετικής προσέγγισης σε υπερβολικά μεγάλο βαθμό! Θα χάσεις τον ύπνο σου και δε κάνει! Θα χαλάσει η αφράτη η επιδερμίδα σου!
-  Βρε πώς τα λες;! Καλά, δε βαριέσαι να κάνεις τέτοιες χαζές συσχετίσεις;!... Τέσπα! Επί της ουσίας όμως, το ίδιο δεν είναι αυτό που είπα ότι είχες πει με αυτό που λες τώρα; Δηλαδή, «Τι Γιάννης, τι Γιαννάκης;»!
-  Όχι βέβαια! Σαφώς και δεν είναι το ίδιο! Από πού κι ως πού;!... Μακάρι να μπορούσαμε να είχαμε δημοκρατικά εκλεγμένη αυτοδύναμη κυβέρνηση αρκεί όμως να μπορούσε να υποστηριχθεί από κατάλληλα άτομα και εντός της αλλά και περιφερειακά της ή εκτός της αν θες. Υπό αυτήν την προϋπόθεση, ξαναλέω μακάρι! Η αυτοδυναμία είναι πράγματι ένα ισχυρότατο χαρτί για μια κυβέρνηση, ένα πολυεργαλείο αν θες! Όμως, όπως κάθε εργαλείο, πρέπει και να ξέρεις να το χρησιμοποιείς αλλά κυρίως και να έχεις καλές προθέσεις ως προς τον σκοπό χρήσης του γιατί, διαφορετικά, μπορεί εύκολα να μετατραπεί σε εργαλείο εγκληματικής συμπεριφοράς. Εύκολα η αυτοδυναμία μπορεί π.χ. να παρομοιαστεί σα νυστέρι είτε σε χέρια χειρούργου κατά την ώρα εγχείρησης είτε όμως και σε χέρια εγκληματία κατά την ώρα που κόβει το λαιμό του θύματός του με αυτό. Την μία είναι ένα καταπληκτικό εργαλείο υπέρ του καλού οκ, με εξαιρέσεις πιθανού ανθρώπινου λάθους και την άλλη είναι ξεκάθαρα ένα φρικιαστικό όπλο. Κατάλαβες τώρα;! Για το ίδιο πράμα μιλάμε πάλι, για ένα νυστέρι, αλλά τη μία ευχόμαστε να υπάρχει και την άλλη καταριόμαστε την ώρα και τη στιγμή.
-  Άρα θες ή δε θες αυτοδυναμία;!
-  Εσύ τι λες; Με όλους αυτούς τους άχρηστους που διεκδικούν για άλλη μια φορά την διακυβέρνηση της χώρας μας, λες και να θέλω;! Γιατί να θέλω δηλαδή;! Για να την πάνε την Ελλάδα τελείως κατά διαόλου και χωρίς ουσιαστικά να δίνουν λόγο ποτέ και πουθενά; Μήπως δεν τα είδαμε;! Δεν τα ξαναείδαμε; Δεν τα ξαναματαείδαμε;! Ε, πόσες φορές ακόμα πια;! Και γιατί δηλαδή;! Επειδή απλά δε ξέρουμε τίποτ’ άλλο;
-  Ε εντάξει, δεν είναι και όλοι άχρηστοι πια! Τους έκανες όλους ίδιους! Γίνεται;! Δε γίνεται!
-  Προφανώς και δεν είναι όλοι μα όλοι άχρηστοι ανεξαιρέτως και αδιακρίτως. Όμως, τι να το κάνω κι αν υπάρχουν κάποιοι ελάχιστοι, σε σχέση με το σύνολο, που μπορεί να είναι πραγματικά πατριώτες και έντιμοι, τη στιγμή που δρουν μέσα σε τόσο βρώμικους χώρους. Έχουν καμία ελπίδα, ακόμα κι από τους ίδιους τους «συναδέλφους» τους δηλαδή, στο να διακριθούν και να αναλάβουν ουσιαστικότερες ευθύνες και θέσεις ώστε να δικαιολογούμαι κι εγώ με τη σειρά μου να τους λάβω υπόψη μου στην γενικότερη κρίση μου περί υφιστάμενης πολιτικής στην Ελλάδα; Δε νομίζω!
-  Ναι βρε παιδί μου, δε λέω αλλά κι απ’ την άλλη, είναι κατάσταση κι αυτή που διαμορφώνεται τώρα; Είναι σοβαρά πράματα αυτά; Ξανά εκλογές και μάλιστα τόσο σύντομα, χωρίς να έχουν καν προσπαθήσει να υλοποιήσουν, έστω και για λίγο καιρό, ένα μοντέλο συνεργασίας μεταξύ τους, Και δε λέω για όλους μαζί. Για τόσους όσους θα χρειάζονταν για σχηματισμό κυβέρνησης;!
-  Εντάξει, δεν πάνε και κατά παραγγελία βέβαια αυτά τα πράματα! Δεν είναι και ό,τι πιο απλό για το κάθε κόμμα να αρχίσει τις κωλοτούμπες σε σχέση με τις προγραμματικές του δηλώσεις που, για την υλοποίηση αυτών, ψηφίστηκαν η και καταψηφίστηκαν βέβαια από τον κόσμο. Είδες τι πάθανε κάποιοι που δεν υπολογίσανε τη βαρύτητα τέτοιων πρακτικών! Προφανώς το έχουν δει και αυτοί τώρα! Γιατί, μη ξεχνάς, καραδοκούν ένας σκασμός καλοθελητές είτε από αντίπαλα κόμματα είτε ακόμα και από τα περίφημα ΜΜΕ που κρέμονται κυριολεκτικά από το καθετί, αποσκοπώντας να προλάβουν να το κάνουν βορά, στα μονίμως λιμασμένα στόματα της «επικαιρότητας» και της παραπληροφόρησης. Θυσιάζουν και Ελλάδα και τη μάνα τους την ίδια για λίγα νούμερα παραπάνω. Πόσο μάλλον λοιπόν να τους χαρίζει κανείς και έτοιμη τροφή;!
-  Δε το συζητώ! Δεν είναι απλό σίγουρα. Είναι όμως ικανός λόγος αυτός για να βουλιάξει ακόμα περισσότερο η Ελλάδα; Δηλαδή, αν δεν είναι πάνω απ’ όλα αυτά το καλό της Ελλάδας, τότε τι είναι; Τι, στο κάτω - κάτω, θα πρέπει να νιώσουμε τώρα εμείς; Εμείς, οι απλοί ψηφοφόροι όλων αυτών;
-  Βρε, δίκιο έχεις κι εσύ κι εγώ αλλά που να το βρούμε;!... Εγώ πάντως, το μόνο που είπα πριν, ήταν ότι οι τελικές τους θέσεις είχαν και το πάτημα του ιδιαίτερου της κατάστασης, ότι δηλαδή δεν ήταν και ο,τι το πιο απλό το ενδεχόμενο του να συνεργάζονταν μεταξύ τους κάπως.
-  Κάτσε γιατί τώρα θα με τρελάνεις! Δηλαδή τι;! Τους δικαιολογείς τώρα ξαφνικά;! Πολύ το επιμένεις το ότι «δεν ήταν απλό» και «δεν ήταν απλό» και...
-  Όπα! Μη παίρνεις φόρα!... Εγώ ούτε δικαιολογώ ούτε όμως και κατηγορώ! Όχι έτσι απλά και όχι μόνο για να λέμε! Όχι δηλαδή χωρίς υπαρκτούς και ικανούς, για εμένα τουλάχιστον, λόγους. Θέλω να πω πως, άμα κάτι αξίζει δικαιολογίας και μπορώ να το αντιληφθώ ως τέτοιο, σαφώς και θα το πω ανοιχτά και θα το δεχθώ ως τέτοιο. Το ίδιο όμως θα κάνω και στην περίπτωση που θα το κατακρίνω. Και εδώ λοιπόν, θα έδειχνε δικαιολογημένα ως ύποπτη σκοπιμότητα από πλευράς μου αν δεν αναγνώριζα ανοιχτά, το δύσκολο της θέσης των κομμάτων. Γιατί, πώς να το κάνουμε;! Δεν ήταν και στρωμένος με χαλιά και ροδοπέταλα αυτή τη φορά ο στίβος τους! Ή κάνω λάθος;!
-  Προφανώς και ήταν πιο δύσκολα από άλλες φορές! Αλλά δε θα έπρεπε να έβρισκαν μια λύση τελικά; Προφανώς και δε θα ήταν η τέλεια λύση ούτε για την Ελλάδα ούτε για τους ίδιους αλλά θα ήταν πολύ καλύτερη από αυτή που δόθηκε απ΄ όλους ουσιαστικά μαζί τώρα.
-  Σε αυτό συμφωνώ απόλυτα και, άλλωστε, στο είχα ξαναπεί πως, «Στη φουρτούνα φαίνεται ο καλός ο καπετάνιος»! Εδώ, με αυτές τις συνθήκες, χρειαζόμασταν πολύ καλούς καπετάνιους. Έστω και κάποιους. Για πες μου εσύ, πόσους καλούς καπετάνιους νομίζεις ότι είχαμε σε αυτή τη φουρτούνα; Με το χέρι στην καρδιά, πόσους και ποιους; Και εννοώ από αυτούς που τους ξεχώρισαν πρόσφατα οι Έλληνες με ποσοστά άνω του 3% των έγκυρων ψήφων τους.
-  Ε τι «πόσους και ποιους»;! Κανέναν!... Δε μπορώ να πω υπέρ κάποιου μιλώντας τελείως ειλικρινά και ανοιχτά.
-  Βλέπεις τι σου λέω;! Γι αυτό συνέβη αυτή η εξέλιξη! Γιατί πράγματι η κατάσταση ήταν ιδιαίτερα δύσκολη όμως εδώ θα ήταν που θα έπρεπε να ξεχωρίσει αυτός που θα ήταν σε θέση και να την αναλάβει με επιτυχία.
-  Πράγματι!
-  Δε ξέρω αν το έχεις καταλάβει αλλά, ουσιαστικά, αυτή η κατάσταση είχε και κάνα - δυο καλά! Βοήθησε στο να ξεμπροστιάσει σε πολύ μεγαλύτερο πια βαθμό, όλους αυτούς τους άχρηστους που έλεγα και πριν. Είναι σα να πήραν και την επίσημη πια έγκριση ή επιβεβαίωση αν θες, στο πόσο ακατάλληλοι είναι για την διακυβέρνηση της σημερινής Ελλάδας. Ουσιαστικά, μπήκαν σε έναν ιδιαίτερο στίβο μάχης και απλά απέτυχαν περίτρανα να τον περάσουν!
-  Έτσι είναι!... Αλλά τώρα τι κάνουμε;! Δηλαδή που πάμε;!... Αν μη τι άλλο, ο λαός ήδη απεφάνθη προς όλους αυτούς. Ίσως να είναι και η πρώτη φορά που ήταν τόσο αντικειμενική η έκδηλη κρίση του λαού και με τόσο επίσημο τρόπο.
-  Κοίτα, πολύ κουβέντα έχει γίνει για αυτήν την κρίση του «λαού». Για άλλη μια φορά, η ερμηνεία της, έχει καταντήσει υποκειμενική υπόθεση. Μπορεί και να είναι βέβαια υποκειμενική αλλά, ΑΝ είναι, δε χρειάζεται να την κάνουμε και σημαία του κόμματός μας, αν καταλαβαίνεις τι εννοώ.
-  Μα, δε μπορούμε να αμφισβητήσουμε την κρίση του λαού. Τι λες τώρα;
-  Σε καμία περίπτωση δε επιτρέπεται να αγνοήσουμε την αξία της πρόθεσης των μερίδων του λαού. Αυτό ορίζει και η δημοκρατία μας αν θες αλλά και η κοινή λογική, όσο πιστεύουμε ότι υπάρχει τέτοια ακόμα. Όμως πόση επέκταση χωρά αυτό;... Κάτσε. Για να καταλάβεις τι εννοώ, θα σε ρωτήσω ευθέως. Ποια θεωρείς εσύ ότι ήταν αυτή η κρίση; Για την κρίση του λαού που είπες πριν εννοώ.
-  Μα, νομίζω, το να συνεργαστούν όσοι και όπου χρειάζεται ώστε να βρεθεί μια εφικτή και χρήσιμη λύση. Απ’ τη στιγμή που αυτή τη φορά δεν έδωσε ο λαός αυτοδυναμία σε κανέναν τους ενώ όμως εκφράστηκε με την ψήφο του, τι άλλο να σημαίνει;
-  Μάλιστα. Κατ’ αρχή, είδες που κι εσύ ο ίδιος δεν είσαι σίγουρος για αυτό που λες;! Ξεκίνησες την απάντησή σου με ένα φαρδύ - πλατύ «νομίζω»! Εμένα για λογικό μου κάνει βέβαια. Το ίδιο λογικό κάνει και σε εσένα όμως;! Ρωτώ γιατί εσύ είσαι αυτός που κατέληξες με το «τι άλλο να σημαίνει;». Απ’ τη μια ξεκινάς αυθόρμητα με την αμφιβολία σου και μέχρι να τελειώσεις κλείνεις με μια φτωχή αναπαράσταση της «εις άτοπον απαγωγής»! Μήπως κάτι δείχνει αυτό;
-  Παράξενο δείχνει τώρα που το λες έτσι αλλά και τι σημαίνει;
-  Σημαίνει ότι κι εσύ, όπως και οι περισσότεροι μη γελιόμαστε, έχουμε σχηματίσει, γι άλλη μια φορά, αυτό που θέλουν όσοι μας τροφοδοτούν με «πληροφορίες». Αν κοιτάξεις, θα δεις αρχικά ότι, το λεγόμενο ως «μήνυμα του λαού» ή έστω «κρίση του λαού», αυτό που δόθηκε δηλαδή με τις επιλογές του από την ψήφο του, θα ερμηνεύεται δημοσίως με τον έναν ή τον άλλον τρόπο. Ο ένας π.χ. είναι αυτός που είπες πριν. Ένας άλλος πάλι λέει ότι «η κρίση του λαού απεφάνθη ότι κανείς σας δεν κάνει». Αν το ψάξεις ακόμα περισσότερο ενδεχομένως να βρεις και περισσότερες ερμηνείες, λιγότερο η περισσότερο όμοιες με τις προηγούμενες. Είναι έτσι;
-  Για έτσι μου κάνει, πράγματι! Άρα;...
-  Συνεχίζω και λέω πως σχεδόν πουθενά δεν θα γίνει ξεκάθαρα διακριτό πως, ο λαός, μόνο θεωρητικά μπορεί να θεωρηθεί ως μονάδα. Ο λαός, δεν είναι μια συγκεκριμένη οντότητα που τα βάζει κάτω και αποφασίζει για το α ή το β κάθε φορά που χρειάζεται. Ο λαός είναι μια λέξη ή έστω μια έννοια που εκφράζει όμως ένα σύνολο αυτόνομων και αρκετά ανεξάρτητων μονάδων. Ένα σύνολο ατόμων. Ξεχωριστών δηλαδή ανθρώπων, με ξεχωριστές απόψεις μεταξύ τους που, οι περισσότερες μάλιστα, είναι αρκετά απόλυτες και φυσικά διαφορετικές από των άλλων. Κατά συνέπια, δεν θα έπρεπε ποτέ μα ποτέ να αντιμετωπίζουν τον λαό ως μια ενιαία άποψη ή γραμμή ή τάση. Και μόνο που τείνει να το κάνει κανείς αυτό, έχει ξεκινήσει να αντιμετωπίζει τα πάντα με λάθος προσέγγιση. Και ξέρεις, όταν προσεγγίζεις κάτι με λάθος τρόπο, η συντριπτικά πιθανότερη εξέλιξη είναι να συνεχίσεις με το να βγάζεις λάθος συμπεράσματα. Όταν αυτά τα συμπεράσματα τα πλασάρεις δημοσίως ως σωστά και κάποιοι σε πιστεύουν, ουσιαστικά βοηθάς στη διαμόρφωση απόψεων σε λάθος βάσεις. Πες μου εσύ, μετά απ’ όλη αυτήν την αλυσίδα παρανοήσεων, που υπάρχει διακριτό περιθώριο προϋποθέσεων βελτίωσης και εξυγίανσης;
-  Τι μου λες δηλαδή;! Ότι όλα αυτά τα ποσοστά που λαμβάνονται υπόψη από το εκλογικό μας σύστημα και που έχουν προκύψει κατευθείαν από την έκφραση των επιθυμιών των ψηφοφόρων, μου λες κοντολογίς ότι όλα αυτά λένε άχρηστες πληροφορίες άρα, κατ’ επέκταση, ότι τσάμπα γίνονται εκλογές γενικότερα;
-  Όχι βέβαια! Το ακριβώς αντίθετο λέω ουσιαστικά. Λέω ότι, εκεί ακριβώς είναι που θα έπρεπε, όλοι μας και κυρίως οι πολιτικοί μας, να ρίχναμε το βάρος. Μόνο έτσι θα είχαμε μια καλύτερη πιθανότητα σωστής ερμηνείας των επιλογών, των επιμέρους απόψεων των ψηφοφόρων. Αντιθέτως, με αυτό που κάνουμε τώρα, ουσιαστικά μαζικοποιούμε σε επιθυμία ενός λαού, σα να λέμε σε επιθυμία ενός ατόμου, μιας υποθετικής ως ενιαία οντότητας, το σύνολο των διαφορετικών απόψεων των όσων ξεχωριστών ανθρώπων βρίσκονται κάτω από αυτόν τον άδικο για αυτούς τίτλο.
-  Μαζικοποίηση δηλαδή!
-  Αυτό δεν είπα;! Σαφώς και μαζικοποίηση! Μια μαζικοποίηση που συντηρείται, εντέχνως θα έλεγα μάλιστα, απ’ όλα τα κόμματα για να μη πω και από τα ΜΜΕ.
-  Κάτσε, διευκρίνισέ μου πάλι. Για ποιο λόγο να γίνεται αυτό;
-  Μα για τον ίδιο λόγο που γίνονται και όλα τα παρόμοιά του! Ενισχυμένη αναλογική, ανάγκη αυτοδυναμίας για σχηματισμό κυβέρνησης, απόδοση ψευδεπίγραφων μαζικοποιημένων τάσεων υπέρ μιας ανύπαρκτης οντότητας ονόματι «λαός» και άλλα πολλά. Πού νομίζεις ότι οδηγούν όλα αυτά;! Οδηγούν στην απάντηση που ζητάς!
-  Ε αυτό ρωτώ κι εγώ! Πού και γιατί;!
-  Μα είναι απλό και μελετημένο, από παλιά και σε πολλές διαφορετικές συνθήκες. Με το να γεμίζεις με άκυρους στόχους τις ελπίδες του κόσμου, καταφέρνεις τον πλήρη αποπροσανατολισμό τους από τις πραγματικές διεξόδους τους ανά περίπτωση. Με το να νομίζουμε ότι η λύση είναι προς μια συγκεκριμένη κατεύθυνση αλλά όχι προς την σωστή κατεύθυνση, οδηγούμαστε στην παγίδα που μας στήνουν ώστε να μας εγκλωβίζουν όλο και περισσότερο, όλο και καλύτερα στον κόσμο τους. Σ’ έναν κόσμο που κυριαρχεί η απόλυτη εκμετάλλευσή μας και μάλιστα με τρόπο που νομίζουμε πως αυτό είναι το φυσιολογικό, πως αυτή εντέλει είναι η ζωή. Είναι περίπου όπως λειτουργεί το συγκεντρωμένο φως, π.χ. μιας αναμμένης λάμπας, στα έντομα το βράδυ. Γύρω τους, μπορεί να υπάρχει η ελευθερία ενός ολόκληρου σύμπαντος και όμως αυτά τρέχουν να κολλήσουν πάνω σε μια τιποτένια λάμπα που, ενίοτε μάλιστα, τους καίει και τα φτερά. Και όλο αυτό, επειδή είναι μέσα στη φύση τους να τα έλκει τόσο πολύ το φώς. Και καλά αν το φως τυχαίνει να υπάρχει κάπου, έτσι απλά κι αδιάφορα για το τι μπορεί να συμβαίνει με αυτό στα περαστικά έντομα. Αν όμως κάποιος που έχει δικιά του λάμπα, γνωρίζει αυτήν την σχέση και έχει βρει κι έναν τρόπο να εκμεταλλεύεται ικανοποιητικά το αποτέλεσμα της φυσικής αυτής τάσης των εντόμων, τότε δεν έχει να κάνει τίποτ’ άλλο από το να περιμένει να βραδιάσει και να ανάψει τη λάμπα του. Αυτό που, σε άλλο παρόμοιο παράδειγμα, κάνουν οι επαγγελματίες ψαράδες π.χ. με το πυροφάνι. Μήπως κατάλαβες τώρα ή σου έπεσαν «βαριά»;!
-  Κατάλαβα! Πώς δεν κατάλαβα;! Αυτό που δεν κατάλαβα ακόμα όμως, είναι το τι μπορούμε να κάνουμε ώστε να το αποφύγουμε όλο αυτό;
-  Σωστά! Το επόμενο σημαντικό βήμα μετά την αναγνώριση του προβλήματος, είναι η εύρεση μιας βιώσιμης λύσης.
-  Εμ, δεν είναι; Πώς αλλιώς;
-  Το κυριότερο που έχουμε να κάνουμε λοιπόν, είναι να επιτρέψουμε στο μέσα μας, να διοχετεύει τη σκέψη μας με αυτό που του συμβαίνει
-  ... Δεν το έπιασα...
-  Λέω πως, με αυτά και τ’ άλλα, έχουμε εγκλωβίσει για τα καλά το τι νιώθουμε. Δεν του επιτρέπουμε να περάσει στη διάσταση του εφικτού. Το πολύ - πολύ να το έχουμε καλά κρυμμένο βαθιά μέσα μας και, κάθε φορά που αντιδρά, να το πιέζουμε ενοχλημένοι. Λέω πως, με το να θεωρούμε φυσιολογικό το να αποκοβόμαστε με το βαθύτερο εγώ μας, μόνο προς έναν κόσμο ανδρείκελων και χειραγωγημένων πλασμάτων μπορούμε να καταλήγουμε. Λέω πως, κάποια στιγμή και σύντομα πια, πρέπει να πάρουμε πάρα πολύ σοβαρά αυτό που νιώθουμε να αναβλύζει από μέσα μας. Να του δίνουμε τον απαραίτητο χώρο να εκτονωθεί αντί να το σκεπάζουμε με ότι πιο πρόχειρο βρούμε. Λέω πως, ό,τι δημιουργείται στο μέσα μας είναι βαθύτατα αληθινό, είναι ίσως το μόνο που δεν θα μας κοροϊδέψει ή τουλάχιστον δεν θα έχει τέτοια πρόθεση. Λέω πως, μόνο αν ξεκινήσουμε να εμπιστευόμαστε αυτό που ελεύθερα νιώθουμε, έχουμε κάποιες ελπίδες για ένα καλύτερο αύριο, αρχικά δικό μας και στη συνέχεια όλων μαζί. Λέω πως, αν ακούγαμε το μέσα μας, αν πραγματικά το παίρναμε στα σοβαρά, είναι σίγουρο πως θα μας έδινε τις απαντήσεις, σε ένα σωρό τωρινούς προβληματισμούς μας. Απαντήσεις αβίαστες και φυσικές, χωρίς να απασχολούν καν την περιορισμένης γνώσης λογική μας. Το βαθύτερο μέσα μας, έχει σχηματιστεί όπως είναι, μετά από υπερβολικά μεγάλο φιλτράρισμα των ίδιων των αποτελεσμάτων που έχουν οι καταστάσεις και οι εξελίξεις που συναντήσαμε από την έναρξη της ζωής μας, απ’ όταν ακόμα ήμασταν στην κοιλιά της μάνας μας δηλαδή. Είναι από μόνο του ένα σύστημα που έχει καταλήξει, με απολύτως φυσικό και άρα ανεπηρέαστο τρόπο, σε συγκεκριμένες τάσεις και προτιμήσεις. Αυτές ακριβώς που μας εκφράζουν.
-  Θες να πεις πως, όταν βρεθούμε πίσω από το παραβάν με όλα τα ψηφοδέλτια στο χέρι μας, θα πρέπει να εμπιστευτούμε το μέσα μας και να διαλέξουμε το ψηφοδέλτιο που θα μας κάνει το μεγαλύτερο κλικ; Λίγο πρόχειρο μου κάνει σαν άποψη! Δηλαδή, τι λίγο, υπερβολικά πρόχειρο! Δεν συμφωνώ!
-  Σε αυτό που συμπέρανες, καλά κάνεις και δε συμφωνείς. Ποιος λογικός θα συμφωνούσε άλλωστε;! Ωστόσο, γι άλλη μια φορά, ούτε εγώ έχω πει κάτι τέτοιο!
-  Μα, ξέρω κι εγώ;! Με μπερδεύεις ώρες - ώρες!
-  Πιθανά και να το κάνω! Μου το έχουν πει κι άλλοι!
-  Ναι αλλά έχεις τον τρόπο και να με ξεμπερδέψεις. Διαπιστωμένα λέμε!
-  Thanks!... Κοίτα! Όταν λέω να εμπιστευτεί κανείς το μέσα του στο καθετί, το εννοώ αλλά όχι βέβαια με την τόσο απλουστευμένη ερμηνεία. Κάθε εξωτερικό ερέθισμα που δεχόμαστε, εγείρει αυτόματα ένα συναίσθημα μέσα μας, κάτι που τείνει να μας ωθήσει κοντύτερα προς αυτό ή μακρύτερά του. Πώς είναι π.χ. όταν πάμε εν αγνεία μας να ακουμπήσουμε κάτι που καίει;! Μόλις λάβουμε το εξωτερικό ερέθισμα της τόσο έντονης θερμότητας από την αφή μας, αυτομάτως και χωρίς να έχουμε προλάβει να σχηματίσουμε ακόμα την παραμικρή συνειδητή σκέψη, λειτουργεί ο μηχανισμός αυτοάμυνάς μας, ενεργοποιώντας τα απαραίτητα μυϊκά υποσυστήματά μας ώστε να μας απομακρύνουν, το συντομότερο κατά περίπτωση, από τον ενδεχόμενο κίνδυνο πόνου ή και ζημιάς του οργανισμού μας. Κάτι παρόμοιο θα μπορούσα να σου αναφέρω για ένα σωρό άλλες περιπτώσεις απλής καθημερινότητας.
-  Ε φυσικά αλλά πού το πας;
-  Συνεχίζω... Σε περιπτώσεις σαν αυτές που είπα πριν, το έχουμε αποδεχθεί ως ένα απόλυτα φυσικό σύστημα δράσης - αντίδρασης, απ’ όταν ήμασταν ακόμα νήπια. Σπανίως το θέτουμε σε βαθύτερη ανάλυση σα θέμα και, συνήθως, καλά κάνουμε βέβαια! Όμως, δεν είναι κάτι τόσο απλό και, κυρίως, δεν συνδέεται αποκλειστικά, με τόσο ευδιάκριτες καταστάσεις αυτοπροστασίας.
-  Να πω τώρα ότι το περίμενα το ότι θα μου έλεγες πως δεν είναι τόσο απλό; Ας μη το πω καλύτερα!
-  Ναι γιατί, ουσιαστικά, είναι ένας μηχανισμός που μας συνοδεύει στο καθετί. Απλώς, υπάρχουν ζητήματα που, από τη φύση τους, δεν έχουν συνδέσεις με κάποιου είδους «μυϊκά υποσυστήματά μας» ώστε να μπορούν αντίστοιχα να ενεργοποιηθούν και να μας «σώσουν» χωρίς καν να χρειαστεί να το σκεφτούμε. Αν και ο μηχανισμός μας αυτόματης πρόβλεψης λειτουργεί πάντα και με τον ίδιο τρόπο, σε πολλές κατηγορίες περιπτώσεων η σωτηρία μας έγκειται σε λήψη σωστών αποφάσεων από εμάς, από τη λογική μας δηλαδή. Αν σε αυτές τις συνθήκες λοιπόν, έχει συνηθίσει η λογική μας να υπολογίζει σωστά τα «μηνύματα» που λαμβάνει από τον αυτόματο μηχανισμό προστασίας μας και δεν τα αγνοεί π.χ. ως μεταφυσικά ή παράλογα κλπ, τότε και μόνο τότε, θα μπορέσει να συνθέσει τη σωστή κατεύθυνση προς μια εφικτή λύση και μάλιστα σε ικανοποιητικότατο χρόνο απόκρισης. Αυτό πάλι, μπορεί να είναι αποτέλεσμα, όχι απαραίτητα από ένα συγκεκριμένο μήνυμα που λάβαμε αλλά από πολύ περισσότερα και μάλιστα ούτε καν μαζεμένα σε χωροχρονική βάση. Μπορεί δηλαδή να τα έχουμε συλλέξει σε βάθος χρόνου και σε διαφορετικά σημεία και καταστάσεις.
-  Μάλλον αρχίζω να το πιάνω αλλά και πάλι κάπως μου ξεφεύγει.
-  Ρε φίλε, αρκεί να εστιάσεις σε αυτό που ρωτάς με εργαλείο όμως τα όσα είπαμε ως τώρα!
-  Εεε... Μπορώ να έχω τη βοήθεια του κοινού;!
-  Να στο κάνω τελείως λιανά λοιπόν. Στην περίπτωσή μας, στην επιλογή π.χ. του τι θα έπρεπε να ψηφίσουμε...
-  Ναι...
-  Ε, προφανώς και δε θα πρέπει να βασιστούμε αυστηρά στο όποιο μεμονωμένο μήνυμα τυχόν λάβουμε κοιτώντας τα ψηφοδέλτια την τελευταία στιγμή. Θα πρέπει, πριν καν φτάσουμε να μπούμε πίσω από το παραβάν, να έχουμε ήδη επεξεργαστεί όλα τα επιμέρους μηνύματα που, με ανοιχτό πια μυαλό, έχουμε συλλέξει τόσο καιρό. Εκεί, να είσαι σίγουρος, θα ξέρεις απόλυτα το τι θα ψηφίσει γιατί, πολύ απλά, θα είναι αυτό που πραγματικά εσύ θα θες και όχι το πιθανό αποτέλεσμα των όποιων τάσεων προς επηρεασμό σου, έχεις ως εκείνη τη στιγμή εντέχνως και σκοπίμως λάβει, από τους γνωστούς και άγνωστους μηχανισμούς των κομμάτων. Τώρα κατάλαβες τι λέω;
-  Κατάλαβα αλλά να πω κάτι;
-  Τι;
-  Βαριά η καλογερική φίλε μου! Πολύ βαριά...
-  Στην αρχή ειδικά... ναι! Είναι βαριά για τους περισσότερους! Μετά όμως, να είσαι σίγουρος γι αυτό, είναι απλά τρόπος ζωής. Α, και πού ‘σαι;! Αυτή η καλογερική, δε σ’ αφήνει κλεισμένο σε κανενός το μοναστήρι! Ποτέ και πουθενά!
By Cosmos
Αξιολόγηση:
{["Useless", "Boring", "Need more details", "Perfect"]}

4 σχόλια:

  1. Πόσο σε εγρήγορση πρέπει να είσαι για να καταλαβεις τελικά τι παίζεται πίσω από την πλάτη σου και πόσο γενναίος πρέπει να είσαι για να παραδεχτείς τα λαθη σου,να βρεις τρόπο να τα διορθώσεις και να το κάνεις τελικά!Λες να έχει αυτά τα προσόντα ο ελληνικός λαός;;;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Το διάβασες όλο βρε θηρίο;

      Δε ξέρω το "πόσο" όμως πρέπει τουλάχιστον να είσαι και μάλιστα και από τα δύο (και όχι μόνο αυτά).

      Ο λαός, σύμφωνα τουλάχιστον με την άποψη του "φίλου" πριν, μάλλον δεν έχει και πολλά γενικότερα, ούτε τέτοια "προσόντα" δηλαδή.
      Οι άνθρωποι όμως που τον αποτελούν, θα μπορούσαν κάποια στιγμή να τα αποκτήσουν γιατί, για τώρα, μάλλον δεν τα έχουν σε ικανοποιητικό βαθμό, εξ' ου και τα αποτελέσματα!

      Να είσαι πάντα καλά!

      Διαγραφή
  2. H Shine On αναρωτιέται,εσύ απο την άλλη ψιλοαπαισιόδοξο σε βρίσκω...και εγω τολμώ να απαντήσω με δικά σου λόγια,απο παλιότερη ανάρτησή σου....
    ."......Ίσως και αγιάτρευτα αισιόδοξος, θέλω να πιστεύω ότι υπάρχει ελπίδα για τη χώρα μας γιατί οι Έλληνες, όσο λάθος κι αν έχουμε διαμορφωθεί τα τελευταία κυρίως χρόνια, δε παύει να είμαστε ένας λαός που και μόνο από την βαθύτερη ιστορία μας φαίνεται να μπορούμε να σταθούμε ικανά, ακόμα και σε πάρα πολύ δύσκολες περιστάσεις, εκεί π.χ. που άλλοι λαοί λύγισαν και μόνο από τον φόβο τους, χωρίς καν αντίσταση.
    Και το λέω αυτό ακριβώς επειδή έχω ξεκινήσει μέσα μου να λαμβάνω τα «ιδιαίτερα σήματα» μιας «αλλαγής», αυτό που νιώθει κανείς χωρίς καν να μπορεί να το προσδιορίσει περισσότερο..".......

    Θέλω να πιστεύω πως δεν είσαι ο μόνος...
    Άλλωστε σε πολλά απο τα κόμματα,τα οποία συγχαίρεις αλλά και συλληπητήρια δίνεις(σε άλλη ανάρτησή σου),φάνηκαν οι αδυναμίες και η ανικανότητά τους,οπότε η "λίστα"των επιλογών μικραίνει....
    Το σταυρόλεξο παύει να είναι για δυνατούς λύτες και γίνεται σκανδιναυικό... :)
    Tην καλησπέρα μου και καλό Σαββατοκύριακο!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Από τα μονοπάτια της απαισιοδοξίας περνάω συχνά, δε το κρύβω.
      Όμως, όπως πολύ σωστά επισήμανες και από άλλη μου ανάρτηση, δε μένω σε αυτά. Δεν με χαρακτηρίζουν.
      Απλά περνώ από αυτά όταν τύχει να με έχουν βγάλει εκεί κάποιες από τις καταστάσεις που αντιμετωπίζω.
      Θεωρώ απλά αδύνατο το να μην έχει ο άνθρωπος την οπτική και της απαισιόδοξης εικόνας της ζωής. Είναι σα να μην γνωρίζει πως υπάρχει ο θάνατος. Δε γίνεται εκτός ίσως κι αν γελιέται οικτρά.
      Αυτό που πρέπει όμως να κάνουμε όλοι αμέσως μετά, είναι το να μη μένουμε εκεί. Να αντλούμε γνώση ακόμα και από αυτή μας την κατάσταση για να ενισχύουμε τα εργαλεία που χρειαζόμαστε ώστε να προχωρήσουμε παραπέρα, για καλύτερες προοπτικές άρα και αισιόδοξα.

      Δε ξέρω αν μπορείς να φανταστείς το πόσο αισιόδοξα με κάνεις να νιώθω, όταν μου υπενθυμίζεις και με τόσο έμπρακτο μάλιστα τρόπο, το πόσο παρατηρείς τα χνάρια των σκέψεών μου.
      Και εσύ και όποιος άλλος βέβαια. Δεδομένου όμως ότι, εκ των πραγμάτων, δεν είσαστε και πολλοί αυτοί, γίνεστε όλοι αυταπόδεικτα πολύτιμοι για 'μένα. Γι αυτό σ' ευχαριστώ γι άλλη μια φορά!

      Να είσαι πάντα καλά!

      Διαγραφή

Ε, μη σας κομπλάρω! Μιλήστε ελεύθερα! ;-)